Ciekawa, nastrojowa saga rodzinna, która przenosi czytelnika w klimat Anglii z czasów królowej Wiktorii.

Dziewięćdziesięcioośmioletnia Grace Bradley swoimi wspomnieniami wprowadza nas w odległe lata początku XX wieku. Opowieści z jej młodości przeplatają się z obecnym życiem sędziwej staruszki, która pomimo zaników pamięci spowodowanych wiekiem, przedstawia dawne czasy w sposób niezwykle klarowny, dokładny i szczegółowy. Książka swoją formą nawiązuje do scenariusza filmowego, w który wpleciona została opowieść Grace - dawnej służącej pracującej przed wielu laty w posiadłości Riverton. W tej eleganckiej rezydencji od trzystu lat zamieszkiwali członkowie rodu Ashbury, a potem rodzina Hartfordów. To tam pamiętnego wieczora 1924 roku wydarzyło się coś, o czym starsza pani przez lata próbowała zapomnieć. I być może zabrałaby tę tajemnicę do grobu, gdyby nie list pewnej młodej pani reżyser, która z osobistych względów (jak się później okazuje) chce nakręcić film na temat tamtych wydarzeń. Do tej pory sekrety z lat młodości spoczywały na samym dnie serca sędziwej Grace, jednak mając świadomość swego podeszłego wieku kobieta postanawia o nich opowiedzieć.

„Do widzenia, Grace. Życzę ci długiego życia pełnego przygód i miłości. Życz mi tego samego …
Wiem, jak dobrze potrafisz strzec tajemnic.”

Wspomnienia Grace nie omijają czasów I wojny światowej, która silnie odcisnęła swoje piętno na życiu angielskich rodzin, a przede wszystkim mężczyzn, kierowanych do walk na frontach - m.in. do Francji i innych krajów Europy. Wielu z nich poległo, a Ci, którzy powrócili do domów nie byli już tymi samymi ludźmi. Określano to jako syndrom nerwicy frontowej.

„W jakiś sposób zrozumiałam, że pewnymi obrazami, pewnymi dźwiękami nie można się z nikim dzielić i nie można się ich pozbyć. Będą ukazywać się w czyimś umyśle, aż w końcu powoli zaszyją się w głębszych zakamarkach pamięci i na jakiś czas będzie można o nich zapomnieć.”

Wzruszający jest również wątek poboczny dotyczący Grace i jej relacji z dorosłym już wnukiem – Marcusem, o którego bardzo się niepokoi i to właśnie jemu pragnie zdradzić największy sekret swojego serca, który przez 70 lat ukrywała przed światem. Z racji własnego niedomagania nagrywa dla niego kasetę z opowieścią dotyczącą całego jej życia, ujawniając w niej tajemnice swoje i swojej rodziny.

„Dziadków i wnuczęta łączy szczególna wieź. O wiele prostsza. Zastanawiam się czy tak jest zawsze. Chyba tak. Dziecko zabiera Ci kawałek serca i robi z nim co tylko zechce, ale z wnuczętami jest inaczej. Nie ma poczucia winy i odpowiedzialności, które ciąży na macierzyństwie. Droga do miłości jest wolna.”

Świetność domu w Riverton trwająca przez kolejne pokolenia i późniejszy jego upadek, a także losy osób związanych z tą posiadłością w interesujący sposób wypełniają większość kart tej powieści. Opisy malowane słowami Grace są tak plastyczne, że na ich podstawie bez problemu można byłoby stworzyć wspaniałą scenografię. Mistrzowsko wykreowana atmosfera wiejskiej posiadłości skrywającej wiele sekretów w połączeniu z codziennym życiem jej mieszkańców stanowią o atrakcyjności powieści. I chociaż czasem można odgadnąć dalsze wydarzenia, lektura nadal fascynuje. Akcja toczy się dość wolno, co wzmaga niecierpliwość i podsyca zainteresowanie rozwiązaniem całej zagadki. Naprawdę warto poznać tę historię i zasmakować w klimacie tamtej dawnej epoki, która tak odbiegała od obecnego, nieskrępowanego niczym świata.

Polecam.

Ciekawa, nastrojowa saga rodzinna, która przenosi czytelnika w klimat Anglii z czasów królowej Wiktorii.

Dziewięćdziesięcioośmioletnia Grace Bradley swoimi wspomnieniami wprowadza nas w odległe lata początku XX wieku. Opowieści z jej młodości przeplatają się z obecnym życiem sędziwej staruszki, która pomimo zaników pamięci spowodowanych wiekiem, przedstawia dawne czasy w...