Zdecydowanie nie jest to książka dla kogoś, kto chciałby zanurzyć się w literackim obrazie uroków Wenecji. Nie znajdziemy tu również opisów tajemnic dworu doży lub weneckiej obyczajowości - umieszczenie akcji akurat w tym mieście jest oczywiście uzasadnione, jednak nie wpływa fundamentalnie na treść.
Czym jest zatem "Doża"? Odbieram go jako literacki eksperyment - skrzyżowanie "Czekając na Godota" z tendencjami nowofalowej powieści francuskiej i strumienieniem świadomości. Niewątpliwe wrażenie robi sięgnięcie po narrację w stylu ulicznej plotki (wraz z nagromadzeniem niekiedy wręcz absurdalnej ilości dygresji) oraz język relacji prasowej. W dzisiejszych czasach można odczytywać utwór jako wczesne studium zjawiska dziś określanego jako "fake news".

Podsumowując - eksperyment udany, wart uwagi, jednak niekoniecznie olśniewający i tylko częściowo nowatorski. Jeśli jednak ktoś poszukuje w literaturze niestandardowych form narracji, mieszania języków i perspektyw - powinien być zadowolony.

Zdecydowanie nie jest to książka dla kogoś, kto chciałby zanurzyć się w literackim obrazie uroków Wenecji. Nie znajdziemy tu również opisów tajemnic dworu doży lub weneckiej obyczajowości - umieszczenie akcji akurat w tym mieście jest oczywiście uzasadnione, jednak nie wpływa fundamentalnie na treść.
Czym jest zatem "Doża"? Odbieram go jako literacki eksperyment -...

Tę nietypową powiastkę czyta się jak tabloidową relację, a raczej spekulację, bo faktów tu w zasadzie brakuje, napisaną przez jakiegoś przemądrzałego grafomana, który zagęszcza narrację, uciekając w ciągłe, namolnie dydaktyczne dygresje o charakterze ogólnym na temat ludzkiej natury i siląc się na niezbyt zazwyczaj śmieszny dowcip, co wystawia czytelnika na poważną próbę. Nie jestem w stanie ocenić, na ile celowy to zabieg.
Są jednak i plusy. Przede wszystkim sam świat przedstawiony sprytnie zawieszony jest gdzieś między rzeczywistością a nierzeczywistością, a kolejny plus to duże pole do interpretacji, bo narzuca się ich co najmniej kilka, z parabolicznym ujęciem sprawowania rządów dusz poprzez informację i dezinformację oraz prześmiewczym podejściem do filozofii religii na czele.
Nie do końca wiem zatem, co zrobić z tym fantem, który łączy ambitne zamierzenia z irytującym wykonaniem. Mogę jedynie ostrzec tych, którzy, podobnie jak ja, szukaliby tu znakomicie oddanego klimatu Wenecji, że Palazzeschi sięgał dalej. I chyba nie dosięgnął.

Tę nietypową powiastkę czyta się jak tabloidową relację, a raczej spekulację, bo faktów tu w zasadzie brakuje, napisaną przez jakiegoś przemądrzałego grafomana, który zagęszcza narrację, uciekając w ciągłe, namolnie dydaktyczne dygresje o charakterze ogólnym na temat ludzkiej natury i siląc się na niezbyt zazwyczaj śmieszny dowcip, co wystawia czytelnika na poważną próbę....

Rozedrgany wenecki tłum czeka na zapowiedziane przez głośniki pojawienie się doży na pałacowym tarasie. Doża się jednak nie pojawia. Co się stało? Ach, jest tyle możliwości! Drugiego dnia doża znów się nie pojawia. Co to będzie, wojna, rewolucja, zamęt? Trzeciego dnia nie pojawia się tłum, ale być może pojawia się doża. Czy aby na pewno? Jeśli tak, to co to oznacza dla ludu, dla miasta, dla świata? Tłum drży coraz mocniej. Wieńczący to napisane gęstą, ironiczną prozą dziełko obraz doży wyjeżdżającego z Wenecji bazyliką św. Marka, zaprzężoną w czwórkę rzeźbionych koni, pozostanie w pamięci na długo. Dziwna rzecz.

Rozedrgany wenecki tłum czeka na zapowiedziane przez głośniki pojawienie się doży na pałacowym tarasie. Doża się jednak nie pojawia. Co się stało? Ach, jest tyle możliwości! Drugiego dnia doża znów się nie pojawia. Co to będzie, wojna, rewolucja, zamęt? Trzeciego dnia nie pojawia się tłum, ale być może pojawia się doża. Czy aby na pewno? Jeśli tak, to co to oznacza dla...