Z książki wysuwa się ciekawy obraz uwielbianego i czczonego geniusza opery Luciano Pavarottiego. Jaki jest Pavarotti? Myślę, że z lektury można jasno wywnioskować, że niejednoznaczny. Nieraz zły i sfrustrowany, innego dnia łagodny jak baranek.

Kiedy coś nie idzie po jego myśli, wpada w nerwicę, lęk przed odrzuceniem i wykpieniem. Gdy jest dobrze (a jest najczęściej) jest szczęśliwy i racjonalny. Nieraz zaskoczy celną ripostą, by innego dnia zdradzać cechy megalomana, potrzebującego adoracji i wynoszenia na cokoły.

Zaskoczony jestem wagą szekspirowskiego Otella - w książce znajdziemy mnóstwo odniesień do XVII tragedii, przed której zaśpiewaniem tak bardzo włoski tenor się przez całe życie wzbraniał.

Pozycja godna polecenia - nie jest to literatura nader wciągająca, okraszona wieloma zakulisowymi historiami a prędzej biograficznym hołdem dla geniuszu Modeńczyka. Może jednak ona pozwolić zrozumieć mechanizmy uwielbienia i patologii działające we włoskiej operze XX wieku.

Z książki wysuwa się ciekawy obraz uwielbianego i czczonego geniusza opery Luciano Pavarottiego. Jaki jest Pavarotti? Myślę, że z lektury można jasno wywnioskować, że niejednoznaczny. Nieraz zły i sfrustrowany, innego dnia łagodny jak baranek.

Kiedy coś nie idzie po jego myśli, wpada w nerwicę, lęk przed odrzuceniem i wykpieniem. Gdy jest dobrze (a jest najczęściej) jest...