Ryszard III jako bohater romantyczny? Dlaczego nie – w końcu historia jego i Anny Neville to gotowy materiał na romans. Autor nie musiałby się nawet wysilać na wymyślanie dodatkowych komplikacji, bo rzeczywistość dostarcza ich aż nadto.
Ale Ryszard III jako bohater romansu z happy endem….? To już bardziej karkołomne przedsięwzięcie, bo z Ryszardem kojarzy się raczej wszystko, tylko nie szczęśliwe zakończenia. Niemniej Anne O’Brien podjęła taką próbę. Z jakim skutkiem? No cóż… Ja to kupuję.
Autorka wybiera na bohaterki swoich powieści kobiety, które mogą stanowić symboliczne potwierdzenie tezy, że arystokratyczne pochodzenie i majątek nie są bynajmniej gwarancją szczęścia.
Po Katarzynie de Valois, z którą małżeństwo miało dla Henryka V stanowić formalny pretekst do zgłoszenia roszczeń do francuskiej korony, a która po zaledwie dwóch latach, po przedwczesnej śmierci swego męża odsunięta na bok i resztę życia spędziła niemal w zapomnieniu, teraz oglądamy dzieje Anny Neville – chyba jednej z najmniej pamiętanych angielskich królowych.
Córka potężnego hrabiego Warwicka od najmłodszych lat była pionkiem w politycznych machinacjach swojego niezmiernie ambitnego i żądnego władzy ojca. Dumny Twórca Królów planował małżeństwo swoich córek jako element wzmocnienia swojej pozycji – Izabela i Anna miały poślubić dwóch braci Edwarda IV. Młody król nie patrzył jednak przychylnym okiem na te projekty, a Ryszard – zawsze stawiający lojalność wobec brata na pierwszym miejscu, zastosował się do jego woli, bez względu na to, jakie były jego osobiste poglądy na tę sprawę.
Czując się odsunięty przez niewdzięcznego króla (któremu to przecież ON włożył koronę na głowę),Warwick wznieca bunt, mający na celu detronizację Edwarda i osadzenie na tronie jego młodszego brata, a zięcia Warwicka, Jerzego (bo Jerzy nie okazał się tak lojalny wobec królewskiego brata, jak Ryszard). A gdy ten plan spala na panewce, ucieka wraz z całą rodziną do Francji, gdzie dokonuje wręcz nieprawdopodobnej wolty. On, filar dynastii Yorków, człowiek, który walnie przyczynił się do obalenia poprzedniego króla, zawiera sojusz z wygnaną królową Małgorzatą. Widział ktoś kiedyś dziwniejszy alians? Żona uwięzionego Henryka VI i jej największy wróg. Małgorzata go nienawidzi i wcale się z tym nie kryje. Ale Warwick jest jej potrzebny – z jego pomocą (wspartą francuskim złotem) może pomyśleć o powrocie do Anglii i osadzeniu na tronie swego ukochanego jedynaka, Edwarda. Hrabia oczywiście ma swoje rachuby – liczy, że przy nowym władcy odzyska dawne wpływy i władzę. Aby to osiągnąć, nie cofnie się przed niczym – nawet przed sprzedaniem własnej córki. Anna zostaje żoną Edwarda Lancastra. Co musiała czuć ta drobna czternastolatka, która nagle znalazła się w samym centrum konfliktu, rzucona między ludzi, którzy jeśli jej nie nienawidzili, to z pewnością pogardzali, przywiązana do męża, który czuł do niej w najlepszym razie obojętność?
Gorsze miało jednak dopiero nadejść. Warwick wraca do Anglii, ale los znowu mu nie sprzyja – bitwa pod Barnet kończy się zwycięstwem Yorków, a hrabia ginie na polu bitwy. Anna wraz ze śmiercią ojca traci też wszelkie znaczenie dla męża i teściowej. I prawdopodobnie dokonałaby żywota w jakimś zapomnianym przez Boga i ludzi klasztorze, gdyby nie klęska Lancastrów pod Tewkesbury. Anna, córka zdrajcy, zostaje wdową po buntowniku. Jest sama, bez grosza, ale pierwszy raz w życiu jest wolna i może sama decydować o swoim losie.
Choć nie wszyscy są tego zdania. Mąż jej starszej siostry, Jerzy, wcale nie ma ochoty dzielić się ze szwagierką spuścizną po jej rodzicach i nie cofnie się przed niczym, żeby usunąć ją z drogi. I przy niezdecydowanej postawie Edwarda IV pewnie by mu się udało, gdyby Ryszard nie wziął sprawy w swoje ręce.
Odkładając na bok opinię na temat niektórych sugestii autorki (jak nie całkiem macierzyńsko-synowska więź łącząca Małgorzatę Andegaweńską i jej syna, czy rola, jaką Ryszard odegrał w śmierci Edwarda Lancastra, czy okoliczności zawarcia małżeństwa),mogę powiedzieć, że bardzo chcę wierzyć, że tak (albo podobnie) wyglądała prawdziwa historia Anny i Ryszarda – że po tych wszystkich przeżytych tragediach, doświadczyli trochę zwykłego, ludzkiego szczęścia.
I mogę tylko westchnąć ze smutkiem, że ich prawdziwe losy potoczyły się w tak odmienny sposób…..

Ryszard III jako bohater romantyczny? Dlaczego nie – w końcu historia jego i Anny Neville to gotowy materiał na romans. Autor nie musiałby się nawet wysilać na wymyślanie dodatkowych komplikacji, bo rzeczywistość dostarcza ich aż nadto.
Ale Ryszard III jako bohater romansu z happy endem….? To już bardziej karkołomne przedsięwzięcie, bo z Ryszardem kojarzy się raczej...