Czytałam "Kroniki" kilka dni i za każdym, gdy ponownie sięgałam po tę książkę i zaczynałam czytać, odnosiłam to samo wrażenie - wszystko było w niej dla mnie inspirujące.
To nie jest typowa autobiografia i jest mi przykro, że liczy niecałe 240 stron. Dylan nie skupia się na swoim życiu prywatnym, udziela wręcz śmiesznie mało informacji o swojej rodzinie, a w szczególności o żonie i dzieciach. Tak naprawdę wszystko skupia się wokół muzyki - jego początkach, wzlotach oraz upadkach. A wszystko to okraszone wspomnieniami wielkich artystów folku, bluesa, country i rock and rolla. Z tej książki wyłania się obraz człowieka niezwykłego, ambitnego, znającego swą wartość, ale zarazem niezrozumianego i bardzo samotnego. Żył przeszłością, gardził teraźniejszością i nie myślał o przyszłości.
"Kroniki" to też niezwykła książka pod względem literackim. Można mówić wiele o Noblu, którego dostał, można tego nie akceptować, ale na mnie jego teksty zawsze robiły i nadal robią ogromne wrażenie, a ta książka utwierdziła mnie tylko w przekonaniu, że Dylan po prostu pisze bardzo dobrze. Jego styl nie jest banalnie prosty, świetnie operuje językiem zmetaforyzowanym, a opisy są barwne i realistyczne. Od początku czułam, że czytanie jego autobiografii będzie bardzo przyjemne i nie myliłam się.
Cała ta książka jest również podróżą po świecie muzyki. Dylan niejednokrotnie opisuje tworzenie piosenek, często w sposób bardzo specjalistyczny. A przy tym podrzuca mnóstwo nazwisk, o których współcześnie zapewne większość ludzi nie słyszała. Fascynujące jest wyobrażanie sobie tych wszystkich artystów grających folk w tych podziemnych, zadymionych knajpach. W szczególności, gdy włączy się przy tym największego idola Dylana, czyli Woody'ego Guthriego, który naprawdę zabawnie zaciągał (o czym zresztą Dylan wspomina nieraz).
Twórczość Dylana nie jest mi obca, "Hurricane" chyba pozostanie ze mną do końca życia, a do jego autobiografii zapewne jeszcze kiedyś zajrzę. Polecam tę książkę nie tylko jego fanom, ale również miłośnikom wszelakich biografii i wszystkim czytelnikom, którzy lubują się w dobrej literaturze.

Czytałam "Kroniki" kilka dni i za każdym, gdy ponownie sięgałam po tę książkę i zaczynałam czytać, odnosiłam to samo wrażenie - wszystko było w niej dla mnie inspirujące.
To nie jest typowa autobiografia i jest mi przykro, że liczy niecałe 240 stron. Dylan nie skupia się na swoim życiu prywatnym, udziela wręcz śmiesznie mało informacji o swojej rodzinie, a w szczególności...