No, niestety nie taka znów ponura ta drużyna... Miałem ochotę na coś odrobinę m(h)roczniejszego, gdzie ci dobrzy nie będą wyidealizowanymi rycerzami w lśniących zbrojach, tylko ledwie nieco szlachetniejszymi draniami, starającymi się przetrwać w mrocznym świecie... A właśnie to zdaje się zwiastować podejrzanie krótki opis. W "Ponurej drużynie" próżno tego szukać. W świecie, gdzie grupa najpotężniejszych magów pokonała bogów, a następnie wybiła do nogi (ha! suchar zrozumiały tylko dla tych, co przeczytali) pozostałych czarowników, umacniając tym samym swoją pozycję i zostając tytanami, śledzimy losy tych, którym z różnych względów ten stan rzeczy nie odpowiada. Mamy rebeliantów, którzy są dopiero na etapie wdrażania planu w życie, mamy też i dwóch starych górali, którzy już i tak mają u magów przerąbane i żyją na wygnaniu. Jak nietrudno się domyślić, ich losy się splatają i... dalej bez niespodzianek. Największą bolączką tej książki jest to, że jest zwyczajnie nudna. Postaci są sztampowe: tyran, jak tyran; buntownicy, jak buntownicy; przesadnie optymistyczny i zadufany w sobie bohater - to też było. Sytuację ratuje para górali, tytułowo ponury Kayne i jeszcze bardziej ponury Jerek, którzy nie lubią ludzi, magów, świata, a zdaje się, że niekiedy i siebie nawzajem. Problem w tym, że jest ich za mało na tle całości i zbyt rzadko przełamują przeciętność reszty. Świat wydaje się być pomysłowy, ale z niewykorzystanym potencjałem. Bo autor wdaje się w to, co jest każdym innym fantasy: mało znaczące przygody i spiski, zamiast rozwinąć to co jest unikalne dla tej konkretnej pozycji, chociażby wątek wojny z bogami, który zostaje ledwo liźnięty. A jednak sięgnę po kolejną część, która ma się pojawić na początku 2016r. Dlaczego? A dlatego, że "Ponura drużyna" kończy się... no, może nie tyle "trzęsieniem ziemi", co tąpnięciem, które - miejmy nadzieję - zwiastuje trzęsienie w przyszłości: niektórym postaciom tryumf zmienia się w sromotną porażkę, a innym niespodziewanie oddaje się nadzieję, na coś dawno utraconego. Do tego zdaje się wyłaniać coś, co nadaje kontekstu całej dotychczasowej historii... Ale to wszystko póki co spekulacje i domysły. Na razie mamy tylko część pierwszą, która nie porywa i jest po prostu zwykła i niczym się nie wyróżnia. Może i jest lekko powyżej przeciętnej, ale na pewno nie jest dobra, i na tym etapie nie ma czego polecać.

No, niestety nie taka znów ponura ta drużyna... Miałem ochotę na coś odrobinę m(h)roczniejszego, gdzie ci dobrzy nie będą wyidealizowanymi rycerzami w lśniących zbrojach, tylko ledwie nieco szlachetniejszymi draniami, starającymi się przetrwać w mrocznym świecie... A właśnie to zdaje się zwiastować podejrzanie krótki opis. W "Ponurej drużynie" próżno tego szukać. W świecie,...