Jeszcze nigdy wspólne czytanie książki z córką nie wywołało w niej takich emocji. Sześciolatka przy początku opowieści unosiła się wielkim gniewem: Pies to członek rodziny! Jak oni mogą go oddać?! I na nic się zdały tłumaczenia, że nie mieli pieniędzy, że w domu księcia rasowemu psu będzie o wiele lepiej, niczego mu nie braknie, będzie otoczony opieką i troską. Podświadomie wiedziała to, co wynika z samego sedna książki – to jest rodzina, to jest więź, to jest miłość, a miłość jest najważniejsza.

W gruncie rzeczy przygody Lassie to właśnie książka o miłości. Będąc dzieckiem bardzo lubiłam oglądać bajkę „Zakochany kundel” i niebywałe wrażenie robiła na mnie dedykacja rozpoczynająca film: „Jednej rzeczy, której nie można kupić za pieniądze, to merdnięcie psiego ogona”. Po historii Lassie widać idealnie, jak trudno zaskarbić sobie miłość i przywiązanie psa. Autor skłania się bardziej ku instynktowi, niż próbuje przekonać czytelnika, że psem kierują prawdziwe, ludzkie uczucia. Jednak między tymi dwoma jest naprawdę cienka granica interpretacji.

„Lassie wróć” to książka niełatwa. Lektura dla sześciolatki może przysporzyć wiele językowych trudności. Czy czytałyśmy ją za wcześnie? Myślę, że nie, bo sama historia głęboko trafia do serca. Przygody w drodze psa do domu, opisy odległości, problemów górników czy informacje o instynkcie psa, hodowli i rasie, są na pewno trudnymi momentami, przy których tłumaczeniu musiałyśmy się głowić. Ale całość dociera głęboko i pozostaje w pamięci i świadomości. Dorosły i dziecko; ja czytająca i słuchająca córka, odbierałyśmy lekturę zupełnie odmiennie. Ale był jeden punkt łączący nasze wrażenia. To piękna opowieść, ponadczasowa. Warto ją czytać, bez względu na wiek i warto do niej wracać.

Monika Samitowska-Adamczyk