„Czytając, zatrzymałem się na chwilę. Byłem jak człowiek, który znalazł złoto na miejskim śmietniku” napisał Charles Bukowski 5 czerwca 1975 roku. Przekopawszy się przez sterty szmir, jakie oferowała biblioteka w Los Angeles, Charles Bukowski doznał olśnienia, a może nawet oświecenia: znalazł swojego boga, który wprowadził go w trzewia literatury i który pokazał mu człowieka.
John Fante jest pisarzem, bogiem, Arturo Bandinim. W 1939 roku postawił sobie pomnik o tytule „Pył”; pomnik Południowej Kalifornii, posąg amerykańskiej powieści o miłości, osobistą statuę Bukowskiego zwycięstwa nad kiepską prozą. „Pył” jakby ogarnął wszystko swoją kurzawą, szarawy obłok uniósł się znad ziemi, by wedrzeć w nozdrza czytelnika i dać mu poczuć dobrą literaturę. Taką już teraz rzadko uprawiają.
„Płacisz albo się wynosisz” słyszy Arturo Bandini częściej niż przeciętny włóczęga, bo i pieniędzy ma mniej niż przeciętny biedak. Pomieszkuje w hotelu, pisze-nie pisze, dziwaczy, jak przystało na artystę po czubek głowy zanurzonego we własnym beztalenciu. Jego życie zamyka się w błędnym kole: pisze skromny artykulik, płacze z dumy nad nim niby nad nowonarodzonym dzieckiem, artykulik wysyła do redakcji, skąd odpowiedź nigdy nie nadchodzi; wówczas Bandini drze kartki, jeszcze niedawno ukochane potomstwo, dziś jakby wstrętne robactwo, płacze i rzuca się, wybiega na świeże powietrze, by tam rwać trawę zębami. Gdy zaś gazeta proponuje mu współpracę, również rwie trawę zębami. Szalone rzeczy się dzieją, gdy Bandini próbuje pisać; jeszcze bardziej szalone, gdy się zakochuje.
Bandini jest wcieloną wariacką ambiwalencją. Co więcej, jest alter ego Johna Fante, który również nie wydaje się być jednolity. Przykłada wagę do psychiki bohatera, ale jakby nie przykładał, prowadzi akcję w opętańczym tempie i zwalnia bez powodu. Bandini nie tylko ma być Johnem Fantem; on nim jest. Dlatego „Pył” jest spiżowym pomnikiem – Fante nadal żyje, a światu potrzeba podobnych maniaków. Dlatego Bukowski jest, jaki jest, a więc pijany, ale i duchem wolny. „Pył” nie tylko istnieje jako książka ukończona i zamknięta, ale niczym rzeźbiarz kształtuje przyszłych pisarzy i daje nadzieję na istnienie poetów-kochanków-narwańców, na wewnętrzne piękno, na człowieka jako takiego.

„Czytając, zatrzymałem się na chwilę. Byłem jak człowiek, który znalazł złoto na miejskim śmietniku” napisał Charles Bukowski 5 czerwca 1975 roku. Przekopawszy się przez sterty szmir, jakie oferowała biblioteka w Los Angeles, Charles Bukowski doznał olśnienia, a może nawet oświecenia: znalazł swojego boga, który wprowadził go w trzewia literatury i który pokazał mu...