Mam bardzo ambiwalentne odczucia co do "Ruin". Z jednej strony, Smith czaruje znakomitą narracją: prostą, ale nie prostacką, od czasu do czasu zaskoczy pomysłową metaforą. Znakomicie radzi sobie z opisem motywacji i stanów emocjonalnych bohaterów, które są dość skomplikowane, ale za to bardzo prawdziwe. Ta umiejętność zmienia oblicze tej powieści, bowiem tu dochodzimy do "drugiej strony".
Z drugiej strony bowiem fabuła jest, delikatnie mówiąc, słaba. Typowy horror spod znaku slashera. Czułam się trochę, jakbym czytała scenariusz do jednego z filmów, które lecą wieczorami na kanale Puls. Groza w tej książce nie jest straszna, wszystko można z góry przewidzieć, a sam pomysł na głównego "antagonistę" i jego umiejętności przesadzony. Dla kogoś, kto ceni subtelną grozę, budowanie napięcia i elementy metafizyczne, ten horror się nie nadaje. Dla kogoś, kto lubi, gdy trup ściele się gęsto, krew się leje, a monstrum atakuje, ta powieść nadaje się nieco bardziej ze względu na obecność czegoś, co od biedy można nazwa monstrum (i może odrobinkę krwi).
Mimo tej ewidentnej słabości, jaką jest fabuła, "Ruiny" hipnotyzują, sprawiają, że chcesz wiedzieć, nie to, co wydarzy się dalej (bo tego z pewnością się domyślisz), ale co zrobią bohaterowie, jak się zachowają w obliczu swojej katastrofy - to jest najlepsze (piszę to bez cienia ironii), co jest w tej książce i co wyróżnia ją na tle innych, bardzo podobnych książek.

Mam bardzo ambiwalentne odczucia co do "Ruin". Z jednej strony, Smith czaruje znakomitą narracją: prostą, ale nie prostacką, od czasu do czasu zaskoczy pomysłową metaforą. Znakomicie radzi sobie z opisem motywacji i stanów emocjonalnych bohaterów, które są dość skomplikowane, ale za to bardzo prawdziwe. Ta umiejętność zmienia oblicze tej powieści, bowiem tu dochodzimy do...