Po moich ostatnich rewelacyjnych spotkaniach z Simmonsem miałam wobec „Endymiona” ogromne oczekiwania. Napaliłam się na tę książkę jak łysy na grzebień, ale niestety powrót do Dzierzby, Hyperiona i innych znanych mi elementów z poprzednich części obył się bez fajerwerków.

Autor snuje historię na setki lat po wydarzeniach z „Upadku Hyperiona”, narratorem czyniąc Raula Endymiona, przewodnika, któremu została powierzona niezwykle ważna i tajemnicza misja – odnaleźć i strzec młodej dziewczynki imieniem Enea, córki Brawne Lamii, która niebawem wyjdzie z grobowców czasu.

Co mi się podobało? Interesujący bohaterowie. Raul Endymion napędzał tę powieść wespół z Eneą, androidem oraz niesamowitym ojcem-kapitanem de Soyą, który okazał się ciekawszy, niż początkowo zakładałam. Podobała mi się wizja świata, gdzie kościół dyktuje warunki, była to wizja niesamowicie przerażająca, zakrawając pod fanatyczną. Świat gdzie większość ludzi poddaje się kościołowi aby zapewnić sobie życie wieczne (i to dosłownie!) mrozi mi krew w żyłach. Sakrament zmartwychwstania dla wszystkich, którzy przyjmą krzyżokształt. Bez skutków ubocznych w postaci zidiocenia. To naprawdę silna karta przetargowa i niebywała zachęta.

Co mi się nie podobało? Nie za wiele się działo na tak dużej ilości stron. Powolna opowieść toczy się w ślimaczym tempie. Bohaterowie brną do celu uciekając przed pościgiem, ale to wszystko jest monotonne i momentami powieka mi się przymykała. Nie ma wielu zaskoczeń, gdyby nie postać Nemes, która co nieco ożywiła końcówkę, odpłynęłabym myślami w siną dal. Dużym minusem dla mnie było też tworzenie powieści niejako od końca. Autor wyprzedza wydarzenia, wszystko jest w postaci wspomnień głównego bohatera, przez co wiemy, że przeżyje, że żadne zagrożenie w trakcie książki mu nie straszne, znamy od początku jego przyszłą relację z dziewczynką, dla mnie to co nieco rozczarowujące.

Podsumowując, nie bawiłam się tak dobrze, jak zakładałam że będę.

Po moich ostatnich rewelacyjnych spotkaniach z Simmonsem miałam wobec „Endymiona” ogromne oczekiwania. Napaliłam się na tę książkę jak łysy na grzebień, ale niestety powrót do Dzierzby, Hyperiona i innych znanych mi elementów z poprzednich części obył się bez fajerwerków.

Autor snuje historię na setki lat po wydarzeniach z „Upadku Hyperiona”, narratorem czyniąc Raula...