„… Nasz naród jak lawa,
Z wierchu zimna i twarda, sucha i plugawa,
Lecz wewnętrznego ognia sto lat nie wyziębi;
Plwajmy na tę skorupę i zstąpmy do głębi”

Kanwą akcji III części „Dziadów” jest autentyczne wydarzenie, jakim było uwięzienie Adama Mickiewicza wraz z najwybitniejszymi działaczami Towarzystwa Filomatów w październiku 1823 roku i osadzenie ich w zamienionym na wiezienie klasztorze oo. Bazylianów w Wilnie.

Bardzo precyzyjnie, bo na podstawie tekstu (napis wykonany przez Więźnia na ścianie celi) można określić czas akcji Prologu: rozgrywa się ona dokładnie w dniu 1 listopada 1823 roku, czyli w dzień Wszystkich Świętych (oczywiste nawiązanie do obrzędu dziadów).

Akcja utworu rozgrywa się przeważnie na terenach nie istniejących po III rozbiorze Rzeczypospolitej: na Litwie (Wilno), w Polsce (Warszawa), na Ukrainie (okolice Lwowa); oraz w Rosji (Petersburg).

Jak niektórzy mogli się już zorientować- nie cierpię dramatów (ogólnie rzecz biorąc: smutasów). Bo skoro na co dzień zmagamy się z problemami, to przynajmniej niech książka będzie tym cudownym lekarstwem, balsamem na codzienne walki z przewrotnym losem. Tak więc jakiekolwiek dramaty odpadają. Czy aby na pewno?

„Dziady”- tej lektury chyba nikomu nie muszę przedstawiać , o autorze nie mówiąc. Jak II część nawet mi odpowiadała, to do III części odczuwałam pewne obawy i z pewnością gdyby nie była to lektura, i gdybym nie pisała testu z wiadomości o tymże tekście literackim, nie sięgnęłabym po nią z własnej woli. Zatem motywacja jako taka była, więc po dłuższej chwili marudzenia zatopiłam oczy w utworze Mickiewicza… i zatkało mnie. Część III bowiem czyta się jednym tchem z pewnością dzięki rymom. Swoją drogą Mickiewicz miał do nich nie lada talent. Czytając powyższą pozycję odczuwałam naprawdę przyjemność, a gdy skończyłam nie za długą lekturkę… czułam niedosyt. Naprawdę nie sądziłam, ze kiedykolwiek jakakolwiek lektura wywrze na mnie tak silne wrażenie. Tak, sama siebie nie poznaję ;)

Muszę wyznać, że łagodnie mówiąc, nie lubię romantyzmu. Średniowiecze- tak. Barok- jak najbardziej. A jak słyszę słowo „romantyzm” na plecach momentalnie czuję ciarki, a nad moją głową włącza się czerwona lampka, która niemiłosiernie piszczy „i- a-i- a”. A po tej bez wątpienia udanej jak dla mnie części jestem w stanie zaakceptować tą epokę i polubić Mickiewicza (?). Chyba naprawdę zmienia mi się gust czytelniczy ;)

Tej części „Dziadów” nie będę polecać, bo ja odebrałam ją tak, a nie inaczej i koniec końców wywarła na mnie ogromne wrażenie, a dawno takich nie odczuwałam czytając lekturę. Inni natomiast uznają ją za kompletne dno. Więc czy przeczytacie czy ją sobie odpuścicie, to zależy już od was, ale mając za sobą III część zaczynam naprawdę doceniać polską klasykę.

„… Nasz naród jak lawa,
Z wierchu zimna i twarda, sucha i plugawa,
Lecz wewnętrznego ognia sto lat nie wyziębi;
Plwajmy na tę skorupę i zstąpmy do głębi”

Kanwą akcji III części „Dziadów” jest autentyczne wydarzenie, jakim było uwięzienie Adama Mickiewicza wraz z najwybitniejszymi działaczami Towarzystwa Filomatów w październiku 1823 roku i osadzenie ich w zamienionym na...