„Chuda jest historią fikcyjną, choć inspirację stanowiło moje własne doświadczenie anorexia nervosa i pobytu na oddziale psychiatrycznym. Jestem dozgonnie wdzięczna bardzo wielu osobom za to, że pomogły mi wyzdrowieć do takiego stopnia, bym mogła napisać tę książkę. Mam na myśli przede wszystkim innych młodych – nie „problematycznych nastolatków”, lecz „nastolatków z problemami” – którzy okazali się najsympatyczniejszymi, najbardziej szczodrymi, inteligentnymi i przyzwoitymi ludźmi, jakich kiedykolwiek poznałam. Bez ich pomocy, wsparcia i przyjaźni nie byłoby ani mnie, ani Chudej. Mam nadzieję, że moja książka zachęci tak zwanych „normalnych” do bliższego przyjrzenia się tym „problematycznym”, ukradkowo spychanym na margines społeczeństwa, uważanym za bezużytecznych, kłopotliwych czy nawet niebezpiecznych. Mam nadzieję, że książka przyczyni się do zwiększenia świadomości dramatycznych przeżyć, które powodują, że ci ludzie zachowują się właśnie w taki sposób, w jaki się zachowują. Być może pozwoli też wydobyć światło tak często skrywane w półmroku choroby psychicznej.”


Celowo przytoczyłam słowa autorki. Książki tego pokroju są w jakiś sposób niebezpieczne. Są trzy warianty, a być może i cztery, kiedy czytający może:
a) przeczytać książkę i dzięki niej przyjrzeć się bądź zrozumieć tych, których dotyczy problem ED
b) przeczytać książkę roniąc łzę nad historią bohaterki i cieszyć się z happy endu
c) nie przebrnąć przez nią w całości, lub jeśli już – nie wiązać z tym specjalnych odczuć
d) wyciągnąć z tego lekcje – ale w druga stronę.

Utwory takie jak ten mogą zachęcić (najczęściej) młode dziewczyny do skorzystania z rad autorki, przed którymi ona przestrzega. Mądry i głupi wyciągnie z tego lekcje, jeden rozsądne, drugi z brakiem rozwagi zaryzykuje i skończy podobnie jak Jess - z innym end’em, niekoniecznie „happy”. Zachęcam do zapoznania się z lekturą, ale proszę o rozsądną decyzję i nie używanie jej jako przewodnika w drodze do nabawienia się zespołu ED (eating disorder). Nie radzę, nie życzę, przestrzegam. Każda (każdy) z nas ma w sobie Małpę, kapitana, czy innego kata w postaci głosu podszeptującego nam rzeczy w myśl autodestrukcji i ciągłej demotywacji.

Napisana lekko, powiedziałabym że w młodzieżowym stylu, dobitna i brutalna. Szczególna katorga dla znających przedsionki piekieł „perfekcji”. Etap wychodzenia z jej słodkiej iluzji, która okazuje piekłem . Szczęściem jest, że autorka wychodzi z tego cało i kopie swoją „Małpę” w jej złośliwe ”cztery litery”.

Podczas lektury zalewam się łzami, praktycznie przez jej siedemdziesiąt pięć procent. Kolejny dowód na to, że powieści Tolkiena otwierają oczy i dają możliwość trzeźwego spojrzenia na świat realny, mimo że tamten osadzony jest w realiach daleko oddalonych od możliwie rzeczywistych.

„(…) nikt nie jest szczęśliwy, bo szczęśliwym się zaledwie bywa, tak samo nieszczęśliwym, ale ani jedno, ani drugie nie trwa wiecznie”

Ta książka to nie poradnik - to przestroga.

„Chuda jest historią fikcyjną, choć inspirację stanowiło moje własne doświadczenie anorexia nervosa i pobytu na oddziale psychiatrycznym. Jestem dozgonnie wdzięczna bardzo wielu osobom za to, że pomogły mi wyzdrowieć do takiego stopnia, bym mogła napisać tę książkę. Mam na myśli przede wszystkim innych młodych – nie „problematycznych nastolatków”, lecz „nastolatków z...