Za mną siódmy tom (czyli przedostatni) serii BRIDGERTONOWIE i przyznaję, że Hiacynta to wyjątkowo urocza bridgertonówna. W tej części jest energia, zabawna intryga, poszukiwanie skarbów i ciekawa para wiodąca. Oczywiście nie jest to książka wybitna - to rozrywka, która niczym innym nigdy nie będzie. prosty romans, ale przyjemnie napisany.
MAGIA POCAŁUNKU wprowadza nieco więcej życia i przygody w tę serię. Podoba mi się zagadka, która jest tak jakby siłą sprawczą wszelkich wydarzeń. Jest tajemnica - pamiętnik babki głównego bohatera, który został napisany po włosku i Hiacynta będzie miała przyjemność go tłumaczyć. Jest oczywiście pasja i pożądanie - jak to w romansach bywa. To całkiem udany tom, choć podobnie jak tomy poprzednie psuje się tak mniej więcej po przekroczeniu polowy. Myślę, że ta książka mogłaby być krótsza i dobrze by jej to zrobiło. Julia Quinn często obraca tematami w prawo i w lewo - zwłaszcza widać to w dialogach, które na początku zabawne, wraz z upływem czasu stają się powtarzalne i nawet irytujące. Jednak to wciąż - tak uważam - rozrywka i dobra odskocznia.
Ja nie jestem jakąć wielbicielką romansów, ale BRIDGERTONÓW postanowiłam poznać. Może to już kwestia ambicji a może i ciekawości - pewnie jedno i drugie... po trochu. Wciąż uważam, że to miła seria, myślę, że dobra na początek przygody z tym gatunkiem. Jest pikantna i jest zabawna, lekka, niewymagająca. Jasne - niezgodna z epoką, z realiami, lecz umiejętnie stylizowana i sprawiająca wrażenie możliwej do zdarzenia. Ja z pewnością sięgnę po ostatni tom - w końcu chcę wiedzieć jak Quinn zakończy serię.

tajemnica pamiętnika
BRIDGERTONOWIE
tom 7
Wydawnictwo Zysk i S-ka
egzemplarz recenzencki

Za mną siódmy tom (czyli przedostatni) serii BRIDGERTONOWIE i przyznaję, że Hiacynta to wyjątkowo urocza bridgertonówna. W tej części jest energia, zabawna intryga, poszukiwanie skarbów i ciekawa para wiodąca. Oczywiście nie jest to książka wybitna - to rozrywka, która niczym innym nigdy nie będzie. prosty romans, ale przyjemnie napisany.
MAGIA POCAŁUNKU wprowadza nieco...

Zmiana koncepcji i dodanie wątku, powiedzmy, detektywistycznego całkiem przyjemnie wpłynęły na rozwój fabuły. Książka przypominała jednak znacznie „Małżeństwo doskonałe” (jak poślubić markiza w oryginale) tej samej autorki, gdzie również pokazany jest jeden z wnuków Lady Danbury. Żałowałam, że kiedy wspominała o ukochanych członkach rodziny, nie wspomniała nic o tamtym. Druga książka podobała mi się o wiele bardziej.

Zmiana koncepcji i dodanie wątku, powiedzmy, detektywistycznego całkiem przyjemnie wpłynęły na rozwój fabuły. Książka przypominała jednak znacznie „Małżeństwo doskonałe” (jak poślubić markiza w oryginale) tej samej autorki, gdzie również pokazany jest jeden z wnuków Lady Danbury. Żałowałam, że kiedy wspominała o ukochanych członkach rodziny, nie wspomniała nic o tamtym....

Hiacynta dzięki tej książce została moją drugą ulubioną postacią z całej serii

Hiacynta dzięki tej książce została moją drugą ulubioną postacią z całej serii

Sięgam po Bridgertonów z sentymentu. Zrobiłam sobie kilka miesięcy przerwy po ostatnim tomie i teraz ciężko było mi się wkręcić ponownie w fabułę, przypomnieć sobie kto jest kim.

Lektura przyjemna, jak pozostałe tomy serii. Ale chyba już mi się przejadła ;) Pewnie łyknę pozostałe części, jeżeli są w formie audiobooka, bo dobrze się tego słucha do jakichś robótek ;)

Sięgam po Bridgertonów z sentymentu. Zrobiłam sobie kilka miesięcy przerwy po ostatnim tomie i teraz ciężko było mi się wkręcić ponownie w fabułę, przypomnieć sobie kto jest kim.

Lektura przyjemna, jak pozostałe tomy serii. Ale chyba już mi się przejadła ;) Pewnie łyknę pozostałe części, jeżeli są w formie audiobooka, bo dobrze się tego słucha do jakichś robótek ;)

Zbyt mało romansu

Zbyt mało romansu

Moja kolejna przeczytana książka o rodzinie Bridgertonów. Niestety uważam, że najgorsza z wszystkich dotąd przeczytanych (została mi jeszcze jedna). Albo znudził mi się już ten klimat, albo naprawdę jest poniżej przeciętnej. Nie wywołała we mnie żadnych emocji, zniecierpliwienia co będzie dalej. Ale nie była zła - tylko nie zachwycająca.

Moja kolejna przeczytana książka o rodzinie Bridgertonów. Niestety uważam, że najgorsza z wszystkich dotąd przeczytanych (została mi jeszcze jedna). Albo znudził mi się już ten klimat, albo naprawdę jest poniżej przeciętnej. Nie wywołała we mnie żadnych emocji, zniecierpliwienia co będzie dalej. Ale nie była zła - tylko nie zachwycająca.

Bardzo fajny wątek poszukiwania rodzinnego skarbu, ale sama historia miłosna raczej nudna.

Bardzo fajny wątek poszukiwania rodzinnego skarbu, ale sama historia miłosna raczej nudna.

Kolejna cześć przygód niezrównanego klanu Brigdertonów - tym razem bohaterką jest najmłodsza z rodziny - Hiacynta. Jej żywiołowa osobowość szczelnie wypełnia wszystkie strony książki. Z tego względu nie można jej nie lubić!

Bardzo polecam!!

Kolejna cześć przygód niezrównanego klanu Brigdertonów - tym razem bohaterką jest najmłodsza z rodziny - Hiacynta. Jej żywiołowa osobowość szczelnie wypełnia wszystkie strony książki. Z tego względu nie można jej nie lubić!

Bardzo polecam!!

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Fajna książka. Krótkie rozdziały. Szybko się czyta. Polecam

Jedyną własnością Garetha jest stary pamiętnik rodzinny, który może kryć tajemnice z przeszłości... i klucz do przyszłości młodego człowieka - ukryty skarb. Problem polega na tym, że jest napisany po włosku, a Gareth w ogóle nie zna włoskiego. W społeczeństwie panuje zgoda co do tego, że nikt nie jest taki jak Hiacynt Bridgerton. Jest bardzo bystrą dziewczyną, bardzo szczerą i według Garetha czas spędzony w jej towarzystwie powinien być w małych dawkach. Ale jest w niej coś – coś fascynującego i niepokojącego – co go fascynuje i nie pozwala mu odejść… Kiedy on i Hiacynta spotykają się na dorocznym domowym koncercie rodziny Smith-Smith, wszystko zaczyna się na nowo…

W każdej chwili może się wydarzyć coś znaczącego (...) - A jeśli się nie wydarzy, należy zachowywać się tak, jakby się wydarzyło. Życie wydaje się wtedy barwniejsze!

Po sześciu tomach serii Bridegrtonowie wiedziałam, iż kolejny może okazać się, większym zaskoczeniem niż myślę. Dodatkowo nasuwa się wiele pytań, czy przypadkiem nie zostaną powielone historię, czy kreacja bohaterów nadal będzie tak dobra oraz, czy to zaskoczenie, nie będzie negatywnym odczuciem. Na wszystkie te pytania, odpowiedź dostałam już po stu stronach, gdzie zagłębiając się w historię, sam jej vibe był zupełnie inny od reszty, relacji Hiacynty i Garetha ma w sobie coś ze schematu, jednak został on urozmaicony i wpasowany do tego, jacy są bohaterowie i czego pragną w życiu. Ich relacja rozwija się w swoim niezależnym od niczego tempie, idealnie wpasowując się do tego, jakie poglądy prezentują. Samo zaskoczenie zdecydowanie należy do tych pozytywnych, dawno czytana książka, nie wciągnęła mnie tak bardzo, że walczyłam mimo wszystko ze snem, byle tylko dowiedzieć się, jakie jest zakończenie jeszcze przed nadchodzącym nowym dniem.

Całość recenzji https://www.czytelnika.pl/2023/07/magia-pocaunku-julia-quinn.html

Jedyną własnością Garetha jest stary pamiętnik rodzinny, który może kryć tajemnice z przeszłości... i klucz do przyszłości młodego człowieka - ukryty skarb. Problem polega na tym, że jest napisany po włosku, a Gareth w ogóle nie zna włoskiego. W społeczeństwie panuje zgoda co do tego, że nikt nie jest taki jak Hiacynt Bridgerton. Jest bardzo bystrą dziewczyną, bardzo...