O części I, tj. o „Gildii magów” – pisałam, że to rozbudowany wstęp. O części II trylogii mogę napisać, że to nadal wstęp, który powoli przechodzi w rozwinięcie historii.

Historia Dannyla była dobra. Chłopak wyruszył w podróż i w poszukiwaniu tajemnic Wielkiego Mistrza Akkarina, niespodziewanie odkrył tajemnice własnego serca.

Druga historia dotycząca tajemniczych morderstw – dobrze się zapowiadała, ale ostatecznie, zdominował ją przeciętny wątek trzeci tj. problemy Sonei w szkole.

Nie jest tak, że problemy Sonei mnie nie obchodziły. Problem dręczenia w szkołach, zawsze jest aktualny, nawet jeśli to szkoły magiczne. Było jednak w tym wątku coś fałszywego, zgrzytnęła zwłaszcza postać ofiary i kata.

Ofiary nękania nie powinny mieć charakteru Sonei, czyli odwagi, twardości, pewności siebie i pewności własnej mocy. To zawsze osoby nieśmiałe, słabe, które nie potrafią się bronić. I kiedy piszę, że nie potrafią - mam na myśli, że nie mają możliwości obrony czy ukrytych super mocy!

Uważam, że cały wątek nękania, sprowadzono do ĆWICZEŃ głównej bohaterki - by rozwinęła swoje moce. Wszyscy o tym wiedzieli (Akkarin nawet kibicował!), czyli nic wielkiego się nie stało. A skoro to nic wielkiego - to po co pisać o tym całą powieść??? Jak wreszcie można insynuować, że ofiara nękania, ma udowadniać (np. w pojedynku magicznym) swoją wartość? Pewnie, autorce chodziło o to, że należy przeciwstawić się dręczycielowi. Tylko, że w ten sposób znowu wracamy do punktu wyjścia - prawdziwe ofiary nękania zawsze są bezbronne lub też przekonane, że nie potrafią się obronić.

Buźka:) dla każdego, kto pamięta postać Perila! To był śmieszny, niepozorny chłopak, o małej mocy, który jako jedyny rozmawiał z Soneą i który został zastraszony i poparzony przez Regina. On jeden był ofiarą nękania! Ale czy ktoś, w ogóle zwrócił na niego uwagę? On, na pewno, nie miał możliwości, by zabłysnąć w pojedynku, trwającym 5 rund!, w obecności całej Gildii.

Zawiodła mnie bardzo postać Regina (chyba w zamierzeniu kata?) – bo był postacią bez charakteru. Aż się prosiło, aby autorka napisała, choć troszeczkę: co myślał Regin?, co go motywowało?, dlaczego nie ustawał w dręczeniu?, działał na rozkaz?, czy sprawiało mu to przyjemność?, czy był tylko inteligentnym sadystą? Mogę się domyślać, że był sadystą, ale jeśli tak, to dlaczego nim był? Tego w powieści nie ma.

Przyjaźń Lorlena i Akkarina była interesująca. Lubiłam, kiedy Administrator miotał się pomiędzy swoją bezsilnością, strachem, a wiarą w przyjaciela. Akkarin nadal nie odkrył swoich tajemnic. Lubię w powieści, tę aurę strachu wokół bohatera i czarnej magii. I cieszę się, że Akkarin zaczął, w końcu!, rozmawiać z Soneą. Myślałam, w pewnym momencie, że powieść się skończy, a dwoje głównych bohaterów nie zamieni ze sobą ani słowa.

Wszystkie moje uwagi są subiektywne! Powieść czyta się szybko i lekko. Mam już część III trylogii na półce:) Muszę przecież zgłębić tajemnice czarnej magii:)!

O części I, tj. o „Gildii magów” – pisałam, że to rozbudowany wstęp. O części II trylogii mogę napisać, że to nadal wstęp, który powoli przechodzi w rozwinięcie historii.

Historia Dannyla była dobra. Chłopak wyruszył w podróż i w poszukiwaniu tajemnic Wielkiego Mistrza Akkarina, niespodziewanie odkrył tajemnice własnego serca.

Druga historia dotycząca tajemniczych...