Po książce "Tankiści" spodziewałem się czegoś więcej. Szczególnie, że podtytuł głosi: "Prawdziwa historia czterech pancernych". Liczyłem na to, że oprócz szlaku bojowego brygady, autor opisze też żołnierzy, którzy w niej walczyli. Ich zetknięcie z czołgami, naukę ich obsługi, relacje między żołnierzami, między Polakami i Rosjanami, żołnierską codzienność, wspomnienia ze szlaku bojowego. Nie wspomnę już o marzeniu porównania książki J. Przymanowskiego i sławnego serialu z rzeczywistością. Myślałem, że przeczytam o tym, jak autor historii o czołgu 102 rozminął się z prawdą i historią, albo które wątki z dziejów brygady pancernej wykorzystał. Nic z tego. Oprócz krótkiej notki o Kosie, Jeleniu i Saakaszwilim na końcu, otrzymujemy jedynie sporą biografię generała Z. Berlinga, jakby to on był dowódcą brygady, tło historyczno - polityczne i nieudolne próby fabularyzowania przeżyć niektórych żołnierzy. Dziwnie czyta się fragment o podporuczniku Józefie Czopie wykreślającym ze składu plutonu trafiony czołg, dającym rozkaz wycofania się i ginącym chwilę potem, tak, jakby autor siedział z ginącymi pancerniakami w jednym wozie (por. str. 309). Wkurzają też germanizmy i rysycyzmy "tankisty wyskoczyli z wozu", "czołg jechał wpieriod", "panzery ryknęły ogniem z dział". Odnoszę wrażenie, że autor nie mógł się zdecydować, czy chce pisać książkę historyczną, czy nową, poprawną politycznie i historycznie wersję "Czterech pancernych i psa".

Rozczarowałem się, a szkoda, bo serial kocham i chętnie skonfrontowałbym jego fikcję z historią.

Po książce "Tankiści" spodziewałem się czegoś więcej. Szczególnie, że podtytuł głosi: "Prawdziwa historia czterech pancernych". Liczyłem na to, że oprócz szlaku bojowego brygady, autor opisze też żołnierzy, którzy w niej walczyli. Ich zetknięcie z czołgami, naukę ich obsługi, relacje między żołnierzami, między Polakami i Rosjanami, żołnierską codzienność, wspomnienia ze...