Lekkie w odbiorze subiektywne kompendium wiedzy o prowqancsji, od strony tkultury, języka, kuchni i tamtejszych zwyczajów pisane z perspektywy Anglika zakochanego w regionie, zaznajomionego z Francuzami i ich specyficznymi zachowaniami. Szkoda, że hasła są podawane w oryginale bez tłumaczenia bo osoba nieznająca francuskiego ma czasem niezłą zagwozdkę gdy autor namiętnie wplata urywki francuskie, nie zawsze zrozumiale z kontekstu. Najciekawsze wpisy koncentrują się na języku, potrawach jak anchoiade, ważnej obecności aioli w kuchni prowansalskiej, którym to odorem wszyscy są przesiąknięci, o deserze o nazwie trzynastka, pastis, ziołach prowansalskich itp. Pokazuje obrazowoścćjęzyka, idiomy związane z jedzeniem, tyrudny dialekt prowansalski. Autor rozwodzi się nad zdobyczami cywilizacji i kultury które powstały w tym regionie, przedstawia anegdoty z życia prowansalskich artystów ( malarzy, pisarzy i rzeźbiarzy)
Opisuje polowanie na trufle przy udziale psów bo świnie niechętnie oddawały ludziom trudno zdobyte smakołyki, dziwi się prowansalskiemu przywiązaniu do boskiego Markiza de Sade, upodobaniu do fetes votives, wzmiankuje o osławionym więzieniu If, de Chateau, trunku kir provencal, lawendzie, targach w małych uroczych prowasalskich miasteczkach. Doskonałe uzupełnienie tradycyjnych przewodników, pełne humoru i dystansu do opisywanych spraw. Czuje się, że Mayle radykalnie sfrancuział i z przyjemnością czyta się ten tomik ciekawostek.

Lekkie w odbiorze subiektywne kompendium wiedzy o prowqancsji, od strony tkultury, języka, kuchni i tamtejszych zwyczajów pisane z perspektywy Anglika zakochanego w regionie, zaznajomionego z Francuzami i ich specyficznymi zachowaniami. Szkoda, że hasła są podawane w oryginale bez tłumaczenia bo osoba nieznająca francuskiego ma czasem niezłą zagwozdkę gdy autor namiętnie...