Badziewie.

Badziewie.

"Rozważania o wierze" to tekst wzywający do radykalizmu religijnego i zawierzenia Bogu na wzór dziecka. Refleksja, niepokoje, wątpliwości – a zatem elementy, które określają mój stosunek do wiary i stanowią o jej dynamizmie (a może jednak stagnacji) – są w książce przedstawione w negatywnym świetle.

Ksiądz Dajczer twierdzi, że brak wiary przejawia się niepokojem, pośpiechem, stresem, przy czym dopuszcza te stany na poziomie psychofizycznym. Jeśli jednak przedostaną się do głębi, do sfery ducha – wiara jest zagrożona. Ta prawdziwa manifestuje się w ogołoceniu – kiedy stopniowo lub nagle zostajemy pozbawieni oparcia (ludzkiego, bytowego itp.),a mimo to – wzorem Abrahama czy Maryi wybieramy Boga.

Na rozdrożu pustyni z jaskrawą wyrazistością rysują się dwie opcje – pogłębienie wiary lub rozpacz. Dopóki nie wkroczymy w ciemność, niewiele wiemy o swej duchowości. Budowana na pobożnych praktykach, uczuciach czy wychowaniu może być zdmuchnięta jak domek z kart. Wiatrem wiejącym z głębi nocy. W tejże nocy skrywa się jednak światło („Światłość w ciemności świeci” – jak czytamy w prologu do Ewangelii Jana). Podczas naszych życiowych burz Jezus śpi. W ten sposób daje nam znak swojej nieobecnej obecności. Spokój, który z niego emanuje powinien zapewniać nas o bezpieczeństwie. Nawet jeśli wszystko przemawia za czymś odwrotnym.

Ksiądz krytykuje jansenizm (siedemnastowieczną herezję),a przecież jej słynny wyznawca – Pascal – tak wielu porusza głębią swoich myśli. Wydaje się jednak, że autor Rozważań… ma rację, przeciwstawiając chrześcijańską radość tragicznemu pesymizmowi jansenistów, płynącemu z przekonania, że „natura ludzka uległa całkowitemu zepsuciu i wydana została na łup pożądliwości”, zaś Jezus umarł tylko za wybranych, inni zaś skazani są na wieczne potępienie. Tak, wiara powinna być źródłem radości. Dajczer postrzega nawet humor jako swoistą cnotę czy egzorcyzm, proponując ładną definicję: „Humor to widzenie świata na osi absurdu i niedorzeczności”. Jak powiada psalmista: „Śmieje się Ten, który mieszka w niebie” (Ps 2, 4).

Esencją wiary są sakramenty (zwłaszcza eucharystia),które kierują nasz duchowy wzrok ku bramom wieczności, w których dotykamy tajemnicy zbawienia. Jak jednak przypomina ks. Dajczer: „Teologia dogmatyczna podkreśla, że sakrament (spowiedź, komunia św.),choć działa własną mocą – ex opere operato – w przypadku braku wiary pozostaje bezowocny”. Religia to nie magia, nie działa bez wewnętrznej dyspozycji serca, rozumu i woli. „Autentyczna wiara jest bezradnością i wszystkiego oczekuje od Boga”.

Guy de Larigaudie, skaut, podróżnik i pisarz – chrześcijanin kochający życie, także w jego zmysłowych przejawach, mówiąc o eucharystii, wyznaje: „Codzienna komunia św. była dla mnie każdego ranka obmyciem się w wodzie życia (…) była pożywnym posiłkiem przed dalszym etapem drogi, była czułym spojrzeniem, które daje odwagę i ufność. Przeszedłem przez świat jak przez ogród otoczony murem. Szukałem przygód na pięciu kontynentach (…) a ja jestem ciągle w zamknięciu. Przyjdzie jednak dzień, gdy będę mógł zaśpiewać pieśń miłości i wesela. Usuną się wszystkie zapory. A ja zdobędę Nieskończoność (…) Śmierć będzie dla mnie tylko cudownym spuszczeniem ze smyczy”.

Kluczowym aspektem wiary jest oczywiście modlitwa. Autor "Rozważań...", opisując tę trudną rzeczywistość, przywołuje sugestywny obraz: Nadworny muzyk grał dla siebie, bo kochał muzykę. Grał jednocześnie dla króla i czerpał z tego przyjemność. Któregoś dnia ogłuchł i nie mógł już cieszyć się muzyką. Król chciał jednak, by nadal zabawiał go swoją grą. W głuchej ciszy wydobywał dźwięki już nie dla swej przyjemności – a jedynie po to, by ucieszyć króla. Wówczas jego sztuka osiągnęła wyżyny, najcenniejszą wartość i piękno. To alegoria modlitwy, którą zanosimy do Boga otoczeni murem milczenia.

Rodzaje modlitwy wg księdza Dajczera:
1) modlitwa słowa (akcent powinien być położony na wdzięczność i prośbę o świętość, taka modlitwa nie może być przegadana),
2) modlitwa myśli – „pamięci na obecność Bożą” (zwracanie się do Boga w myślach, w sposób możliwie prosty),
3) modlitwa milczenia (np. milczące trwanie przed Najświętszym Sakramentem – relacja bliskości nie wymaga mówienia, wystarczy „patrzeć na Jezusa, miłując go”),
4) modlitwa gestu:
a) mimicznego (można modlić się np. uśmiechem pełnym spokojnej radości płynącej z kontaktu z Bogiem),
b) symbolicznego (np. całowanie krzyża),
c) pustych dłoni (otwarte, bezradne dłonie proszące o napełnienie ich Bożą łaską).

Inne zapiski z lektury

1) Jahwe towarzyszący Izraelitom na pustyni skrywa się w obłoku. Ta ambiwalencja obecności (bo jednak jest znak) i nieobecności (bo to tylko znak) jest charakterystycznym rysem Boga, Jego kontaktu z nami.
2) Na czym polega włączenie człowieka w sakrament chrztu? To tak jakby naukowcy przeszczepili organizm zwierzęcy w roślinny i nadali bytowi wegetatywnemu cechy animalne (tyle że porównanie jest niewystarczające – ożywienie człowieka przez chrzest i kolejne sakramenty to coś niewyobrażalnie doskonalszego).
3) Pokusa penitenta: oczyścić się i żyć tak, żeby już nie musieć wracać do spowiedzi. To duch pychy, perfekcjonizmu. Podpowiada nam, że możemy być tak nieskazitelni, by już nie potrzebować Boga. Bóg jednak dopuszcza grzech po to, byśmy do Niego wracali.

"Rozważania o wierze" to tekst wzywający do radykalizmu religijnego i zawierzenia Bogu na wzór dziecka. Refleksja, niepokoje, wątpliwości – a zatem elementy, które określają mój stosunek do wiary i stanowią o jej dynamizmie (a może jednak stagnacji) – są w książce przedstawione w negatywnym świetle.

Ksiądz Dajczer twierdzi, że brak wiary przejawia się niepokojem,...

" Rozważania o wierze" ks. Tadeusza Dajczera to perełka literatury religijnej, do której warto wciąż wracać, czytać ją na wyrywki, smakować. Trudne sprawy wyjaśnione są tu w zrozumiały, prosty i przystępny sposób. Ale nie o teorię i teologię tu chodzi ale o bliską, przyjacielską, głęboką relację z Panem Bogiem, nieskończoną Miłością, która darzy nas uczuciem i troską niepojętą. Naszym zadaniem jest tylko otworzyć się na tę Miłość i pozwalać Jej działać w nas.
Nie jest to zbiór zasad co wolno, czego nie wolno, co się powinno a czego nie wypada. Ta książka to głębokie świadectwo nie tylko wybitnego teologa ale przede wszystkim żyjącego w przyjazni z Bogiem człowieka. I dlatego tak porywa i pociąga, otwiera i zmusza do przemyśleń . Bardzo polecam ❤

" Rozważania o wierze" ks. Tadeusza Dajczera to perełka literatury religijnej, do której warto wciąż wracać, czytać ją na wyrywki, smakować. Trudne sprawy wyjaśnione są tu w zrozumiały, prosty i przystępny sposób. Ale nie o teorię i teologię tu chodzi ale o bliską, przyjacielską, głęboką relację z Panem Bogiem, nieskończoną Miłością, która darzy nas uczuciem i troską...

Książka która jest głęboka ale i prosta co żadko się zdarza. Jedna z najlepszych książek o wierzę.

Książka która jest głęboka ale i prosta co żadko się zdarza. Jedna z najlepszych książek o wierzę.

Obowiązkowa pozycja dla każdego wierzącego. Wracam do tej książki od 5 lat, czytałem w całości i na wyrywki. Dajczer poprostu bierze czytelnika i stawia przed Bogiem. Dobrze ustawia duchowość, a wszystko pięknie ewangeliczne. Słowo "rozważania" może wskazywać na coś ciężkiego, ale to są naprawdę lekkie i przy tym bardzo wartościowe słowa.
*jedynie mnie zaszokowała definicja wiary na 1-szej stronie, której 5 lat temu nie mogłem pojąć, cała reszta jest leciusieńka. Nie możesz ominąć tej pozycji, jeśli chcesz zrozumieć duchowość chrześcijańską(katolicką)

Obowiązkowa pozycja dla każdego wierzącego. Wracam do tej książki od 5 lat, czytałem w całości i na wyrywki. Dajczer poprostu bierze czytelnika i stawia przed Bogiem. Dobrze ustawia duchowość, a wszystko pięknie ewangeliczne. Słowo "rozważania" może wskazywać na coś ciężkiego, ale to są naprawdę lekkie i przy tym bardzo wartościowe słowa.
*jedynie mnie zaszokowała...

Powody sięgnięcia po tę książkę – to był bestseller oraz intrygujący tytuł. Wybór okazał się trafiony. Tematyka ciekawa, przedstawiona prostym i jasnym językiem.

Powody sięgnięcia po tę książkę – to był bestseller oraz intrygujący tytuł. Wybór okazał się trafiony. Tematyka ciekawa, przedstawiona prostym i jasnym językiem.

Wspaniała literatura religijna. Ks. Dajczer bardzo prostym językiem wyjaśnia często trudne dla nas kwestie związane z wiarą, życiem duchowym, poglądami. Rozwiewa wątpliwości, które pojawiają się w rozwoju duchowym. Tłumaczy, opisuje, podaje przykłady. Książka godna polecenia dla każdego.

Wspaniała literatura religijna. Ks. Dajczer bardzo prostym językiem wyjaśnia często trudne dla nas kwestie związane z wiarą, życiem duchowym, poglądami. Rozwiewa wątpliwości, które pojawiają się w rozwoju duchowym. Tłumaczy, opisuje, podaje przykłady. Książka godna polecenia dla każdego.

Książkę poleciła mi pani w księgarni i był to strzał w 10. W jednej książce autor zawarł, o co tak naprawdę chodzi w wierze katolickiej. Czyta się świetnie i jest to naprawdę wartościowa lektura. Z całego serca polecam!

Książkę poleciła mi pani w księgarni i był to strzał w 10. W jednej książce autor zawarł, o co tak naprawdę chodzi w wierze katolickiej. Czyta się świetnie i jest to naprawdę wartościowa lektura. Z całego serca polecam!

Początkowo nie mogłam przebrnąć przez przedmowę do wydania włoskiego… książka więc czekała na mnie pół roku, by ukazać mi się jako niezwykle głęboka, mądra, wartościowa lektura. Zrobiłam mnóstwo cennych notatek, do których będę wracać.
Wybitna książka. Absolutnie polecam.

Początkowo nie mogłam przebrnąć przez przedmowę do wydania włoskiego… książka więc czekała na mnie pół roku, by ukazać mi się jako niezwykle głęboka, mądra, wartościowa lektura. Zrobiłam mnóstwo cennych notatek, do których będę wracać.
Wybitna książka. Absolutnie polecam.

Najlepsza książka teologiczna jaką do tej pory czytałem. Jest króciutka, ale bardzo treściwa. Jej zawartość powinna być zrozumiała praktycznie dla każdego (wierzącego) czytelnika, który otwarty jest na relację z Bogiem (lub Jego poszukiwaniem). Nie jest wielce odkrywcza i nie posiada jakiś większych wskazówek czy porad jak "O naśladowaniu Chrystusa". W swej prostocie streszcza na podstawie Biblii jak powinno wyglądać życie chrześcijanina szczególnie katolika. To taki elementarz człowieka wiary jednak jak pokazuje życie wcale tak nie jest...

Najlepsza książka teologiczna jaką do tej pory czytałem. Jest króciutka, ale bardzo treściwa. Jej zawartość powinna być zrozumiała praktycznie dla każdego (wierzącego) czytelnika, który otwarty jest na relację z Bogiem (lub Jego poszukiwaniem). Nie jest wielce odkrywcza i nie posiada jakiś większych wskazówek czy porad jak "O naśladowaniu Chrystusa". W swej prostocie...