Pierwsze moje spotkanie z autorem choć mam nadzieję, że nie ostanie. Ciekawa fabuła, inspiracją zbrodnią i karą jest interesujące. Ponieważ słuchałam wersji audio trochę przeszkadzał mi lektor, ale to szczegół.

Pierwsze moje spotkanie z autorem choć mam nadzieję, że nie ostanie. Ciekawa fabuła, inspiracją zbrodnią i karą jest interesujące. Ponieważ słuchałam wersji audio trochę przeszkadzał mi lektor, ale to szczegół.

Pomysł na fabułę niósł ogromny potencjał, myślę, że nie do końca wykorzystany. Spodziewałem się jakiegoś bardziej spektakularnego i misternego zakończenia, niestety wszystko, jak w polskiej książce współczesnego intelektualisty: niszczenie ducha, toksyczne działanie osób, przed którymi nikt z bohaterów nie umie się obronić, nikt nie wygrywa.Widocznie wielka sztuka po polsku utożsamiana ma być z myśleniem dekadenckim, beznadziejnymi decyzjami zapadającymi beznadziejnie bez względu na to, czy są planem misternym, czy beznadziejnym działaniem spontanicznym. Gdybym był na przykład katolikiem, to powiedziałbym, że w tej książce nie ma Boga. Choć jestem niewierzący, cenię sobie pozycje, w których o wartości się walczy.
Przynajmniej jeśli książka ma przynosić coś budującego.
Pozostaje we mnie refleksja, że skoro nasze elity są duchowo tak przegrane i dekadenckie, to może ma to związek przyczynowo - skutkowy z polskim nieudacznictwem, z którym to wciąż nie umiemy być wielkim narodem pozostając co najwyżej zbiorowiskiem desperatów, od czasu do czasu zrywającym się do jakiegoś powstania, a gdy tylko historia stwarza szansę potrafimy masochistycznie zwalczać każdą iskrę czegoś dobrego w nas, wzajemnie, kłócić się i szukać swej Targowicy za granicą.
Zauważmy, że nikt z głównych bohaterów tej książki nie działał w swym życiu jakby z naturalnego „powołania”, każdy błądzi i błądzi, a życie w zasadzie każdej z tych osób jest połamane w taki czy inny sposób a świateł żadnych nie widać.
Może to i życiowe, ale nie mam pewności, że literatura ma być kopią realnego życia i ludzkiej głupoty, tak jak obraz malarza nie powinien być fotografią na płótnie. Książka nie niesie budującego przesłania, przynajmniej dla mnie.

Język tej książki jest dojrzały literacko, ale mi nie odpowiada.

Pomysł na fabułę niósł ogromny potencjał, myślę, że nie do końca wykorzystany. Spodziewałem się jakiegoś bardziej spektakularnego i misternego zakończenia, niestety wszystko, jak w polskiej książce współczesnego intelektualisty: niszczenie ducha, toksyczne działanie osób, przed którymi nikt z bohaterów nie umie się obronić, nikt nie wygrywa.Widocznie wielka sztuka po polsku...

Moje pierwsze spotkanie z Adamem Cioczkiem i muszę przyznać, że bardzo udane. Świetnie sportretowane postaci głównych bohaterów.
Zawoalowana intryga ze zbrodnia i karą jak u Dostojewskiego, Edward Chojar pociąga za sznurki duetu prokuratorsko - prawniczego Tomasza Brackiego i Adama Getza. Autor wciąga nas w niebezpieczna grę, demony przeszłości wracają, zbrodniarz manipuluje , żongluje i niespodziewany obrót spraw zamienia role, prokurator chce bronić klienta, a prawnik oskarża...galeria innych postaci z dwiema kobietami, ważnymi dla Brackiego i Getza...
Polecam

Moje pierwsze spotkanie z Adamem Cioczkiem i muszę przyznać, że bardzo udane. Świetnie sportretowane postaci głównych bohaterów.
Zawoalowana intryga ze zbrodnia i karą jak u Dostojewskiego, Edward Chojar pociąga za sznurki duetu prokuratorsko - prawniczego Tomasza Brackiego i Adama Getza. Autor wciąga nas w niebezpieczna grę, demony przeszłości wracają, zbrodniarz...

Chojar i Torski – ich życie jest grą,w której stawką jest adrenalina.Stąd Edward Chojar (hazardzista) wymyśla karkołomny scenariusz rozgrywki pomiędzy sobą (mordercą mordercy) a Adamem Getzem (adwokatem) i Tomaszem Brackim (prokuratorem).Niejaki Piotr Wójtowicz (facet z ognistym tatuażem) i przyjaciel Edwarda - Torski zostają ważnymi,strategicznymi wręcz, pionkami.Jak uda się rozgrywka? Czy wszystko pójdzie zgodnie z planem Chojara? Książka jest bardzo dobra.Również dlatego,że opiera się na świeżym, choć dość karkołomnym, pomyśle oraz wierze,że nikt nie wypadnie z przydzielonej mu w dramacie roli.Zdecydowanie polecam.

Chojar i Torski – ich życie jest grą,w której stawką jest adrenalina.Stąd Edward Chojar (hazardzista) wymyśla karkołomny scenariusz rozgrywki pomiędzy sobą (mordercą mordercy) a Adamem Getzem (adwokatem) i Tomaszem Brackim (prokuratorem).Niejaki Piotr Wójtowicz (facet z ognistym tatuażem) i przyjaciel Edwarda - Torski zostają ważnymi,strategicznymi wręcz, pionkami.Jak...

To nie jest kryminał. To ciekawie poprowadzona obyczajowa historia w osnowie i na pograniczu sług prawa i przestępstwa. Bardzo krótka ale wciągająca. Dosłownie na jeden dłuższy wieczór czy zbyt krótką noc.U mnie w wersji audiobook. I tym razem Roch Siemianowski nie był chyba najlepszym wyborem. Sama historia poprowadzona nieco zbyt płytko, choć może zdecydowała o tym przyjęta konwencja, bo potencjał czuć wyraźnie. Ciekawym kolejnych prób Adama Cioczka, jeśli takowe będą.

To nie jest kryminał. To ciekawie poprowadzona obyczajowa historia w osnowie i na pograniczu sług prawa i przestępstwa. Bardzo krótka ale wciągająca. Dosłownie na jeden dłuższy wieczór czy zbyt krótką noc.U mnie w wersji audiobook. I tym razem Roch Siemianowski nie był chyba najlepszym wyborem. Sama historia poprowadzona nieco zbyt płytko, choć może zdecydowała o tym...

Adam Cioczek pisał scenariusze filmowe do takich seriali jak Samo życie, Pierwsza miłość i Malanowski i partnerzy. Koniec gry to jego debiut literacki, początkowo noszący nazwę Szach-mat.

Edward Chojar trafia do więzienia za zabójstwo Piotra Wójtowicza, mordercy swojego syna. Nawet siedząc w więziennej celi jako oskarżony, wodzi za nos prokuratora Tomasza Brackiego i adwokata Adama Getza, wciągając ich w swoją grę. Obaj mężczyźni muszą cofnąć się w przeszłość i odkryć wszystkie karty, które przygotował dla nich pozwany. Czy po odkryciu prawdy, będą w stanie doprowadzić sprawę do końca? A może prokurator znajdzie dobry powód, aby chronić osadzonego, zaś adwokat chętnie zobaczyłby swojego klienta zamkniętego za kratami na zawsze? Chojar to doświadczony hazardzista, który właśnie rozpoczął ostatnią i najważniejszą grę w życiu.

Pierwsze kilkadziesiąt stron minęło mi na myśleniu, kto jest kim i co łączy bohaterów. Czułam się zagubiona. Z każdą kolejną stroną odkrywałam jednak powiązania między postaciami, wciągałam się w ich historię. O ile z łatwością przyszło mi odnalezienie wspólnego mianownika dla Chojara i Brackiego, o tyle związek Getza z Chojarem długo pozostawał dla mnie zagadką. Autor postarał się o to, aby wątki połączyły się w całość i stworzyły spójny obraz. Oskarżony bawił się dwójką młodych mężczyzn, sterował nimi jak pionkami, czując się pewnie w sobie tylko znanej grze.

Koniec gry to powieść kryminalna, która skupia się bardziej na portretach psychologicznych bohaterów niż na wartkiej akcji czy spektakularnych zwrotach w fabule. Czytając książkę miałam wrażenie, iż Adam Cioczek próbuje otworzyć przede mną głowy postaci, wprowadzić w ich skomplikowany świat, w którym nie wszystko było czarne lub białe. Najciekawszą osobą w historii zdecydowanie jest Chojar, który uwielbia zagadki, niedopowiedzenia, potrafi zburzyć spokojny świat Getza i Brackiego. Był niczym wytrawny szachista, do czego zresztą można znaleźć odniesienia w powieści. Szach mat, przestawianie pionków na planszy życia. Zastanawiałam się, jak sama zachowałabym się na miejscu Brackiego i Getza. Czy byłabym w stanie kontynuować swoją pracę, wywiązać się ze zobowiązań, czy może poddałabym się i przeszłość wpłynęłaby na mój osąd, postawę.

Książka jest napisana ciekawie. Po pierwszych stronach, na których miałam problem z nadążeniem za fabułą i przeskokami między bohaterami, nastąpił moment, w którym wciągnęłam się i z zainteresowaniem śledziłam poczynania postaci. Styl autora jest przyjemny, widać iż – chociaż jest to debiut literacki – ma doświadczenie w pisaniu. Jedyną rzeczą, która irytowała mnie, było częste używanie przez Cioczka znaków „?!”. Nie wpływa to jednak negatywnie na mój odbiór lektury, ponieważ jest to niewielka wada, na którą można przymknąć oko.

Powieść mogę polecić osobom, które lubią historie kryminalne, w których dominuje podejście psychologiczne, gra charakterów, a także osobom, które lubią czytać debiuty polskich pisarzy.

Recenzja pochodzi z mojego bloga:
http://licencja-na-czytanie.blogspot.com

Adam Cioczek pisał scenariusze filmowe do takich seriali jak Samo życie, Pierwsza miłość i Malanowski i partnerzy. Koniec gry to jego debiut literacki, początkowo noszący nazwę Szach-mat.

Edward Chojar trafia do więzienia za zabójstwo Piotra Wójtowicza, mordercy swojego syna. Nawet siedząc w więziennej celi jako oskarżony, wodzi za nos prokuratora Tomasza Brackiego i...

W tej niezbyt opasłej powieści z pozoru wszystko jest oczywiste. Od początku stajemy za każdym z bohaterów. Idziemy niczym cień zarówno za prawnikami, jak i za winnym. W kryminale nie mamy odkryć, kto jest zabójcą. Celem jest odkrycie kilku tajemnic i związków pomiędzy dobrym i złym bohaterem. Popełnione morderstwo to tylko pretekst do odegrania wielkiej gry na deskach teatru życia.

Jedną z największych zalet książki są świetne zarysowane postaci. Prokurator, który nie jest pewny, czy poszedł dobrą drogą i ukrywa przed wszystkimi tajemnicę z dzieciństwa. Adwokat, którego czasami trudno lubić. Niezwykle pewny siebie przestępca, który przesuwa pionki na szachownicy. I parę innych postaci, które są niezwykle rzeczywiste.

"Koniec gry" to zwięzła i treściwa opowieść z morderstwem w tle. Historia zaburzająca tradycyjną wizję gatunku. Adam Cioczek postanowił przede wszystkim odwrócić konwencję. Nieoczywistość wysuwa się tutaj na pierwszy plan. Jedynie końcówka nieco zaburza ogólną ocenę. Książka jest bardzo wciągająca, trudno się od niej oderwać choć na chwilę. Jednak kilkanaście ostatnich kartek wydaje się zbędne. Historia robi wrażenie przeciągniętej do ostatniej struny. Tak samo jak przez większość kryminału nie mogłam się doczekać rozwiązania zagadki, tak pod koniec kilkakrotnie pomyślałam, że mogłaby już zostać postawiona ostatnia kropka. Niemniej Koniec gry to bardzo obiecujący debiut powieściowy.

W tej niezbyt opasłej powieści z pozoru wszystko jest oczywiste. Od początku stajemy za każdym z bohaterów. Idziemy niczym cień zarówno za prawnikami, jak i za winnym. W kryminale nie mamy odkryć, kto jest zabójcą. Celem jest odkrycie kilku tajemnic i związków pomiędzy dobrym i złym bohaterem. Popełnione morderstwo to tylko pretekst do odegrania wielkiej gry na deskach...

„- Żyliśmy jakby nie było granicy. A co jeśli była? A jak ciągle jest?
- Bzdura. Granice masz we łbie. Nigdzie więcej.
- Z drugiej strony… gdzieś musi się kończyć gra i zaczynać życie, nie?”

Edward Chojar w biały dzień zabija mordercę swojego syna. To jest tylko początek jego planu. Gra, w którą wciąga prokuratora i adwokata sprawia, że mężczyźni powinni raczej zamienić się rolami. Prokurator bowiem ma osobiste powody, by bronić Chojara, a adwokat – by go oskarżyć…

Koniec gry to bardzo nietypowy kryminał. Już na samym początku wiadomo, kto kogo zabił (i dlaczego). Ale to dopiero wstęp do znacznie bardziej zawikłanej historii – opowieści o hazardziście, który traktuje życie jak rozgrywkę i właśnie rozpoczął jej najbardziej spektakularną część, angażując w nią życie osobiste dwóch prawników i stawiając wszystko na… jedną kartę.

Autor od początku powieści bawi się konwencją kryminału, angażując w to także czytelnika. Przedstawia szczegółowo nie tylko wątek podejrzanego Chojara, ale też adwokata i prokuratora. Każdy z nich jest potraktowany z taką dokładnością, jakby był głównym bohaterem. To sprawia, że poznajemy postacie na tyle blisko, że trudno opowiedzieć się po stronie którejkolwiek z nich. Każdy z trzech mężczyzn ma swoje przeżycia i powody, dla których postępuje w określony sposób. Koniec gry rewelacyjnie pokazuje, że nic nie jest czarne albo białe. Że zło lub dobro – temat i tak dyskusyjny – to tylko kwestia mniej lub bardziej intensywnego odcienia szarości.

Język autora wydawał mi się nieco zbyt potoczny. Prosty i przyjemny w odbiorze, nie szczędzący opisów, ale jednak myślę, że mógłby być bardziej dopracowany. Czasem z tego powodu powieść dłużyła się nieco bardziej niż powinna. Poza paroma literówkami jest to jedyna wada, którą potrafię wskazać.

Generalnie jestem zadowolona, że miałam okazję poznać tę książkę. Bardzo spodobał mi się wyjątkowy pomysł – powieść rozpoczyna się w miejscu, w którym większość kryminałów ma się ku końcowi. Cieszy mnie też, że Koniec gry skłania do tego, by zastanowić się przez chwilę, po czyjej stronie chcemy stanąć. Nie jest łatwo odpowiedzieć na to pytanie, bo każdy z bohaterów ma coś na sumieniu. To z kolei rodzi kolejne pytania, co moim zdaniem jest cechą dobrych książek. Ta nie trafi jednak do grona moich ulubionych powieści, ani nie zapamiętam jej na szczególnie długo. Ale czy należy tego wymagać od każdej książki?

Koniec gry polecam szczególnie miłośnikom kryminału, którzy chcieliby przeczytać coś nietypowego i lekkiego. Jestem pewna, że ta książka ich nie zawiedzie. Jeśli nie macie pomysłu, po co teraz sięgnąć, albo szukacie dreszczyku emocji myślę, że będziecie zadowoleni.


więcej recenzji na: www.postmeridiem1.blogspot.com

„- Żyliśmy jakby nie było granicy. A co jeśli była? A jak ciągle jest?
- Bzdura. Granice masz we łbie. Nigdzie więcej.
- Z drugiej strony… gdzieś musi się kończyć gra i zaczynać życie, nie?”

Edward Chojar w biały dzień zabija mordercę swojego syna. To jest tylko początek jego planu. Gra, w którą wciąga prokuratora i adwokata sprawia, że mężczyźni powinni raczej zamienić...

236/2017 (A)

236/2017 (A)

Zmarnowany potencjał. Zapowiadało się nieźle, a wyszło- płytkie, bez sensownego rozwinięcia i z rozczarowującym zakończeniem. Nie warta poświęconego czasu.

Zmarnowany potencjał. Zapowiadało się nieźle, a wyszło- płytkie, bez sensownego rozwinięcia i z rozczarowującym zakończeniem. Nie warta poświęconego czasu.