Powieść, która wyszła w Czechosłowacji w roku 1968 (sic!),a w Polsce dwa lata później, mogłaby i dziś wparować na półki księgarskie, i znalazłaby czytelników (bo czyta się świetnie, jakby ja napisano przedwczoraj),i znalazłaby krytyków (bo co to za metody wychowawcze! itd.). Bardzo pachnie Hrabalem, i możliwe, że Sidon był Hrabalem zarażony, tamten zaczął wydawać wcześniej. To nie zarzut, przeciwnie, to wartościowe, bo Hrabal Sidona, jeśli to Hrabal, jest Sidonowy, a Sidon ma własne pytania i własnych szuka odpowiedzi, podczas gdy Hrabal chyba nie pytania stawiał i nie odpowiedzi szukał, a jeśli nawet, to zupełnie gdzie indziej.
Nisza już wydała innego Sidona. Czekamy na więcej!

Powieść, która wyszła w Czechosłowacji w roku 1968 (sic!),a w Polsce dwa lata później, mogłaby i dziś wparować na półki księgarskie, i znalazłaby czytelników (bo czyta się świetnie, jakby ja napisano przedwczoraj),i znalazłaby krytyków (bo co to za metody wychowawcze! itd.). Bardzo pachnie Hrabalem, i możliwe, że Sidon był Hrabalem zarażony, tamten zaczął wydawać...

Ta skromna książeczka jest piękna. Wspomnienie dorosłego już mężczyzny, taty dwuletniej córeczki, o własnym dzieciństwie przesiąkniętym tęsknotą za ojcem, Żydem, który zginął w czasie wojny (Sidon jest synem chrześcijanki i Żyda; od 1992 r. jest naczelnym rabinem Pragi). To ciepła, choć niepozbawiona goryczy opowieść o rodzinie, o miłości, która była oczywista, a jednak wcale nie zawsze okazywana.
To też przypowieść o przemijaniu. Czas zabiera ze sobą znane miejsca i ludzi, którzy jeszcze całkiem niedawno byli mocno obecni w naszym życiu, tworzyli nasz widnokrąg. Nawet jeśli dzisiaj gdzieś są, stali się odlegli, czasem żałośni, nieraz wyniośli, najczęściej zapomniani i samotni. Jednak zwykle już nie żyją i to tak, jakby zabrali ze sobą cząstkę naszego życia. Jakiś puzzel, bez którego nasza historia, my sami jesteśmy niepełni...
To książka z tych, które widzą życie każdego człowieka ważnym i niepowtarzalnym. Dodają wagi istnieniu każdej jednostki, nawet tej marnej i nieznaczącej. Ona ma znaczenie w naszym życiu. Bez niej byłoby one niepełne.

Ta skromna książeczka jest piękna. Wspomnienie dorosłego już mężczyzny, taty dwuletniej córeczki, o własnym dzieciństwie przesiąkniętym tęsknotą za ojcem, Żydem, który zginął w czasie wojny (Sidon jest synem chrześcijanki i Żyda; od 1992 r. jest naczelnym rabinem Pragi). To ciepła, choć niepozbawiona goryczy opowieść o rodzinie, o miłości, która była oczywista, a jednak...