„Pięć minut” to książka z gatunku tych, za którymi tak bardzo znowu nie przepadam. Dramatyczne historie, przy których można wylać morze łez, to raczej nie jest do końca moja bajka. Czasem wręcz czuję, że przekazywana przez autora historia jest naciągana i tania. Wolę więc sensację, suspens. Nie znaczy to jednak, że w ogóle nie czytam obyczajówek. Kiedy już jakiś autor mnie wzruszy, to książka musi być naprawdę dobra. Wzruszam się, czytając książki Igi Wiśniewskiej.

Ta konkretna powieść jeszcze bardziej oddziałała na moją psychikę z tego względu, że poczułam dziwną więź z główną bohaterką, czyli Dianą. Jeśli ktoś czytał „Nocnego motyla” tej samej autorki, pewnie już spotkał tę postać. Tutaj jej historia stała się motywem osobnej powieści. Esencją pierwszej części „Pięciu minut” jest sprawienie wrażenie, że Diana jest taką typową dziewczyną z podwórka nawet jeśli jej status majątkowy jest dość wysoki. Polubiłam tę dziewczynę od pierwszej strony. Zdaje się być tak rzeczywista, jakby za chwilę miała wyskoczyć z książki i poplotkować z czytelnikiem. Słowem, połowa książki to taki pamiętnik nastolatki, która nie jest jednak głupkowata i denerwująca. Potem zaczynają się schody, ponieważ los nie jest już sprzymierzeńcem Diany. Książka nabiera głębszego wymiaru.

Ukochałam sobie szczególnie jeden cytat: „Odkryłam, że czas nie leczy ran - on tylko przyzwyczaja do bólu.”

Mocnym atutem powieści jest szczerość, nie żadne przerysowanie, ale przedstawienie rzeczywistości takiej, jaka jest. Poza tym uczucia to słowo klucz. Skrajne emocje, przeżywane przez bohaterów bardzo mocno. Poza tym to chyba jedna z niewielu powieści, w których autorka zdecydowała się przedstawić siłę więzi człowieka ze zwierzęciem. Ares był niemal na równi z innymi bohaterami, a ja tak kocham zwierzęta, że nie mogę tego nie docenić.

Ciekawym wątkiem było nawiązanie do motywu świata jako sceny, jeśli się nad tym zastanowimy, możemy doszukać się sensu tej metafory, która przestaje być jedynie pustymi słowami.

Zachęcam do przeczytania wszystkich, którzy mają już dość wszechogarniającej tandety i chcą poznać historię, która obala stereotyp polskiego współczesnego pisarza jako nieporównywalnego z zagranicznymi.

„Pięć minut” to książka z gatunku tych, za którymi tak bardzo znowu nie przepadam. Dramatyczne historie, przy których można wylać morze łez, to raczej nie jest do końca moja bajka. Czasem wręcz czuję, że przekazywana przez autora historia jest naciągana i tania. Wolę więc sensację, suspens. Nie znaczy to jednak, że w ogóle nie czytam obyczajówek. Kiedy już jakiś autor mnie...