Moim zdaniem tym razem w Czarnej Serii pojawił się niewypał. Na pierwszy rzut oka ten tytuł prezentował się obiecująco. Niestety zawartość pozostawia wiele do życzenia. Kilka pierwszych stron zwiastuje mroczny klimat, jest tzw. mocnym wejściem, potem zaś mamy: w teraźniejszości powrót do sprawy z przeszłości oraz skoki do roku zamordowania Katrin. Wyjątkowo nie linearność działa tu na niekorzyść powieści.

„Jakże Stig Ahlin mógłby być niewinny.”

Prawniczka Sophie wznawia postępowania w sprawie mężczyzny, zwanym profesorem Śmierć, który jest zamieszany w dwie różne sprawy: został skazany za morderstwo nastolatki (z którą miał romans) oraz była żona oskarżyła go o wykorzystywanie ich małej córki Idy.

Jak by ktoś mnie zapytał w sumie o jaki był sens tej powieści, miałabym problem z odpowiedzią. Kłopot też jest w określeniu jej gatunku: ani to kryminał, ani to do końca thriller (choć temu tu najbliżej), jest też tu (w moim odczuciu) naciągany wątek romansowy. Ta historia jest bez wyrazu, bez emocji, z niezrozumiałymi bohaterami, z niejasnymi intencjami autorki. Ewentualnie widać, że prawo nie oznacza sprawiedliwości, w pewnych kontekstach winny czy niewinny ta granica rozmywa się. Czasami nieważne jest to, że nie skaże się kogoś za zbrodnię, którą popełnił- liczy się to, że w ogóle się go skaże. A same prawdopodobieństwo, ryzyko przesądza o pewnych decyzjach.

Nie muszę chyba dodawać, że lektury „Ponad wszelką wątpliwość” nie będę nikomu polecać.

Moim zdaniem tym razem w Czarnej Serii pojawił się niewypał. Na pierwszy rzut oka ten tytuł prezentował się obiecująco. Niestety zawartość pozostawia wiele do życzenia. Kilka pierwszych stron zwiastuje mroczny klimat, jest tzw. mocnym wejściem, potem zaś mamy: w teraźniejszości powrót do sprawy z przeszłości oraz skoki do roku zamordowania Katrin. Wyjątkowo nie linearność...