Klimat, historia, jezyk i niejednoznaczni bohaterowie. Yrsa. Czegóż chcieć więcej. Jeśli ktoś jest fanem to polecam. Jeśli nie - na pierwsze spotkanie z autorką idealna

Klimat, historia, jezyk i niejednoznaczni bohaterowie. Yrsa. Czegóż chcieć więcej. Jeśli ktoś jest fanem to polecam. Jeśli nie - na pierwsze spotkanie z autorką idealna

Yrsa Sigurdardottir w książce Niechciani przedstawia nam dwie równoległe historie. Pierwsza w latach 70-tych z perspektywy Aldis - młodej pracownicy domu wychowawczego dla chłopców. Ośrodek znajdujący się w Krokur jest miejscem posępnym i odludnym, a małżeństwo, które je prowadzi skrywa mroczne tajemnice. Druga narracja przedstawiona jest już w latach współczesnych, gdzie Odinn ma za zadanie zbadać czy nie doszło do jakichkolwiek nadużyć na przestrzeni lat ze strony wychowawców. Sam bohater zmaga się również ze śmiercią żony, która wyskoczyła z okna osierocając przy tym ich jedyną córkę. Te dwie odrębne historie dziwnym trafem splatają się ze sobą by odsłonić karty przeszłości. ⁣
⁣
Czy moja opinia będzie subiektywna? Otóż nie! 😅 Zbyt kocham pióro Yrsy, by móc wypowiedzieć się źle o powieści. Kolejny raz autorka pozytywnie zaskakuje, a budowanie w mistrzowski sposób ponurego klimatu jest jej wizytówką. Dla mnie to królowa kryminału, ponieważ pisze tak wyraźnie, że dreszcze przechodzą na plecach. Od tej powieści nie można się oderwać, nie można przejść obojętnie. Budowanie obrazu z puzzli idzie na początku w oporny sposób, by później przyspieszyć i pokazać jak każda najmniejsza część pasuje do reszty. Niechciani to kolejna powieść po którą warto sięgnąć, którą warto mieć w swoim zbiorze na regale! 🙂 ⁣

Yrsa Sigurdardottir w książce Niechciani przedstawia nam dwie równoległe historie. Pierwsza w latach 70-tych z perspektywy Aldis - młodej pracownicy domu wychowawczego dla chłopców. Ośrodek znajdujący się w Krokur jest miejscem posępnym i odludnym, a małżeństwo, które je prowadzi skrywa mroczne tajemnice. Druga narracja przedstawiona jest już w latach współczesnych, gdzie...

Przez znaczną część książki historia wydaje się dość chaotyczna i pozbawiona spójności, a bohaterowie przerysowani i nieprzekonujący, warto jednak doczytać do końca. Akcja nabiera tempa i logiki, wciągając na dobre, a rozwiązanie, choć ostatecznie przewidywalne, może poruszyć.

Przez znaczną część książki historia wydaje się dość chaotyczna i pozbawiona spójności, a bohaterowie przerysowani i nieprzekonujący, warto jednak doczytać do końca. Akcja nabiera tempa i logiki, wciągając na dobre, a rozwiązanie, choć ostatecznie przewidywalne, może poruszyć.

Historia nikczemności, zła, które rodzi jeszcze większe zło, fałszywej pobożności, oraz o tym, że karę za winy jednych ponoszą niewinni. Skąd to znamy? Książka zaczyna się ciekawie, wciąga tajemnicą, autorka myli tropy, powoli (jak zwykle) odkrywa coraz kolejne fragmenty układanki. Wciągające i emocjonujące? Zdecydowanie tak. Czy niepowtarzalne? Zdecydowanie nie, wiele aspektów np. z zycia Aldis przewidywalne. Podobno można ją czytać tylko wtedy, gdy okna i drzwi są zaryglowane. Zdecydowanie nie. Niby skąd ten absurdalny pomysł? Atmosfera grozy narasta… tak, bo zło zatacza coraz szersze kręgi, cierpią niewinni. Czy powinni? Absolutnie nie, gdyż koncówka rozczarowuje. Motywy dziłań Odinna są kompletnie niezrozumiałe, a autorka nawet jednym słowem ich nie wyjaśnia. Poza tym to jest kompletnie niemożliwe i absurdalne, żeby zarówno w jednym, w drugim przypadku i trzecim przypadku…(nie będę więcej spoilerować). Pomysł ciekawy, ukryta tajemnica wciaga jak wir, sposób pisania nie ustępuje poprzednim książkom autorki, jednak koncówka psuje wszystko. Najgorsza książka autorki, jednak czekam na lepsze i nie mogę się ich doczekać!

Historia nikczemności, zła, które rodzi jeszcze większe zło, fałszywej pobożności, oraz o tym, że karę za winy jednych ponoszą niewinni. Skąd to znamy? Książka zaczyna się ciekawie, wciąga tajemnicą, autorka myli tropy, powoli (jak zwykle) odkrywa coraz kolejne fragmenty układanki. Wciągające i emocjonujące? Zdecydowanie tak. Czy niepowtarzalne? Zdecydowanie nie, wiele...

Dobrze skonstruowany kryminał. Raczej nudzić się czytelnik nie będzie.

Dobrze skonstruowany kryminał. Raczej nudzić się czytelnik nie będzie.

Jakiś czas temu trafiłem na portalu LC na reklamę tej książki. Bardzo zaintrygował mnie opis, książka ze względu na fakt iż autorka pochodzi z Islandii brzmiała dość egzotycznie. W przypadku tej książki mamy do czynienia z prawdziwą morczną, północną, zimną opowieścią. Mroczność, śmierć, wydaje się być obecna w każdym elemncie tej książki.

Scena otwierająca książkę to taki skok na głęboką, zimną wodę. Ojciec Oldin wraz z córką siedzą sami w samochodzie, nieprzytomni, spaliny dostają się do wnętrza. Całość wygląda tak ajkby zdesperowany ojciec dokonywał samobójstwa ia przy tym zabiera ze sobą swoją Bogu ducha winną jedenastoletnią córkę. Ów ojcem jest główn bohater opowieści, Oldin. Stracił on wcześniej żonę. W otoczeniu Oldina dochodzi jeszcze do innych dziwnych wydarzeń. Pracuje on w instytucji państwowej, odniosłem wrażenie jakby był kuratorem lub pracownikiem społecznym. Jego zadaniem w pracy jest zbadanie sytuacji w ośrodku poprawczym gdzie przed ponad trzydziestoma laty doszło to tajemniczej śmierci dwóch wychowanków.

Narracja ksiązki na zmianę przeskakuje ze współczesności do przeszłości i tak poznajemy stopniowo losy Oldina, jego rodziny, jego żony, córki, teściowej. Równolegle przedstawione są wydarzenia jakie miały miejsce ponad trzydzieści lat temu we wcześniej wspomnianym ośrodku poprawczym dla trudnej młodzieży.

Bardzo spodobał mi się sposób w jaki autorka stopniowo odstłania tajemnicę, zagadkę opowieści. Niby na początku dowiadujemy się jaki ma być koniec, ale później okazuje się jednak iż sprawy są o wiele bardziej skomplikowane i tych kawałków całej układanki jest znacznie więcej. Stopniowo poznajemy te kawałki układanki aż wreszcie na koniec wszystkie części zostają złożone w jedną, spójną całość. Bardzo dobrze skonstruowana opowieść. Bardzo mnie zafrapowała. Cieszę się, że odkryłem tą autorkę.

Jakiś czas temu trafiłem na portalu LC na reklamę tej książki. Bardzo zaintrygował mnie opis, książka ze względu na fakt iż autorka pochodzi z Islandii brzmiała dość egzotycznie. W przypadku tej książki mamy do czynienia z prawdziwą morczną, północną, zimną opowieścią. Mroczność, śmierć, wydaje się być obecna w każdym elemncie tej książki.

Scena otwierająca książkę to...

Nie mam żadnych zastrzeżeń. Ani co do języka (jest zgrabnie),klimatu (jest niesamowicie),tempa (jest wolno i ociężale, co bynajmniej nie przeszkadza, wręcz przeciwnie).

Utwór Yrsy Sigurdardóttir nie jest najlepszą propozycją dla kobiet oczekujących dziecka. Gdybym o tym wiedziała, pewnie wstrzymałabym się z lekturą. Gdyby był mierny i nieciekawy, porzuciłabym go bez żalu. Gdyby był zaledwie przyzwoity, odłozyłabym czytanie na potem.
Nie odłozyłam.

I pomimo emocji - niedobrych emocji - nie żałuję spędzonego z nim czasu. I siadam do kolejnej powieści autorki. Zaryzykuję. Myślę, że warto :)

Nie mam żadnych zastrzeżeń. Ani co do języka (jest zgrabnie),klimatu (jest niesamowicie),tempa (jest wolno i ociężale, co bynajmniej nie przeszkadza, wręcz przeciwnie).

Utwór Yrsy Sigurdardóttir nie jest najlepszą propozycją dla kobiet oczekujących dziecka. Gdybym o tym wiedziała, pewnie wstrzymałabym się z lekturą. Gdyby był mierny i nieciekawy, porzuciłabym go bez...

Bardzo przyjemna książka, przenosząca nas w islandzkie realia (bardzo aktualne).
polecam, a sama sięgam po inną książkę tej autorki ,co chyba jest wystarczającą rekomendacją.

Bardzo przyjemna książka, przenosząca nas w islandzkie realia (bardzo aktualne).
polecam, a sama sięgam po inną książkę tej autorki ,co chyba jest wystarczającą rekomendacją.

W książce dzieje się... nic. A trzyma w napięciu straszliwie. Za gardło i za nogi. Do tego stopnia, że wyjście na ciemny korytarz w trakcie lektury przedstawiało sobą pewien problem... Nie jestem strachajłą i mieszkając w drewnianym domu, przyzwyczaiłam się do różnych odgłosów. Jednakże ta książka jest taka..., że dość duży niepokoj jednak odczuwałam...
Fabuła toczy się dwutorowo, gdzieś tam pod koniec wiążąc się w supeł. Nie będę opowiadać o czym książka jest, bo nie ma to sensu. Stracicie tylko czysta przyjemność z "gęsiej skórki".
Powiem tylko tyle, że dzieje się na Islandii (a już miałam przyjemność sięgnąć po książkę "Lód w żyłach" tej samej autorki - z róznych powodów jedynie ją na razie, ale... Ale to co wyraźnie widać w powieściach autorki to Islandia. To jest ogromny plus pokazać miejsce bezopisowo, a jednak oddać jego klimat.
Drugą rzecz, którą mogę zdradzić to fakt, że w dużej części porusza tematyke domów opieki dla dużych chłopców. Projektu rządowego dla dzieci trudnych. I niechcianych właśnie. Tematyka, przyznajmy, dość niepopularna w klasycznych czytadłach i kryminałach.
Czy to jest kryminał? Nie wiem. Thiller napewno. Kryminał... - hmm zależy chyba co kto rozumie pod tym hasłem.
Morderstwo jest? chyba jest, ale czy jest na pewno? A może jest, ale tak jakby nie było?
Klimat morderstwa i przestępstwa jest? Pewnie tak, ale czy na Islandii nie ma takiego klimatu w każdym opuszczonym gospodarstwie? I czy każde samotne, acz zamieszkałe, gospodarstwo nie jest przypadkiem w klimacie opuszczonego i tajemniczego domu?
Zdecydowanie klimat książki przemawia na ogromne polecenie, ale nie do czytania samej w domu :) - może panowie będą mniej wrażliwi, ale jednak ostrzegałam...

W książce dzieje się... nic. A trzyma w napięciu straszliwie. Za gardło i za nogi. Do tego stopnia, że wyjście na ciemny korytarz w trakcie lektury przedstawiało sobą pewien problem... Nie jestem strachajłą i mieszkając w drewnianym domu, przyzwyczaiłam się do różnych odgłosów. Jednakże ta książka jest taka..., że dość duży niepokoj jednak odczuwałam...
Fabuła toczy się...

Yrsa Sigurdardottir kolejny raz opowiada nam historię splecioną z dwóch linii czasowych. Jedna, współczesna, jest poświęcona Ódinnowi, który z weekendowego ojca w ekspresowym tempie musi zmienić się w rodzica na całą dobę i wraz z nastoletnią córką Rún przejść żałobę po śmierci byłej żony. Druga, wiodąca do lat 70-tych, na odludzie w Krókur, jest dużo mroczniejsza. Opowiada o domu wychowawczym dla chłopców, prowadzonym przez małżeństwo na pokaz bogobojne, a w rzeczywistości wyrachowane i okrutne. Pracująca w nim młoda dziewczyna o imieniu Aldis marzy o lepszym życiu. Odkrywa kolejne ponure sekrety, zarówno samego ośrodka, jak i jego właścicieli oraz wychowanków. Ona także ma swoje tajemnice i demony, z którymi w końcu musi się zmierzyć. Czy starczy jej odwagi? Czy się przełamie i pokona gniew, który wyżera jej serce, czy znów przyjdzie jej uciekać?

Z kolei Ódinn przejmuje zadanie po śmierci współpracownicy. Musi przyjrzeć się bliżej działalności ośrodka, zbadać, czy nie dochodziło w nim do nadużyć i czy nie należy z tego tytułu wypłacić wychowankom odszkodowań. Jego uwagę skupia też tajemniczy zgon dwóch chłopców, uznany za nieszczęśliwy wypadek.

Obie linie powoli, ale konsekwentnie zaczynają się ze sobą łączyć. Najpierw pojedynczymi nitkami, intuicją głównego bohatera, tajemniczymi zapiskami zostawionymi przez jego pracownicę, później splatają się coraz mocniej, by w końcu zespoić się w jedną, grubą, gdy Ódinn uświadamia sobie, że rozwiązanie jest bliżej, niż sądził. Zbyt blisko, by mógł je zaakceptować i się z nim pogodzić. Podejmuje decyzję, która zaważy na życiu kilku ważnych dla niego osób i wzbudzi ogromne zainteresowanie całego kraju.

Znów sięgnęłam po Yrsę i znów dostałam kawał porządnego kryminału, do tego z mocnym wejściem sugerującym, że na dzień dobry poznajemy zakończenie. Z coraz bardziej narastającym poczuciem grozy. Z mrocznym klimatem pełnym niepokojących dźwięków, cieni dostrzegalnych tylko kątem oka i metalicznego zapachu krwi. Autorka działa na wyobraźnię czytelnika, podsuwając mu motywy znane, ale skuteczne – np. postać za zasłoną, stukanie w szybę czy dobiegający spod ziemi płacz dziecka.

Polecam mocno, z zapałem i pełnym przekonaniem. Wiem, że nie jestem obiektywna, ale dla mnie Yrsa to niekwestionowana królowa kryminału. Nie jest tak popularna jak inni skandynawscy pisarze, co mnie smuci, ale nie dziwi. Jest trudniejsza w odbiorze, wymaga skupienia przy czytaniu, nie da się przejść przez jej książki w międzyczasie, przy kawie i ciastku. Trzeba się jej oddać i na kilka godzin zniknąć dla świata. Przykładowo, Camilla Lackberg opisałaby tę historię na ok. 500 stronach*, łopatologicznie wszystko tłumacząc oraz rozwijając wątek obyczajowy (do przesady). Z Yrsą jest inaczej, u niej każdy element czemuś służy, a całość jest nie opracowana, a skonstruowana. Kiedy poszczególne części zaczynają się ze sobą łączyć, akcja przyspiesza, bo i czytelnik przerzuca strony coraz szybciej, żeby poznać wszystkie odpowiedzi. Aż mi smutno, kiedy pomyślę, że została mi do przeczytania tylko jedna, ostatnia książka Yrsy i będę musiała czekać, aż pojawi się coś nowego.

* Nie mam nic do Lackberg. Czytałam kilka jej książek i była to dla mnie przyjemna, lekka lektura, ale jeśli porównywać „kryminalność” kryminałów obu autorek, ich klimat, styl i samą fabułę, stawiam Sigurdardottir kilka półek wyżej. Jedną skupuję po żmudnych łowach w sieci, zaś drugą sukcesywnie wymieniam na inne książki. Już samo to o czymś świadczy.

Yrsa Sigurdardottir kolejny raz opowiada nam historię splecioną z dwóch linii czasowych. Jedna, współczesna, jest poświęcona Ódinnowi, który z weekendowego ojca w ekspresowym tempie musi zmienić się w rodzica na całą dobę i wraz z nastoletnią córką Rún przejść żałobę po śmierci byłej żony. Druga, wiodąca do lat 70-tych, na odludzie w Krókur, jest dużo mroczniejsza. Opowiada...