Bardzo lubię książki Jodi Picoult, a najbardziej pociąga mnie w nich sposób opowiadania historii. Dobrym pomysłem jest też zmiana narratora w kolejnych rozdziałach. W „Już czas" te wszystkie elementy wystąpiły więc powieść miała szanse przypaść mi do gustu, jednak autorka zepsuła wszystko tematyką. Do tej pory poruszana w powieściach Picoult treść jak najbardziej do mnie przemawiała w znacznym stopniu. Tym razem jednak nie wypaliło. Po pierwsze otrzymałam wykłady na tematy, które nie do końca mnie interesują; o ile jeszcze pierwszy dotyczył słoni, ich życia i zwyczajów (kiedyś już było o wilkach) i mogłam go znieść, chociaż powtarzane chyba siedem razy, że słoniowi „z gruczołów skroniowych płynęła wydzielina” sprawiało, że dostawałam drgawek, o tyle temat drugiego wykładu na temat duchów, ich podziału i bytów zupełnie odbiegał od moich zainteresowań i poglądów. Część detektywistyczna była jak najbardziej ciekawa, za co miałam dać powieści kilka plusów więcej, niestety, wątek porwały duchy. Całość pozostawiła niestety pewien niesmak i wielkie rozczarowanie.

Bardzo lubię książki Jodi Picoult, a najbardziej pociąga mnie w nich sposób opowiadania historii. Dobrym pomysłem jest też zmiana narratora w kolejnych rozdziałach. W „Już czas" te wszystkie elementy wystąpiły więc powieść miała szanse przypaść mi do gustu, jednak autorka zepsuła wszystko tematyką. Do tej pory poruszana w powieściach Picoult treść jak najbardziej do mnie...