Nie ufaj nikomu

Z kontynuacjami danych historii bywa różnie. Czasami dorównują, a nawet prześcigają swe poprzedniczki, a czasami są dużym rozczarowaniem. Cóż można napisać na temat kontynuacji „Piątej fali” czyli „Bezkresnego morza”, może jedynie iż nie osiągnęła ona poziomu pierwszego tomu. Drugi tom cyklu sprawia wrażenie napisanego na siłę, nie co oderwanego od poprzedniego. Fabuła wydaje się wymuszona oraz przewidywalna, aczkolwiek nie można odmówić jej wyrazistości oraz tego, że wciąga czytelnika. Przede wszystkim zakończenie oraz większe skupienie uwagi na wątkach psychologicznych są największym atutem tegoż tomu.

Ci, którym udało się przeżyć kolejne fale inwazji Obcych, zrozumieli, że aby przetrwać w nowej rzeczywistości, nikomu nie można ufać. Konflikt dwóch cywilizacji wkracza na zupełnie inny poziom. Ocaleć może tylko jedna ze stron. Dlaczego bezcieleśni Obcy chcą wymazać z powierzchni Ziemi ostatnie ślady ludzkiej cywilizacji? Jak Cassie i jej przyjaciele zamierzają przetrwać okrutną zimę i czy uda im się znaleźć sposób na pozbycie się najeźdźców?

Powieść zaczyna się prawie w tym samym momencie, w którym kończy się poprzedni tom. Właściwie mamy tu tylko dwa wątki, dlatego przez połowę książki ciężko wywnioskować, do czego to wszystko zmierza. Jak wcześniej wspomniałem można wyróżnić dwa wątki. Pierwszy dotyczący Cassie i grupy ocalałych ukrywających się w hotelu, drugi dotyczy Ringer i jej zmagań w wojskowej bazie. W obydwu przypadkach schemat jest podobny, początkowo mało się dzieje, owszem występują jakieś drobne zawirowania, jednakże końcowe strony obydwu wątków cechują się już odpowiednią dawką akcji.

Rick Yancey ponownie postanowił wprowadzić zmianę narracji (tym razem prym wiedzie znana z poprzedniej części Ringer). Cassie Sullivan jest irytującą bohaterką, a narracja pisana z jej perspektywy stanowi najgorszą część powieści. Ringer z kolei jest bohaterką z krwi i kości, jest to postać wielowymiarowa, o której w pierwszej części nie wiemy za wiele, w „Bezkresnym morzu” natomiast autor rozwija jej sylwetkę w sprawny i przemyślany sposób. Dlatego też część książki traktująca o jej osobie jest o wiele ciekawsza. Można śmiało stwierdzić, że autor zaszkodził sobie koncentrując całą fabułę wokół tych dwóch wątków. Czytelnik może odnieść wrażenie, że fabuła stoi w miejscu. Bohaterowie zbyt długo pozostają w jednym miejscu, wyraźnie widać, że brak im motywacji w dążeniu do określonego celu.

Autor w pewien sposób rezygnuje z napięcia oraz aury tajemnicy, którą stworzył w pierwszym tomie. Owszem możemy wyróżnić pozytywy tej powieści. Większe skupienie na rozterkach psychologicznych pomiędzy bohaterami oraz poznanie przeszłości niektórych z nich (wątek dotyczący Cassie). Z kolei w drugim wątku, czyli dotyczącym Ringer otrzymamy bardziej spektakularne akcje, odkryjemy prawdziwy plan inwazji oraz otrzymamy bardziej zaskakujące zakończenie. Niestety autor w wątkach dotyczących miłości idzie w bardzo niedobrym kierunku. Powoli relacje między niektórymi bohaterami mają wszelkie znamiona przesłodzonych, cukierkowatych miłości, których jest na pęczki w typowych powieściach młodzieżowych. Cóż, jeśli autor chce stworzyć dzieło wyróżniające powinien przestać „iść” tą drogą.

Cóż drodzy współczytelnicy, można odnieść wrażenie, że „Piąta fala. Bezkresne morze” stanowi jedynie preludium przed przyszłymi wydarzeniami. Swego rodzaju „łącznik” pomiędzy pierwszym a trzecim tomem, którego zadaniem jest ostudzenie emocji, „uspokojenie” czytelnika, odkrycie kilku faktów, a przede wszystkim przygotowanie do spektakularnego zakończenia. Jednakże wprawny czytelnik dostrzeże w tym tomie jak może zakończyć się ta historia, gdyż autor zdradza pomiędzy słowami swe koncepcje. Miejmy nadzieję, że autor zaskoczy czytelników w trzecim tomie, jednakże jeśli przewidywania z drugiego tomu okażą się prawdziwe, cóż, będzie to niepowetowana strata dla całej trylogii.

Generalnie rzecz ujmując, „Piątą falę. Bezkresne morze” warto przeczytać z dwóch powodów. Pierwszy i oczywisty, jest to kontynuacja, wszak nie udana, ale zawsze kontynuacja. Drugi - autor udziela w powieści odpowiedzi na kilka istotnych pytań. Chociaż, jednocześnie daje tysiąc powodów do zadawania kolejnych. Cóż, pozostaje jedynie czekać na dalszy rozwój tej historii.

Nie ufaj nikomu

Z kontynuacjami danych historii bywa różnie. Czasami dorównują, a nawet prześcigają swe poprzedniczki, a czasami są dużym rozczarowaniem. Cóż można napisać na temat kontynuacji „Piątej fali” czyli „Bezkresnego morza”, może jedynie iż nie osiągnęła ona poziomu pierwszego tomu. Drugi tom cyklu sprawia wrażenie napisanego na siłę, nie co oderwanego od...