Nie pamiętam już na którym blogu przeczytałam, że Joyce Carol Oates nigdy nie zawodzi. To stwierdzenie na tyle mocno wbiło się w pamięć, że bez wahania wypożyczyłam jedną z jej książek. To nazwisko widniejące na ciemnej okładce przywoływało niczym syreni śpiew, nie pozwoliło nawet wielkiemu tytułowi się przytłoczyć. Chyba potrzebowałam takiej książki, która wprowadzi mnie między prawdziwych ludzi i ich uczucia, relacje oraz myśli.

Wodospad Niagara kojarzy się z romantyzmem, potęgą żywiołu, której moc dorównuje wzniosłemu pięknu. Dla turystów jest czymś niezwykłym i wspaniałym, dla miejscowych owa wspaniałość ma swoje cienie. Raj dla samobójców, to wyjaśnia wiele. Powieść Oates otwiera data "12 czerwca 1950 roku", obserwujemy młodego mężczyznę, który zmierza w jedyne miejsce, które może mu dać ukojenie. Nie obchodzą go wołania strażnika, przechodzi przez barierkę i rzuca się w dół, w stronę nieistnienia. Rankiem, po nocy poślubnej, budzi się Ariah Littrell. Nie, teraz jest panią Gilbertową Erskine, żoną człowieka, którego już nie było. Nie znalazła go w łazience, ani w holu hotelowym. Minie trochę czasu nim jego zniknięcie zostanie powiązane z tamtym samobójcą. Niagara Falls doczeka się kolejnej legendy, tym razem o pannie młodej owdowiałej nad wodospadem. To koniec? Nie, to dopiero początek historii osnutej wokół wodospadu Niagara.

Joyce C. Oates jest bardzo wnikliwą i inteligentną obserwatorką. Zachowuje równowagę między opisami, wewnętrznymi monologami bohaterów oraz prowadzeniem historii rozłożonej na niemal 30 lat. Drobiazgowość opisów chwilami wymyka się spod kontroli, co potrafi być nużące przy kolejnych monologach, ale "Wodospad" to nie jest lektura ekspresowa. Tą książką się delektuje jak kieliszkiem dobrego wina. Jeśli potraktuje się ją jak tani alkohol spożywany z gwinta, nie dostrzeże się skomplikowanych relacji, nie zastanowi nad oceną bohaterów, nie spojrzy na amerykańskie społeczeństwo i obyczajowość na przestrzeni lat.

Ariah to osoba, której nie chciałoby się spotkać, ale jako materiał literacki wciąga i wzbudza szeroki wachlarz emocji. Również osoby, które będą częścią jej życia nie są płaskimi kalkami z szuflady schematów i banałów. Począwszy od męża, który z początku jest w niej szaleńczo zakochany by potem zdać sobie sprawę, że coraz mniej ją rozumie. Trójka dzieci to dopiero przegląd charakterów, które wyrastają w cieniu dominującej osobowości matki. Ile dla poczucia własnej tożsamości znaczy ojciec, którego w pewnym momencie zabrakło. "Wodospad" to doskonały katalizator do wielu przemyśleń, które nie kończą się wraz z przeczytaniem ostatniego zdania. One wciąż krążą i czekają na odpowiednie warunki do lądowania - jak tu nie cenić Oates?

Nie pamiętam już na którym blogu przeczytałam, że Joyce Carol Oates nigdy nie zawodzi. To stwierdzenie na tyle mocno wbiło się w pamięć, że bez wahania wypożyczyłam jedną z jej książek. To nazwisko widniejące na ciemnej okładce przywoływało niczym syreni śpiew, nie pozwoliło nawet wielkiemu tytułowi się przytłoczyć. Chyba potrzebowałam takiej książki, która wprowadzi mnie...