Jestem nieobiektywna, bo uwielbiam Dehnela i uważam, że to jeden z najzdolniejszych pisarzy młodego pokolenia. W "Matce Makrynie" kolejny raz dowodzi mistrzostwa kunsztu pisarskiego - dosłownie wciela się w postać Makryny, za pomocą słów maluje niesłychanie prawdziwy i sugestywny obraz, oddaje całą jej wieloznaczność i wszystkie odcienie. A to nie wszystko - mamy tu dwie opowieści. Jedna z nich to hagiograficzny opis domniemanego męczeństwa sióstr bazylianek na Litwie i Białorusi. Druga jest jakby jej odbiciem, bo to pamiętnikarski opis prawdziwych (na tyle ile autorowi udało się je odtworzyć) wydarzeń. Z fascynacją obserwowałam jak kolejne szczegóły się zazębiały, skąd początek brały poszczególne wątki, jak dwie historie wzajemnie się przeplatają, jak oddziałują na Makrynę, jak ona zasiada jak pająk pośrodku pajęczyny i potrząsa sznurkami. Sama jej postać od początku nie jest kryształowa ale w jakiś pokrętny sposób człowiek zaczyna ją darzyć sympatią, a nawet szacunkiem. Nie ze względu na przebiegłość, manipulatorstwo, stronniczość czy teatralność ale za jej żelazną wolę przetrwania. Za siłę. Czy w końcu za przemyślność i misterność jej działań. Nie potrafię jej potępiać mimo oczywistego oszustwa jakiego się dopuściła. Nie żal mi też zupełnie jej współtowarzyszy, zmartwychwstańców i polskiej emigracji. Podejrzewam, że gdyby poskrobać, to każdemu z nich dałoby się wytknąć parę rzeczy. Zwłaszcza ojczyńka w najzwyklejszy sposób budowało sobie na plecach Makryny karierę. A kościół? Cóż, niewiele mu ubyło.

Jestem nieobiektywna, bo uwielbiam Dehnela i uważam, że to jeden z najzdolniejszych pisarzy młodego pokolenia. W "Matce Makrynie" kolejny raz dowodzi mistrzostwa kunsztu pisarskiego - dosłownie wciela się w postać Makryny, za pomocą słów maluje niesłychanie prawdziwy i sugestywny obraz, oddaje całą jej wieloznaczność i wszystkie odcienie. A to nie wszystko - mamy tu dwie...