Byłam nastawiona bardzo pozytywnie na książkę, niestety moje oczekiwania przerosły rzeczywistość. Nie uważam, że "I nie było już nikogo" nie było warte lektury, przeciwnie, zachęcam wszystkich, ale jednak spodziewałam się po niej więcej.

Historia sama w sobie idealnie nadaje się na dobry kryminał, klimat pierwszej połowy XX w. jest czymś, czym u mnie książka zaplusowała bardzo mocno. Dziesięciu ludzi sprowadzonych na Wyspę Żołnierzyków przez nikomu nie znanego pana U.N.Owena. Dziwnym trafem w każdym z pokoi oraz w jadalni znajduje się oprawiony dziecięcy wierszyk opowiadający o umierających żołnierzykach, jeden po drugim. Dziwnym trafem jeden z gości podczas kolacji zostaje otruty, następnego dnia służąca umarła we śnie. Na dodatek ozdoby na stole w postaci dziesięciu porcelanowych żołnierzyków znikają razem z mieszkańcami. Czasu coraz mniej, podejrzany jest każdy w posiadłości.

W zasadzie rzeczą, która mnie trzymała przy książce najbardziej była ciekawość jak umrze kolejna ofiara i jak jest to powiązane z wierszykiem. Powoli również dowiadujemy się co każdy z gości ma za uszami i czyją krew na swoich rękach. Książkę czytało mi się szybko, postacie były realistyczne, każda z nich miała swój charakter i była wyrazista. Co chwilę również zaglądałam na stronę z zapisanym wierszykiem, by spróbować przewidzieć kto będzie następny.

Co jednak sprawiło, że całą historia straciła dla mnie cały urok? List na samym końcu. Sędzia Lawrence wyjaśnił całą historię, w zasadzie streszczając ją w 3 stronach. Tym momentem byłam wyjątkowo zawiedziona. Najważniejszą dla mnie cechą kryminału jest to, by stopniowo podsuwać czytelnikowi poszlaki, by mógł sam wydedukować kto był mordercą. W "I nie było już nikogo" takiej możliwości nie było. Całe wydarzenie zostało idealnie zaplanowane do tego stopnia, że Agata Chriestie musiała wyjaśniać każdy szczegół na sam koniec, bo wszystko było dopięte na ostatni guzik. Nawet pszczoła podczas śmierci p. Brent. Nawet. Kurczę. Pszczoła.

Od samego początku byłam przekonana, że za całym zamieszaniem stoi ktoś z zewnątrz. Jakaś kryjówka o której wie tylko właściciel patrząc na to wszystko z sadystyczną radością. Jakież wielkie było moje rozczarowanie, gdy przeczytałam ten list! Zniszczyło to w zasadzie cały klimat powieści.

Podsumowując, cała książka jest naprawdę wciągająca. Zagadka jest bardzo zawiła... aż zbyt. Człowiek czyta to z ciekawością, by po chwili dowiedzieć się, że to wszystko diabli wzięli, autorka nie miała pomysłu na zakończenie i logiczne wyjaśnienie wszystkiego. W zasadzie gdyby przeczytać samą wiadomość może by nie było to tak niewiarygodne, jednak brakowało mi po drodze jakichkolwiek wskazówek, jedyna jakiej się dopatrzyłam, to słowa jednego z bohaterów "Myślę, że może być to sędzia". Bardzo się zawiodłam samą końcówką, co wpływa na całą ocenę bardzo mocno, bo jednak to właśnie koniec czyni cały kryminał dobrym i satysfakcjonującym.

Byłam nastawiona bardzo pozytywnie na książkę, niestety moje oczekiwania przerosły rzeczywistość. Nie uważam, że "I nie było już nikogo" nie było warte lektury, przeciwnie, zachęcam wszystkich, ale jednak spodziewałam się po niej więcej.

Historia sama w sobie idealnie nadaje się na dobry kryminał, klimat pierwszej połowy XX w. jest czymś, czym u mnie książka zaplusowała...