"Historia, to w dziejach narodów bastion, na którym wspiera się ich poczucie ludzkiej godności. To ona umacnia narodowe więzi i nadaje sens zbiorowemu życiu." (str.11)

W przedmowie Autor odnosi się do ważnych wydarzeń w historii Polski, a mianowicie zwycięstwa Stanisława Żółkiewskiego pod Kłuszynem w 1610 roku, które przyniosło Polakom zdobycie Kremla i wybranie królewicza Władysława IV na cara. Obecny car Wasyl IV Szujski złożył hołd polskiemu królowi Zygmuntowi III Wazie. Ku ubolewaniu Autora ten fakt jest pomijany w historii Polski. Tutaj też odnosi się krytycznie do współczesnej władzy państwowej i historyków (niepotrzebnie ich obrażając) za pomijanie tak ważnych dla Polski wydarzeń i służalczą postawę w stosunku do Rosji. Dostaje się też artystom, ludziom sztuki i mediom.

W pierwszej części trylogii przedstawiona została sytuacja w Rosji za krwawych rządów cara Iwana IV. Jego polityka rozłożyła państwo na łopatki pod względem gospodarczym i kulturalnym, a klęski żywiołowe dopełniły miary. Okres ten został nazwany wielką smutą. Autor przeprowadza staranną i szczegółową analizę wydarzeń mających miejsce w Rzeczypospolitej i Rosji przełomu XVI i XVII wieku popartą bogatym materiałem źródłowym. Znajdujemy opisy miast, zwyczajów, strojów, potrawy kuchni polskiej, a także korzenie konfliktu Polski z Rosją.

Głównym bohaterem jest moskiewski carewicz Dymitr, który uniknął skrytobójczej śmierci, pozbawiono go tronu, który chciał odzyskać z pomocą polskiej szlachty. Szukał poparcia na polskim dworze królewskim, gdzie znalazł zarówno zwolenników jak i przeciwników. By zyskać wsparcie nie zawahał się odstąpić od swojej wiary. Przebywając na dworze wojewody sandomierskiego poznaje jego córkę Mariannę, w której bez wzajemności się zakochuje. Carewicz nie przypadł jej do gustu, lecz obietnica zostania żoną cara szybko pokonała niechęć i opór. Marynie od dziecka wpajano przekonanie o własnej wyjątkowości i wysokim pochodzeniu. Była dumną istota, o silnej osobowości, z daleko sięgającymi marzeniami.

Śledzimy marsz carewicza na Moskwę. Jego armia szybko rosła w siłę. Zwolennicy obecnego cara Borysa Godunowa przechodzili na stronę Samozwańca, a tych, którzy stawiali opór zmuszano do poddaństwa walką. Bezkrwawo i bez zbytniego oporu zdobywali kolejne miasta. Carewicz nie był mściwym przywódcą, zdrajcom darował życie, a pokonanych niedobitków po walce nie ścigał. Do perfekcji opanował sztukę wzruszania ludzi i oddziaływania na ich emocje. W końcu wkracza do Moskwy witany przez tłumy i ogłasza się carem Wszechrusi. Był szczęśliwy, ziściły się jego marzenia. Uroczysta koronacja biła blaskiem, ukazując siłę i bogactwo władcy. Wrogów przywracał do łask ( na jego zgubę). Był zdolnym politykiem i wydawało się ,że wraz z jego rządami nastąpi stabilizacja władzy i koniec czasów wielkiej smuty. Porzucił okrucieństwo swoich poprzedników. Tolerancją i wspaniałomyślnością próbował zjednać sobie poddanych. Jednakże brak doświadczenia i mądrych doradców coraz bardziej zrażały jego zwolenników. Jak na każdym dworze zaczęły się tworzyć spiski, knowania jego dawnych przeciwników. Próby zamachów na jego życie zmusiły go do utworzenia gwardii przybocznej i reorganizacji wojska. Swoją władzą nie cieszył się długo.

Maryna została poślubiona per procura w Krakowie, później odbyła podróż do męża. Udając się do obcego kraju nie znała jego języka, kultury, zwyczajów i zasad religii, lecz czekało ją iście królewskie przyjęcie. Jako pierwsza w dziejach Rosji Polka została koronowana na carową. Dla niej najważniejsza była władza i bogactwo. W trudnej sytuacji potrafiła stawić czoła i walczyć z przeciwnościami losu. Na dziewięć dni zasiadła na rosyjskim tronie, aż doszło do rzezi moskiewskiej niewyobrażalnej w swoim okrucieństwie.

"Historia, to w dziejach narodów bastion, na którym wspiera się ich poczucie ludzkiej godności. To ona umacnia narodowe więzi i nadaje sens zbiorowemu życiu." (str.11)

W przedmowie Autor odnosi się do ważnych wydarzeń w historii Polski, a mianowicie zwycięstwa Stanisława Żółkiewskiego pod Kłuszynem w 1610 roku, które przyniosło Polakom zdobycie Kremla i wybranie królewicza...

Dzieje Maryny Mniszchówny są tak dramatyczne i ciekawe że ta historia pisze się sama. Wystarczy ją tylko zgrabnie ubrać w słowa. I autor temu celowi nie podołał. Stworzył Frankensteina. Monstrum ulepione z nieprzystających do siebie elementów. Ubrane w styl który już po pierwszych kilku rozdziałach staje się trudny do zniesienia. Barokowo przeładowany i pompatyczny. No i ta odwrócona składnia. Tortura. Rzuciłam w diabły gdzieś koło połowy.

Dzieje Maryny Mniszchówny są tak dramatyczne i ciekawe że ta historia pisze się sama. Wystarczy ją tylko zgrabnie ubrać w słowa. I autor temu celowi nie podołał. Stworzył Frankensteina. Monstrum ulepione z nieprzystających do siebie elementów. Ubrane w styl który już po pierwszych kilku rozdziałach staje się trudny do zniesienia. Barokowo przeładowany i pompatyczny. No i ta...

Słowiński (ur. 1952) - aktywista FRONDY, tworzy obficie, by atakować przeciwników politycznych. Ze względu na systematyczne monitorowanie zasobów Bibliotek w Toronto, wziąłem i to-to do ręki. Słowińskiego w Wikipedii nie znalazłem, natomiast na LC ma 55 pozycji na wszelkie możliwe tematy.
Książka jest pretekstem do ataku na aktualnych polityków liberalnych, a buta autora skutkuje stwierdzeniem (s. 8):
"...Zapewne z powodu ukazania się książki, którą właśnie Państwo czytacie, Wołodia Putin odpali w kierunku naszego kraju kilka rakiet SS-20..."

Nie odpali, bo nie dowie się o tym dziele; a ja, z kolei, tego bełkotu nie zamierzam recenzować, lecz tylko ostrzec przed produktami tego oszołoma. Amen

Słowiński (ur. 1952) - aktywista FRONDY, tworzy obficie, by atakować przeciwników politycznych. Ze względu na systematyczne monitorowanie zasobów Bibliotek w Toronto, wziąłem i to-to do ręki. Słowińskiego w Wikipedii nie znalazłem, natomiast na LC ma 55 pozycji na wszelkie możliwe tematy.
Książka jest pretekstem do ataku na ...

Ciekawie i przystępnie opisane dzieje Polski i Rosji z początków XVII wieku, w których niebagatelną rolę odegrała polska wojewodzianka Maryna Mniszchówna. Nie wszyscy pewnie wiedzą, że to właśnie ta 18-letnia dziewczyna została Carycą Moskwy, koronowaną na Kremlu żoną Dymitra Samozwańca I.

Powieść "Caryca" składa się z trzech części; pierwsza "Moskiewskie gody" rozpoczyna się w roku 1604 od pojawienia się zamordowanego przed dekadą, przez bojarów Borysa Godunowa, syna Iwana Groźnego - Dymitra. Wraz z wielmożami polskimi przybywa on do Sambora na dwór Jerzego Mniszcha. Czy jest on faktycznie synem cara Iwana, czy zwykłym oszustem i uzurpatorem, tego nikt nie wie. Jego zamiarem i celem jest zdobycie poparcia polskich możnowładców w walce o odzyskanie rządów. Zakochany w córce wojewody - Marynie, Dymitr obiecuje, że po zdobyciu Moskwy i objęciu władzy na moskiewskim tronie ożeni się z Maryną, czyniąc ją carycą. To jednak nie jedyne jego deklaracje i zobowiązania, składane polskim magnatom.

Marsz na Moskwę to pasmo zwycięstw i klęsk zarówno ze strony wspierających Dymitra wojsk i zwolenników, jak też ze strony jego wrogów, którzy nie wierzyli w jego carskie pochodzenie. Jawne wystąpienie mieszkańców Moskwy przeciw panującemu Borysowi Godunowowi i jego zabójstwo, a także przejście na stronę Dymitra wojsk Kremla, ułatwiło przyszłemu carowi wjazd do Moskwy w dniu 20 czerwca 1605 roku. Miesiąc później koronował się on cara, następnie poślubił "per procura" Marynę, aby 8 maja 1606 roku wziąć z nią ślub prawosławny i ogłosić carycą. Ale ich wspólne rządy nie trwały długo, bowiem zjednoczeni przeciwnicy cara, już 17 maja podstępnie i zdradziecko pozbawili go życia. Losy Maryny, której udało się ujść z życiem, poznamy w następnej części "Hołd ruski". Wierzę, że będzie ona tak samo ciekawa.

Ciekawie i przystępnie opisane dzieje Polski i Rosji z początków XVII wieku, w których niebagatelną rolę odegrała polska wojewodzianka Maryna Mniszchówna. Nie wszyscy pewnie wiedzą, że to właśnie ta 18-letnia dziewczyna została Carycą Moskwy, koronowaną na Kremlu żoną Dymitra Samozwańca I.

Powieść "Caryca" składa się z trzech części; pierwsza "Moskiewskie gody"...

Tom rozpoczyna cykl "Caryca" poświęcony postaci nietuzinkowej, a mało znanej, chyba że zawodowym historykom lub wielbicielom twórczości Mariusza Wollnego (trylogia Straceńcy),jedynej Polce koronowanej na carycę Rosji Marynie Mniszchównie.
Książkę trudno zakwalifikować gatunkowo, na pewno nie jest to powieść historyczna sensu stricte, do literatury naukowej również nie należy. Spełnia podstawowe kryterium- dobrze się czyta. Mimo nagromadzenia fachowej terminologii jest przystępna, ponieważ autor zadbał o rozbudowane przypisy. Humanistyczne przygotowanie autora ułatwiło mu kwerendę źródłową i bibliograficzną. Wielbicielem Rosji autor z pewnością nie jest, czemu daje nieskrywany wyraz, co wyznawcom niektórych, obecnie opozycyjnych, mediów pewnie przeszkadza i tłumaczy, dlaczego cykl "Caryca" błyskawicznie znalazł się na "taniej książce" i nie został wypromowany.
Polecam gorąco

Tom rozpoczyna cykl "Caryca" poświęcony postaci nietuzinkowej, a mało znanej, chyba że zawodowym historykom lub wielbicielom twórczości Mariusza Wollnego (trylogia Straceńcy),jedynej Polce koronowanej na carycę Rosji Marynie Mniszchównie.
Książkę trudno zakwalifikować gatunkowo, na pewno nie jest to powieść historyczna sensu stricte, do literatury naukowej również nie...

"Moskiewskie gody" to pierwszy tom trylogii "Caryca" - o dziejach Maryny Mniszchówny, żony Dymitra Samozwańca.

W tej pierwszej części tytułowa bohaterka występuje stosunkowo rzadko. Autor najpierw wprowadza w czytelnika w zawiłą historię początku XVII wieku, szczegółowo charakteryzując stosunki między Rzeczpospolitą i carską Rosją.
Mamy okazję prześledzić proces zdobywania przez Polaków władzy na Kremlu, krótkie, lecz burzliwe panowanie Samozwańca i jego polskiej małżonki oraz krwawą rebelię, która strąciła ich z tronu, a także rodzące się plany naszej szlachty na odzyskanie utraconej w Moskwie pozycji.

Mimo iż utwór obfituje w szczegóły polityczne i cytaty z różnych dokumentów, czyta się go jednym tchem. Forma zaproponowana przez Słowińskiego jest oryginalna - połączył on bowiem powieść historyczną z prozą popularnonaukową. Jedyne, co mi się w tej mieszance niezbyt podobało, to wtręty odnoszące się do naszej współczesnej sceny politycznej (na szczęście są one nieliczne i nie psują lektury).

Autorowi na pewno należą się gratulacje za odkrywanie kart mało znanej historii panowania Polaków na Kremlu. Robi to profesjonalnie i interesująco.
Zgrzytem jest jednak wstęp, w którym Słowiński pisze bardzo napastliwie, wręcz fanatycznie o swoich preferencjach politycznych i nie przebiera w słowach, odwołując się do wydarzeń ostatniej dekady. Przyznam, że po przeczytaniu tych kilkudziesięciu stron, miałam obawy o dalszą zawartość książki - na szczęście nacjonalizm i zawziętość autora nie znalazły tu ujścia, dzięki czemu mam ochotę sięgnąć po drugi tom.

"Moskiewskie gody" to pierwszy tom trylogii "Caryca" - o dziejach Maryny Mniszchówny, żony Dymitra Samozwańca.

W tej pierwszej części tytułowa bohaterka występuje stosunkowo rzadko. Autor najpierw wprowadza w czytelnika w zawiłą historię początku XVII wieku, szczegółowo charakteryzując stosunki między Rzeczpospolitą i carską Rosją.
Mamy okazję prześledzić proces...

Dzieje Maryny Mniszchównej są tu właściwie tylko pretekstem do ukazania polskiej historii z lat 1605-1615. Okresu zakłamanego przez lewactwo i ukrywanego przez zwolenników political corectness (politycznej poprawności). Już za sam wstęp do cyklu autorowi należą się ogromne brawa, nie mówiąc o przebogatej treści, podanej nadto w bardzo przystępnej (powieściowej) formie. O wydaniu takiego dzieła powinno być głośno w całym kraju, bo jest to dużej rangi wydarzenie kulturalne. Tymczasem panuje tu cisza - na książkę trafiłem przypadkiem, dosłownie cudem. Fakt, że milczą o "Carycy" media głównego ścieku, wcale mnie nie dziwi. Zastanawia mnie natomiast konsekwentne milczenie tak zwanych mediów "prawicowych", czy też "opozycyjnych". Tych, które na sztandarach mają wypisane hasło "Bóg. Honor. Ojczyzna". Tych, które same o sobie piszą, że zajmują się odkłamywaniem polskiej historii, publikowaniem "niewygodnych" faktów, przypominaniem skazanego na zapomnienie. Czyżby i w tym gronie autor "Carycy" nie zaliczał się do "kolesiów kolesiów", o których warto coś napisać?

Dzieje Maryny Mniszchównej są tu właściwie tylko pretekstem do ukazania polskiej historii z lat 1605-1615. Okresu zakłamanego przez lewactwo i ukrywanego przez zwolenników political corectness (politycznej poprawności). Już za sam wstęp do cyklu autorowi należą się ogromne brawa, nie mówiąc o przebogatej treści, podanej nadto w bardzo przystępnej (powieściowej) formie. O...

"Caryca. Moskiewskie gody" to przybliżenie nam sytuacji politycznej panującej ówcześnie w Rosji i Polsce, gdzieś w tle majaczą się kolejne dokonania wojsk polskich, autor wspomina również o najbardziej znanych władcach z ówczesnej Moskwy poświęcając i im kilka słów. Jednakże najważniejsza w całej powieści (jak i kolejnych częściach) jest Maryna Mniszchówna - pierwsza Polka koronowana na Kremlu. Muszę się przyznać, że wcześniej nie słyszałem nic na temat tej barwnej postaci, aż wstyd mi się zrobiło z tego powodu. Jedna z najciekawszych i najważniejszych postaci naszej historii, a ja i większość naszego narodu nie ma pojęcia o jej istnieniu. W trakcie lektury udzieliło mi się oburzenie autora związane z tym faktem, co poskutkuje tym, że z wielkim zapałem sięgnę po kolejne części biografii Mniszchówny.

Więcej: http://recenzjeoptymisty.blogspot.com/

"Caryca. Moskiewskie gody" to przybliżenie nam sytuacji politycznej panującej ówcześnie w Rosji i Polsce, gdzieś w tle majaczą się kolejne dokonania wojsk polskich, autor wspomina również o najbardziej znanych władcach z ówczesnej Moskwy poświęcając i im kilka słów. Jednakże najważniejsza w całej powieści (jak i kolejnych częściach) jest Maryna Mniszchówna - pierwsza Polka...

Jedyny naród, który zdobył Moskwę i się w niej utrzymał? Polacy. Taka właśnie jest ta książka - utrzymana w modnym ostatnio stylu pisarskim, który ma pokazywać jak wielkim narodem jesteśmy.
Caryca to pewnego rodzaju historyczne rozwinięcie cyklu Samozwaniec Jacka Komudy. Ludzie, którzy czytają tą powieść historyczną mogą dowiedzieć się czegoś więcej o Dymitrze Samozwańcu ale przede wszystkim o polskiej Marynie - Imperatorowej Wszechrusi. Nasza historia nie pamięta o takiej chwalebnej karcie naszej historii jak zdobycie Moskwy, której efektem był Hołd Ruski w Warszawie. Nasza historia również nie pamięta, że to właśnie w naszym kraju zmarł car Wasyl Szujski. Tak odbieram ten cykl - jako przypomnienie ciekawej karty naszej historii.
Co do samej książki to trochę przypomina mi styl Pertka, niby powieść ale tak naprawdę pamiętnik lub książka historyczna. Ciekawie zaprezentowana (mimo, że momentami monotonna) choć pozostawia pewien niedosyt. No i trochę denerwuje promocja politycznych poglądów autora...
Reasumując: polecam, nie tylko miłośnikom historii.

Jedyny naród, który zdobył Moskwę i się w niej utrzymał? Polacy. Taka właśnie jest ta książka - utrzymana w modnym ostatnio stylu pisarskim, który ma pokazywać jak wielkim narodem jesteśmy.
Caryca to pewnego rodzaju historyczne rozwinięcie cyklu Samozwaniec Jacka Komudy. Ludzie, którzy czytają tą powieść historyczną mogą dowiedzieć się czegoś więcej o Dymitrze Samozwańcu...

Ksiązka otworzyła mi zupełnie prawie nieznany okres i osoby z tego okresu historii.Okupacja Kremla to był powód zapomnienia. Dzięki Autorowi za to

Ksiązka otworzyła mi zupełnie prawie nieznany okres i osoby z tego okresu historii.Okupacja Kremla to był powód zapomnienia. Dzięki Autorowi za to