Książka piękna i smutna.

Piękna dlatego, że została opisana historia osoby nietuzinkowej, o wielkim sercu. Poznajemy losy pani Ireny Sendlerowej, która w geście solidarności sama wypowiedziała wojnę samemu Hitlerowi i dzięki niej - a także jak to sama wiecznie podkreślała - i dzięki zaangażowanym łącznikom i łączniczkom ratowały dzieci żydowskie z Getta.
Mamy tu obraz kobiety wypełnionej od czubków palców po końcówki włosów heroizmem. Niezłomnej w działaniu i niezwykle dzielnej. Oczywiście wszyscy Ci, którzy znają historię nawet w minimalnym stopniu wiedzą co się kryło za ukrywanie Żydów.
To co jeszcze mi zaimponowało w tej przepięknej kobiecie to niezwykła skromność. Nigdy nie żaliła się na swój ciężki los, nie oczekiwała od nikogo podziękowań ani bycie przyozdabianą orderami. Pani Irena Sendlerowa miała swoje dzieci rozsypane po całym świecie, i to właśnie od tych dzieci ocalonych od zagłady słowo "Dziękuję" znaczyło najwięcej.

Dlaczego smutna ? Bo prawda jest taka, że jakby nie trzy nastolatki z USA, to niestety o pani Irenie mało kto by wiedział. Dopiero na początku XXI wieku wspomniane nastolatki wystawiło sztukę "Życie w słoiku" opowiadającą o spisie żydowskich dzieci zakopanych w słoiku. No i posypały się wywiady, ordery, wielkie osobistości i dziennikarze z całego świata chcące odwiedzić panią Irene. Szkoda, że o dobre 50,60 lat za późno...

Książka piękna i smutna.

Piękna dlatego, że została opisana historia osoby nietuzinkowej, o wielkim sercu. Poznajemy losy pani Ireny Sendlerowej, która w geście solidarności sama wypowiedziała wojnę samemu Hitlerowi i dzięki niej - a także jak to sama wiecznie podkreślała - i dzięki zaangażowanym łącznikom i łączniczkom ratowały dzieci żydowskie z Getta.
Mamy tu obraz...