Po przeczytaniu ,,Syberiady Polskiej" byłam zachwycona i nie mogłam się doczekać, by poznać dalsze losy wywiezionych na Sybir Polaków z Czerwonego Jaru. Nie minęło więc wiele czasu, gdy zabrałam się za ,,Czas kukułczych gniazd".

Nastoletni Staszek Dolina wraz z ojcem, bratem i macochą Bronią wracają do Polski, jednak nie do ukochanego Czerwonego Jaru, ale na Ziemie Odzyskane, zamieszkują w Zielonym Polu, poniemieckiej wsi pod Wrocławiem. Książka opisuje pierwsze lata powojennej Polski, z naciskiem na zmiany narodowościowe na Ziemiach Odzyskanych. Polacy muszą mieszkać w towarzystwie niewysiedlonych jeszcze Niemców, których początkowo najchętniej, by się pozbyli, jednak wkrótce pojawią się między nimi różnego rodzaju więzi.

Powieść ta chwilami przypominała mi jakiś zbiór opowiadań. W pierwszej części tez nie było jednego głównego wątku, ale jakoś poznawaliśmy tych bohaterów. Natomiast tutaj dużą część książki zajmują praktycznie wyrwane z kontekstu opowieści o poszczególnych mieszkańcach Zielonego Pola, które jako tako spinają losy rodziny Dolinów. Za to nie poznajemy dalszych losów innych Sybiraków z pierwszej części, poza nielicznymi wyjątkami(dobrze, że autor przestał się tak znęcać nad Cynią).

Drugim minusem jest dla mnie postać Staszka, który bardzo irytował mnie swoim niezdecydowaniem miłosnym. Może to z powodu filmowej Lubki, ale jakoś mnie nie przekonały te jego perypetie z dziewczynami. Zwłaszcza, że trochę mi się gryzły te romanse z ,,Syberiady" z nastoletnimi zalotami z drugiej części. Zresztą, bohaterowie tak szybko się zmieniali, że trudno było mi się do kogoś przywiązać i nawet nie pamiętam wszystkich imion.

Natomiast największy plus to te sprawy narodowościowe, o których już wspominałam. Mimo przeszłości autora, w książce wcale nie czuć propagandy, przeciwnie jest tu dużo o zbrodniach Armii Czerwonej. Świat przedstawiony w powieści nie jest czarno-biały, są tu i dobrzy Niemcy, i zbyt zajadli Polacy. Wszyscy muszą nauczyć się wspólnie żyć, pojawia się sąsiedzka solidarność, przyjaźń, czasem nawet miłość. Jednak polityka brutalnie burzy budującą się harmonię.

Książka ta po prostu opowiada, jak zwykły, szary człowiek jest bezradny wobec wielkiej polityki i decyzji zapadających ,,na górze". O tym, że wszyscy cierpią jednakowo, niezależnie od narodowości. Wszędzie można spotkać i zbrodniarzy, i prawdziwe anioły. Z pewnością ,,Czas kukułczych gniazd" to powieść warta przemyślenia. Napisana jest sprawnym językiem. Jedynie dla mnie tło historyczne było trochę ubogie, autor nie zagłębił się w szczegóły i pozostał ten niedosyt.

Mimo mojego lekkiego rozczarowania tą książką, nadal uważam, że to wartościowa seria i polecam ją Wam gorąco. Jeszcze tylko ,,Młode ciemności".

,,Młodości słowami rozumu nie nauczy, nagle rozkwitłego uczucia perswazją się nie stłumi, gorącej krwi się nie ostudzi."

Po przeczytaniu ,,Syberiady Polskiej" byłam zachwycona i nie mogłam się doczekać, by poznać dalsze losy wywiezionych na Sybir Polaków z Czerwonego Jaru. Nie minęło więc wiele czasu, gdy zabrałam się za ,,Czas kukułczych gniazd".

Nastoletni Staszek Dolina wraz z ojcem, bratem i macochą Bronią wracają do Polski, jednak nie do ukochanego Czerwonego Jaru, ale na Ziemie...