Z największą przyjemnością oświadczam- wracam do klasyki. Uwielbiam ten moment, kiedy zmęczona banalnymi lekturami, drastycznymi, kryminalnymi opisami, poradnikami, które maja mnie wzbogacić sięgam po coś romantycznego, przenoszącego mnie w inną rzeczywistość.


Cieszy mnie fakt, że wydawnictwo Egmont wznawia wydania klasyki, ponieważ Lucy Maud Montgomery się do niej zalicza.
Życzyłabym sobie, by Seria Romantyczna rosła w siłę i przypominała czytelnikom o cudownych lekturach, które zasługują na wieczną pamieć i uwagę.

Ale skoro wspomniałam z takim sentymentem, o lekturze pt. "Dziewczę z sadu", to czuję się zobowiązana drogi czytelniku podzielić się z tobą zarysem fabuły.

Autorka Lucy Maud Montgomery przenosi nas Wyspę Księcia Edwarda. To tu, na prośbę swojego schorowanego przyjaciela posadę nauczyciela obejmuje Eric Marshall. Eric to młody człowiek, prostolinijny, na wskroś uczciwy, pełen życia, ale i świadomy swojej powinności.
Ma on objąć władze w firmie ojca. Ojciec Erica także jest mężczyzną o wielkim sercu. Jako wdowiec wychowywał syna samotnie, w kulcie niezwyklej kobiety, jaką była matka bohatera.

Eric nie doznał dotychczas uczucia miłości i w tej kwestii daje sobie czas. Czeka. Na co? Oczywiście na uderzenie strzały Amora. Tak mocno, że zabraknie mu tchu oraz, że poczuje, że ta oto kobieta jest mu przeznaczona. Czy tą kobietą będzie niema, nieśmiała, wychowana w domu o dziwnych obyczajach Kilmeny?
Dziewczyna na swych barkach nosi grzech matki, który wpłynął i określił przeszłość, teraźniejszość, ale i przyszłość dziewczyny. Czy los, który skrzyżował drogi bohaterów będzie dla nich łaskawy? Czy podzieli ich ułomność dziewczyny? A może krewni bohaterki sprzeciwią się tej znajomości? A może konwenanse i różnica grupy społecznej oddziałuje na wybór młodych?

"Dziewczę z sadu" to książka godna pióra Lucy Maud Montgomery. Powieść o miłości, przyjaźni, ideałach okraszonych dobrym staroangielskim wychowaniem. To książka o przekroju angielskiej społeczności Wyspy Księcia Edwarda. To powieść pełna humoru, spraw poważnych , zazdrości, tajemnic, ale i nostalgii i poniekąd smutku.

Kilmeny dziewczę, nie mająca pojęcia o świecie, samotniczka, utalentowana, piękna, choć przekonana o swojej brzydocie jest bohaterką, której można zarzucić infantylność. Nic bardziej mylnego. Dla mnie to postać trochę tragiczna, którą własna matka zamknęła w ramach bezsilności.
Dopowiadam sobie, że wraz z wiekiem bohaterka okazałaby się cudowną , pełną dobroci opiekunką ogniska domowego.

Natomiast Eric w moich wyobrażeniach jawi się jako wysoki, szczupły młody mężczyzna w garniturze, al'a surdut, z większymi klapami, białek koszuli.
Autorka tak prowadzi narracje, że czytelnik wbrew swojej woli pobudza wyobraźnie. Czytając "Dziewczę z sadu" czułam się jak podglądacz. Stawałam za drzewem i bez wstydu przysłuchiwałam się grze Kilmeny. "Podglądałam" Erica i Kilmeny , widząc jak rodzi się między nimi więź. Więź nieokreślona jeszcze, bez definicji, ale jakże silna i znacząca.

Polubiłam tę parę, ale szczególnie polubiłam gadatliwego pana ROberta Williamsona, z którym łączy mnie miłość do kotów. Więc jeśli chcecie dowiedzieć się nie tylko o losach pary głównych bohaterów, ale i jednego z mieszkańców wsi, to polecam serdecznie.

Z największą przyjemnością oświadczam- wracam do klasyki. Uwielbiam ten moment, kiedy zmęczona banalnymi lekturami, drastycznymi, kryminalnymi opisami, poradnikami, które maja mnie wzbogacić sięgam po coś romantycznego, przenoszącego mnie w inną rzeczywistość.


Cieszy mnie fakt, że wydawnictwo Egmont wznawia wydania klasyki, ponieważ Lucy Maud Montgomery się do niej...