Rzecz na pewno warta uwagi. Napisana w formie monologu historia trochę o swoistej inteligencji, a trochę o jej zupełnym braku. Bo jak inaczej wyjaśnić fakt, że biedna, zwykła, jakbyśmy to dziś powiedzieli, ciężko doświadczona przez życie kobieta - tu nie zdradzam fabuły o tyle, że sam wydawca wskazuje, że historia bohaterki była wielką mistyfikacją - z ubogich kresów trafia na salony papieskie wiedziona niczym innym, jak swoją 'historią'. Tylko zatem niebywała inteligencja może umożliwić dokonanie takiego wyczynu, ale też z drugiej strony jej brak, prowadzi do tego, że dzisiaj wiemy już, że Makryna Mieczysławska zjechała do Wiecznego Miasta w glorii męczeńskiej chwały, jako najzwyklejsza oszustka.

Rzecz jest to również o starej prawdzie życiowej, że trzeba wiedzieć kiedy, ze sceny zejść, ale również o tym, że na jej przeszkodzie stoi inna, równie prawdziwa, że apetyt rośnie w miarę jedzenia. Bo skoro jest tak dobrze, to dlaczego miałoby być źle?!? Raz zdobytego uznania, Makryna nie oddaje nigdy i wyciska z tej cytryny ostatnie krople soku.

Cała historia tułaczki poprowadzona jest bardzo przejrzyście (dla malkontentów może aż za przejrzyście). Fenomen Makryny wciąga i fascynuje, świetnym zabiegiem okazało się użycie w narracji języka dziewiętnastowiecznej polszczyzny, która w lekturze wcale nie przeszkadza, a nadaje jej egzotyki i swoistego wdzięku. Autor korzystając z tej techniki, w formie monologu bohaterki przedstawia - naprzemiennie - i) jak to było oraz ii) jak to Makryna mówiła, że było. Efekt jest co najmniej satysfakcjonujący.

Rzecz na pewno warta uwagi. Napisana w formie monologu historia trochę o swoistej inteligencji, a trochę o jej zupełnym braku. Bo jak inaczej wyjaśnić fakt, że biedna, zwykła, jakbyśmy to dziś powiedzieli, ciężko doświadczona przez życie kobieta - tu nie zdradzam fabuły o tyle, że sam wydawca wskazuje, że historia bohaterki była wielką mistyfikacją - z ubogich kresów trafia...