Co do jednego nie ma wątpliwości: „Czarny Horyzont” Tomasza Kołodziejczaka pozostawia bardzo duży niedosyt. Książkę czyta się szybko i nawet poczucie, że mamy do czynienia z fabułą, która wystarczyłaby raptem na jedno, może dwa opowiadania, nie psuje przyjemności z lektury. Braki i sztampę fabularną wypełnia bowiem Kołodziejczak konkretami związanymi z unikatowym światem, na poły swojskim (wszak po raz kolejny Polska stanowi centrum akcji), na poły obcym. I nawet jeśli miraż magii i techniki nie stanowi już żadnego novum w powieściach fantastycznych, a wyraźny podział świata na tych dobrych i tych złych może nieco razić, to jednak uniwersum stworzone na kartach „Czarnego Horyzontu” jest po prostu ciekawe i wciągające. Owszem, niektóre wątki obecne już wcześniej w twórczości Kołodziejczaka się powtarzają (ciekawe, do jakiego stopnia podobieństwo obcych z dylogii „Dominium Solarnego” i barlogów z „Czarnego Horyzontu” to celowy zabieg), a miejscami autor popada w odrobinę niepasujący do całości ton (rozmowa o totalitaryzmie), ale warto przymknąć na te drobiazgi oczy.

Co do jednego nie ma wątpliwości: „Czarny Horyzont” Tomasza Kołodziejczaka pozostawia bardzo duży niedosyt. Książkę czyta się szybko i nawet poczucie, że mamy do czynienia z fabułą, która wystarczyłaby raptem na jedno, może dwa opowiadania, nie psuje przyjemności z lektury. Braki i sztampę fabularną wypełnia bowiem Kołodziejczak konkretami związanymi z unikatowym światem,...