Genova zdecydowanie potrafi pisać o uczuciach i emocjach.

"Czuła się jakby leżała na torach kolejowych i przywiązana do szyn, wpatrywała w nadciągający pociąg, który zbliża się nieubłaganie, że aż czuła bijące od niego gorące powietrze".

Autorka porusza ważne i niełatwe tematy w swoich powieściach. Obie poprzednie jej powieści pochłonęłam z zapartym tchem. I chociaż "Kochając syna" również mi się podobała, to jednak czegoś mi w niej zabrakło. Nie potrafię zdefiniować czego. Mam jedynie wrażenie, że końcówka tej historii toczyła się za szybko.
Najbardziej podobały mi się te fragmenty, w których przemawiało do nas fikcyjne dziecko z autyzmem. Proste komunikaty. Proste spostrzeżenia. I tak wiele problemów z prawidłowym odczytaniem ich. Punkt widzenia zależy jednak od punktu siedzenia.
Przesłanie książki nie jest dla mnie całkowicie jasne. Nie czuję się w pełni usatysfakcjonowana odpowiedziami na zadane pytania. Czuję niedosyt i zapewne wrócę do tej książki by odnaleźć to co w niej gdzieś zgubiłam.

Tymczasem szczerze polecam lekturę.

"Może nie byli bratnimi duszami, może mężowie to po prostu faceci, z którymi kobiety godzą się użerać, żeby mieć kogoś, kto zniesie im klimatyzatory ze strychu, będzie kochać ich dzieci, dotrzyma im towarzystwa."

"Nie szukam ideału (...). Coś pomiędzy zdradzającym mnie łajdakiem a ideałem byłoby w sam raz."

Genova zdecydowanie potrafi pisać o uczuciach i emocjach.

"Czuła się jakby leżała na torach kolejowych i przywiązana do szyn, wpatrywała w nadciągający pociąg, który zbliża się nieubłaganie, że aż czuła bijące od niego gorące powietrze".

Autorka porusza ważne i niełatwe tematy w swoich powieściach. Obie poprzednie jej powieści pochłonęłam z zapartym tchem. I chociaż...