Przed przeczytaniem myślałem o Sypniewskim standardowo: olbrzymi talent piłkarski zmarnowany przez alkohol. Po lekturze - mitoman o mentalności małego dziecka pogrążony przez alkohol i depresję.

Czym bardziej zagłębiałem się w lekturze tym bardziej mnie irytowało bardzo powszechne "co by było gdyby". Właściwie cała książka to jest jedno wielkie "co by było gdyby". Gdybym nie "coś..." to bym kopał na Old Trafford, gdyby nie "coś..." drugiego to byłbym Zlatan, jestem lepszy od Beckhama tylko "coś...", gbyby nie menadżer, gdyby nie trener, gbyby nie kumple od kielicha, gdyby nie inni piłkarze... i tak dalej i tak dalej i tak przez całą książkę. Nie wiem jak daleko zaszedłby Sypek gdyby nie pił. Wiem, że gdybym przeczytał tą książkę bez wiedzy, którą już dotychczas miałem o piłkarzu to bym powiedział: Opowieść o mitomanie. Rozpieszczonym w dzieciństwie, rozpitym w młodości, schorowanym w przedwczesnej starości. Mitomanie, któremu ojciec wmówił, że jest świetnym piłkarzem i który odbił się boleśnie od wyobrażenia o sobie samym. A prawda jest taka, że Sypniewski to koleś, który: błyszczał w 3 polskiej lidze, dobrze grał w 2 lidze, strzelił 5 goli w ekstraklasie (jak na napastnika biednie), strzelił 1 gola (nie gole!) w przegranym 1:3 meczu Ligi Mistrzów, przez trzy lata grał "w kratkę" w I lidze greckiej (gdzie naprawdę trudno się upierać, że grał bardzo dobrze skoro głównie grzał ławę), przez rok przyzwoicie grał w podrzędnym klubie pierwszej ligi szwedzkiej, zagrał 2 mecze towarzyskie w reprezentacji, a później spieprzył wszystko co było do spieprzenia. Jak na "olbrzymi talent na miarę Gascoigne'a" to... gruba przesada. Tak właściwie to to czy Sypek miał Talent czy nie, nie zostało nigdy i nigdzie zweryfikowane. Sypniewski oszukiwał nie tylko siebie, ale i wszystkich wokół. Nie mówię, że specjalnie. Raczej tak się "samo zrobiło", a alkoholizm czy depresja to skutek nie przyczyna...

W każdym bądź razie ciekawe i wciągające(chociaż miejscami naiwne i infantylne, a ze strony autorów bezkrytyczne) studium upadku Człowieka. O zmaganiu się z oczekiwaniami, środowiskiem, własnym sobą... ale książkę trzeba czytać biorąc w cudzysłów wszelkie przechwałki głównego bohatera.

Przed przeczytaniem myślałem o Sypniewskim standardowo: olbrzymi talent piłkarski zmarnowany przez alkohol. Po lekturze - mitoman o mentalności małego dziecka pogrążony przez alkohol i depresję.

Czym bardziej zagłębiałem się w lekturze tym bardziej mnie irytowało bardzo powszechne "co by było gdyby". Właściwie cała książka to jest jedno wielkie "co by było gdyby"....