Philippa Gregory potrafi tworzyć ciekawe, wciągające i pełne napięcia historie. Każda z jej książek zabiera odbiorcę w niezapomnianą podróż do przeszłości. Autorka z godną podziwu lekkością lawiruje pomiędzy poszczególnymi wątkami, wplata do swoich opowieści elementy historii i tworzy bardzo wyraziste postaci. Potrafi przyciągnąć uwagę czytającego – i choć zakończenia większości jej książek są łatwe do przewidzenia, nie wpływa to znacząco na całościowy odbiór powieści. Sieć intryg, jakie Gregory roztacza przed swoim czytelnikiem, pochłania bez reszty, a jedynym ratunkiem okazuje się dobrnięcie do ostatniej strony dzieła. Najnowsza książka autorki po raz kolejny cofa odbiorcę w czasie, tym razem jednak do 1920 roku.

Czasami marzenia się spełniają. Przekonuje się o tym Lily, kiedy otrzymuje szansę wystąpienia w music-hallu. Podczas swojego debiutanckiego występu dziewczyna zostaje dostrzeżona przez Stephana – bogatego prawnika. Bohater postanawia zrobić wszystko, by przypodobać się Lily – zabiera ją do drogich restauracji, odwozi do miejsca zamieszkania, zaprasza na spacery. Dziewczyna wywraca świat Stephena do góry nogami. Protagonista, coraz bardziej urzeczony Lily, postanawia spędzić z nią resztę swoich dni. Wierzy, że dzięki niej zapomni o wojennej przeszłości.

„Żona oficera” to tragiczna historia człowieka, który wyszedł cało z piekła wojny, jednak do końca nie jest w stanie otrząsnąć się z horroru, jaki przeżył. Stephen okazuje się bardzo złożoną postacią. Przeraża, a jego zachowanie, sposób postrzegania rzeczywistości i podejście do ludzi, zarówno bliskich jego sercu, jak i tych całkiem obcych, są nacechowane negatywnymi emocjami.

Wojna wywarła ogromny wpływ na głównego bohatera. Wycisnęła na nim swoje piętno, sprawiła, że na duszy bohatera powstała rana, której chyba nic nie jest w stanie uleczyć. I to Lily, w mniemaniu Stephena, ma być lekarstwem.

„Żona oficera” to powieść zbudowana na zasadzie kontrastów. Istnieje świat przed wojną, którego pragnie główny bohater, oraz ten po potyczce – pełen źle prowadzących się kobiet i mężczyzn pozbawionych ikry. Stephen zostaje przeciwstawiony bliskiemu przyjacielowi Lily, Charlesowi, który, mimo iż sam uczestniczył w wojnie, wyznaje inne zasady i wartości. W książce pojawiają się postaci nie tylko mocno związane z przeszłością, na których walka odcisnęła swój ślad, ale również te nieświadome jej skali i znaczenia.

Gregory bardzo dobrze oddała emocje, jakie targały bohaterami. Już od pierwszych stron wiadomo, że nieodłącznym elementem historii okaże się tragedia. Czytelnik nie wie, kiedy ona nastąpi, ani czego będzie dotyczyła, jednak czuje jej obecność na każdej stronicy powieści. Moment, w którym dochodzi do ostatecznej konfrontacji, można uznać za swego rodzaju katharsis. Zarówno dla bohaterów książki, jak i odbiorcy.

„Żona oficera” okazała się pasjonującą lekturą o szaleństwie jednostki. Wojna, która miała się skończyć pokonaniem Niemców, tak naprawdę przeniosła się do życia osobistego bohatera. Tym razem protagonista nie walczy z wrogimi żołnierzami, ale z samym sobą i otaczającą go rzeczywistością. Philippa Gregory w przekonujący sposób pokazała tę potyczkę bohatera. Jego próbę przekonania samego siebie, że przeszłość minęła.

Monika „Katriona” Doerre