Uwielbiam powieści Jodi Picoult. Każdą biorę w ciemno, nigdy nie czytam opisów (które zazwyczaj są tragiczne) i niemal zawsze się zachwycam. Niemal zawsze wychodzę też na histeryczkę, która tworzy wokół siebie kopiec zbudowany z(e) - skąpanych we łzach - chusteczek. I chociaż tym razem obyło się bez powodzi, to "Już czas", ostatnia z wydanych dotąd powieści Picoult, jest jak najbardziej warta przeczytania i polecenia.
Jenna Metcalf ma trzynaście lat i od dziesięciu szuka swojej matki. Straciła ją w przedziwnych okolicznościach, które z powodu niedbalstwa policji nigdy nie zostały wyjaśnione. Gdy wchodzi w "poważny" wiek i jednocześnie w posiadanie odpowiedniej ilości gotówki, postanawia wziąć sprawy w swoje ręce. Zgłasza się do Serenity, niegdyś święcącej triumfy w show biznesie jasnowidzki, oraz do Virgila Stanhope'a, wiecznie skwaszonego detektywa, który przed laty był zaangażowany w śledztwo dotyczące jej matki, Alice. Im dłużej trwa współpraca tej przedziwnej trójki, tym bardziej zaczynamy się zastanawiać ile warta jest prawda i ile jesteśmy w stanie zrobić, by ją odkryć. Jaką cenę jesteśmy gotowi za nią zapłacić i czy aby na pewno jest nam ona potrzebna...?

Jodi naprawdę poważnie podchodzi do pisania każdej książki. Pomijam już, że swoim stylem idealnie wpasowuje się w mój czytelniczy gust; mam na myśli raczej to, że jest jedną z niewielu autorek, która tak rzetelnie zbiera materiały do swoich powieści. Gdy jeden z jej bohaterów interesuje się humbakami (jak w Głosie serca) to Jodi staje się specjalistką od wielorybich pieśni i ich zwyczajów. Gdy porusza problemy natury medycznej ( jak np. w Kruchej jak lód czy w Bez mojej zgody), spędza godziny z lekarzami i zdobywa tysiące niedostępnych dla laika informacji. Tym razem częstuje nas olbrzymią dawką informacji o słoniach. Jesteśmy świadkami tragedii w jednym z rezerwatów i dowiadujemy się (choć w niewielkim stopniu) jak wygląda życie z psychicznie chorą osobą. Wspólnie z Jenną tropimy jej matkę i jednocześnie razem z Alice odbywamy podróż w jej przeszłość. Poznajemy punkt widzenia Serenity i dowiadujemy się, co dzieje się w głowie policjanta/ detektywa, w którego sercu niczym zadra wciąż tkwi nierozwiązana lata temu sprawa.
Picoult funduje nam emocjonalną wędrówkę z niesamowicie inteligentną 13-latką, która na powrót uporządkuje nie tylko swoje, ale także kilka innych żyć.

Mam olbrzymi problem ze znalezieniem książki, której zakończenie mnie zaskoczy albo wręcz wprawi w osłupienie. Może dlatego tak kocham Jodi Picoult - nigdy nie wiem, czego się po niej spodziewać. Choć głowę mam zawsze pełną licznych rozwiązań to Jodi i tak za każdym razem zwodzi mnie na manowce. Jednym tylko zdaniem, jednym słowem, jest w stanie zatrzymać moje serce i mój oddech. Tak też było w przypadku "Już czas". Myślałam, że odkryłam wszystkie tajemnice, że jestem bardziej przenikliwa niż sam Sherlock... I co? I guzik prawda. Zakończenie sprawiło, że polały się łzy, że pytałam kubek, lampę, a nawet ścianę "Jak to? :( ". "Dlaczego?". Jeżeli więc zdarza Wam się cierpieć na coś w stylu "kaca książkowego" to jestem niemal pewna, że z "Już czas" i panią Picoult macie go zagwarantowanego.


Choć "Już czas" nie jest najlepszą z powieści Picoult to zdecydowanie wciąż jest jedną z lepszych. Jeśli tylko macie szansę ją przeczytać to gorąco Wam polecam i z całego serca do tego zachęcam. A jeśli nie znacie jeszcze twórczości Picoult to... To na co czekacie? :)


*Recenzja pochodzi z bloga www.naksiazki.blogspot.com

Uwielbiam powieści Jodi Picoult. Każdą biorę w ciemno, nigdy nie czytam opisów (które zazwyczaj są tragiczne) i niemal zawsze się zachwycam. Niemal zawsze wychodzę też na histeryczkę, która tworzy wokół siebie kopiec zbudowany z(e) - skąpanych we łzach - chusteczek. I chociaż tym razem obyło się bez powodzi, to "Już czas", ostatnia z wydanych dotąd powieści Picoult, jest...