Rzadko zdarza się, by książka, której zaletą są piękny styl, wrażliwość i poczucie humoru, równocześnie wydała mi się tak odpychająca. I nie chodzi mi o niekorzystny obraz polskich lotników z czasów II wojny światowej ani o bałwochwalczy stosunek do Francji, do której ja bynajmniej nie żywię tak gorących uczuć i patrzę na nią bez najmniejszych złudzeń.

Odrzuciła mnie i przeraziła postać matki głównego bohatera - postać tak dominująca, że nie ma w książce stronicy, gdzie nie przypominałaby się ona bohaterowi i nie wywierała nań wpływu. To prawda, że była to osoba o niesłychanej sile i odwadze, umiejąca sobie poradzić ze wszelkimi przeciwnościami losu i zapewnić dziecku byt nawet w najchudszej godzinie. To prawda, że nie cofnęła się przed niczym dla jego dobra. Jednak jej miłość... Sądzę, że kochała go w sposób zaborczy, bezwzględny i egoistyczny. Miał zostać kimś wielkim, dojść do zaszczytów, jakie ona sobie dla niego ubzdurała i spełnić wszelkie jej ambicje, bez zważania na to, czego chciałby on sam. Od najmłodszych lat prowadzony na smyczy, tresowany do przeznaczonych mu przez matkę misji, w okresie, gdy dziecko zaczyna budować własną tożsamość, określać swoją odrębność, on musiał się w pełni podporządkować drapieżnej rodzicielce, a za najmniejsze uchybienie w zachowaniu czy poglądach czekał go emocjonalny szantaż - ach, ten łzawy wzrok, pełen bolesnego zawodu!

Przebiegła manipulantka, przeplatająca twardą dyscyplinę spojrzeniami łani ranionej w słabiznę, zdołała do tego stopnia złamać niezależność młodego człowieka, że gdy snuł on plany życiowe, celem jego było już tylko uszczęśliwienie autorytarnej matki. Godził się też na śmieszność i wstyd, jakim go często okrywała, bo przy całej swej sile przebicia, przy wszystkich swych pretensjach i pozach kobiety światowej, była to zarazem osoba prostacka i pozbawiona taktu. Nie podarowała synowi żadnej przestrzeni psychicznej, wyssała jego odrębność i osobowość, zagnieździła się w nim niczym pasożyt - i była w nim obecna już zawsze, ze swoim szarym kostiumem, perłami i laską. Koszmar po prostu.

Cieszę się, że nie miałam takiej matki. I mam nadzieję, że sama jako matka w niczym tej postaci nie przypominam.

Rzadko zdarza się, by książka, której zaletą są piękny styl, wrażliwość i poczucie humoru, równocześnie wydała mi się tak odpychająca. I nie chodzi mi o niekorzystny obraz polskich lotników z czasów II wojny światowej ani o bałwochwalczy stosunek do Francji, do której ja bynajmniej nie żywię tak gorących uczuć i patrzę na nią bez najmniejszych złudzeń.

Odrzuciła mnie i...