"Ach, Harry, musimy po omacku brnąć przez tyle błota i absurdu, aby się dostać do domu! Nie mamy nikogo, kto by nas poprowadził, naszym jedynym przewodnikiem jest nostalgia."

"Wilk stepowy" Hermanna Hessego, jest książką, która wpadła w moje dłonie przez zupełny przypadek. Dawkowałam ją sobie, odwlekałam z czytaniem, by nie dotrzeć zbyt prędko do jej końca. Czułam, że wraz z dotarciem do ostatniej strony stracę cząstkę siebie. Poruszona jest tam tematyka dwoistości natury ludzkiej, bowiem niejeden z Nas skrywa w sobie drzemiącego Wilka stepowego, który przypomina o swoim istnieniu w najmniej oczekiwanym przez nas momencie. Uważam, iż po tę książkę sięgnąć powinien każdy, kto skrywa w sobie Ducha artysty. Duch ten bywa trudny do okiełznania, ma różne ciemne i skrajnie smutne oblicza. Każdy kto skrywa w sobie brzemię artystycznego, wewnętrznego świata, powinien odnaleźć swojego przewodnika artystę. Osobę żyjącą może sto, dwieście lat przed Naszymi narodzinami, kogoś kogo niekoniecznie możemy dotknąć, spotkać, spojrzeć w oczy, kogoś kto na długo przed naszym teraźniejszym życiem zdołał w słowach zawrzeć wyjaśnienie, dzięki któremu pojmiemy trudy losu zrodzonego z nieprzeciętnej wrażliwości świata artysty. Jak widać po moich słowach, książka ta zdecydowanie skłania do myślenia i stanowi spore źródło inspiracji. Po odłożeniu książki obiecałam sobie, iż niebawem do niej wrócę. Hermann zawarł w niej słowa, które niejeden raz idealnie wstrzeliwały się w moje myśli, niczym lustrzane odbicie mojej silnie introwertycznej części natury, sprawiała, że czułam się zrozumiana.

"Ach, Harry, musimy po omacku brnąć przez tyle błota i absurdu, aby się dostać do domu! Nie mamy nikogo, kto by nas poprowadził, naszym jedynym przewodnikiem jest nostalgia."

"Wilk stepowy" Hermanna Hessego, jest książką, która wpadła w moje dłonie przez zupełny przypadek. Dawkowałam ją sobie, odwlekałam z czytaniem, by nie dotrzeć zbyt prędko do jej końca. Czułam, że wraz...