Książka większego formatu. Okładka miękka , lakierowana.
Duża ,tłusta czcionka, łatwa do czytania. Ilustracje kolorowe, typowe na tamte czasy ubiegłego wieku ,za wschodnią granicą. Świetne odwzorowanie portretu cara oraz jego ludu. Tak jak na baśnie z tamtych okresów przystało.

Bajki o kotach często bazują na wzorze kota w butach.
Tu jest również podobnie. Występuje sprytny , przebiegły kot o imieniu Maksym. Za to jego pan Marcin przedstawiony jest jako koszmarny leń. Tylko mrzonki mu w głowie i dosyć wysoko sięga jak na swój stopień w hierarchii społecznej. Zachciewa mu się córki cara za żonę. A nawet chałupy nie ma, bo wszystko zniszczało , tylko piec rozwalający się został po zmarłych rodzicach.
Od czego ma kota? On potrafi wszystko, nawet jedzenie zdobywa dla swego pana , by nie leżał głodny na piecu, rozmyślając sobie o wszystkim i o niczym.

Co wykombinował Maksym?
Do czego potrzebne mu były zające, a potem wilki?
Czy mogło dojść do tak absurdalnego związku małżeńskiego Marcina z córką cara?

O tym wszystkim poczytacie sami. A w bajkach wszystko jest możliwe.
Ogólnie przez dzieci, nawet te najmłodsze lektura została bardzo dobrze przyjęta.
Obrazki również podobały się i nie straszyły nikogo. Dzieci są mądre i bezustannie zachwycają się mądrością życiową kotów.
Polecam, jako odmianę od ,,Kota w butach’’ , który tu jest jeszcze bardziej błyskotliwy i inteligentny od tego , stworzonego przez braci Grimm.

Książka większego formatu. Okładka miękka , lakierowana.
Duża ,tłusta czcionka, łatwa do czytania. Ilustracje kolorowe, typowe na tamte czasy ubiegłego wieku ,za wschodnią granicą. Świetne odwzorowanie portretu cara oraz jego ludu. Tak jak na baśnie z tamtych okresów przystało.

Bajki o kotach często bazują na wzorze kota w butach.
Tu jest również podobnie. Występuje...

Zdecydowanie nie polecam tej książeczki dzieciom poniżej 7. roku życia, chyba że są przyzwyczajone do oglądania "Wilka i zająca", gdzie Wilk zazwyczaj paraduje w okropnym podkoszulku bez ramiączek, z petem w wilczym pysku.
Już początek bajki pokazuje nam typowo wschodnioeuropejskie podejście do życia. Marcin odziedziczył po zmarłych rodzicach chałupę. Chałupę i kota. O kota jeszcze jakoś zadbał (choć raczej to samo kocicho musiało się o siebie zatroszczyć),natomiast o domostwo już nie. Dom się rozleciał, ostał się ino piec. Kot próbował przemówić Marcinowi do rozsądku, że trzeba się wziąć do pracy, nie można ciągle się wałkonić. Ale Marcin odrzekł mu na to, że póty jest dobrze, póki piec stoi. Oczywiście piec też się rozleciał.
W tym momencie przestałem czytać tę bajkę córeczce. Zwłaszcza, że rysunki Michaiła Karpienki są mocno siermiężne, przypominające wyglądem radzieckie plastikowe zegary z niesmacznymi cukierkami jakie dostawały dzieci przed Nowym Rokiem w czasach gdy chodziłem do zerówki (prezent od Dziadka Mroza).
Uwielbiam koty, mam dużą sympatię do naszych białoruskich braci Słowian. Ale "Kot Maksym" mnie zawiódł.
Do przeczytania raczej dla studentów białorutenistyki albo kolekcjonerów baśni z czterech stron świata.

Zdecydowanie nie polecam tej książeczki dzieciom poniżej 7. roku życia, chyba że są przyzwyczajone do oglądania "Wilka i zająca", gdzie Wilk zazwyczaj paraduje w okropnym podkoszulku bez ramiączek, z petem w wilczym pysku.
Już początek bajki pokazuje nam typowo wschodnioeuropejskie podejście do życia. Marcin odziedziczył po zmarłych rodzicach chałupę. Chałupę i kota. O kota...