Mara Dyer. Tajemnica

Jeśli oceniamy tę książkę w kategorii zapełniaczy czasu to śmiało można powiedzieć, że jest rewelacyjna. Aczkolwiek jeśli ocenami ją w kategorii z mianem rewelacyjne, książka nie zachwycająca. Chodź przyznaje szczerze pochłonęłam ją jednym tchem. Albo dlatego, że byłam aż tak znudzona i byłam zdesperowana bo nie mogłam znaleźć nic lepszego, albo chodziło o wolno rozwijającą się akcję, która strasznie wkurzała mnie przez całą książkę. Normalnie nie mam nic przeciwko wolnym akcjom, ale tutaj jakoś wyjątkowo mnie to irytowało. Książka opowiada o dziewczynie, która widzi zmarłych i potrafi zabijać. No i oczywiście zakochuje się w jednym z popularniejszych chłopaków w szkole który łamie damskie serca. Kilkoma rzeczami, najbardziej irytującymi w książce są: po pierwsze wątek zabijania przemija przez całą książkę, a bohaterka dostaje na dobre świra od koniec książki i dopiero wtedy szuka odpowiedzi.Po drugie, główni bohaterowie są nudni jak flaki z olejem! Żadnych kreatywnych odpowiedzi ani dialogów. A bohaterka wydaje się być zachwiana w swojej osobowości i była... lekko mówiąc do bani. Po trzecie książka kończy się, a my dalej nie wiemy co dolega głównej bohaterce. Sprawia to wrażenie, jakby autorce nie chciało się pisać i urwała w połowie książki, tylko po to by szybciej ją wydać. Po czwarte, za mało pocałunków i czułości. Wiem, że to może dziwne, ale jeśli książka opowiada o romansie dwójki nastolatków, to ja oczekuję w niej chociaż kilku, kilkudziesięciu pocałunków i czułości! A tu? Główni bohaterowie całowali się dwa razy i nie było to opisane zbyt fajnie. Po piąte: gdy czytam, lubię wiedzieć jak wygląda główna bohaterka, albo chociaż pozostali bohaterowie książki. Tutaj niestety albo tego zabrakło, albo było opisane do bani. I zresztą autorka chyba nie bardzo przepada za opisami, które ja tak uwielbiam, bo tutaj ich stanowczo zabrakło. Jest sama nudna akcja. Mimo wad, książkę przeczytałam, ale chyba tylko dlatego, że byłam ciekawa co dolega bohaterce. Niestety, nie doczekałam się.