Dla osób, które przeczytały „Wampira” Reymonta, „Salamandra” Garbińskiego nie będzie niczym oryginalnym. Podobna tematyka i konstrukcja fabuły, tylko okoliczności przyrody inne. Moim zdaniem powieść Grabińskiego jest bardziej esencjonalna niż dzieło noblisty i mniej nużąca. Podobnie jak u Reymonta rozważania filozoficzno – okultystyczne znakomicie spowalniają akcję.

Historia jest całkiem prosta. W życie młodego mężczyzny, Jerzego, wtargnęły zagadkowe moce. Najpierw codziennie mijał na ulicy tego samego mężczyznę. Później jeszcze pod mostem Św. Floriana widywał trzy zagadkowe osoby, zawsze ustawione w tej samej konfiguracji. Aż w końcu u klasztornej furtki zobaczył swoją piękną narzeczoną w stroju zakonnicy. Na szczęście był to tylko sobowtór Halszki… Niepokojące są takie przypadki. Na szczęście Jerzemu udaje się w końcu poznać tajemniczego mężczyznę. Andrzej Wierusz staje się przewodnikiem młodego człowieka w świecie tajemnych mocy i okultyzmu. A taki przewodnik będzie mu bardzo potrzebny, gdy w życie Jerzego wkroczy Kama – demoniczna kochanka.

Mam wrażenie, że główną cechą „Salamandry” jest niedookreślenie. Autor udostępnił czytelnikom wybrany fragment układanki. Jak w męczącym śnie na scenę wkraczają kolejne postaci, ale jak, skąd i po co – tego dokładnie nie wiemy. Jakieś małe miasteczko gdzieś w Polsce, jakiś młody człowiek, niewinna, cnotliwa narzeczona i pojedynek tajemnych sił.

Grabiński potrafi znakomicie tworzyć klimat grozy i zmyślnie żonglować okultyzmem, metafizyką i obrządkami magicznymi. Ale jakże naiwny i irytujący jest Jerzy! Jest świadkiem wielu niezwykłych manifestacji demonicznych sił, a w dyskusjach z Wieruszem sprawia wrażenie niedouczonego kmiotka, który nie dowierza wszelkim magicznym sprawom. Zresztą co tam czarna magia i satanistyczne obrządki – to seksualność zdaje się być największą siłą, która rządzi ludzkimi postępkami. No bo któż mógł wygrać w pojedynku cnotliwej, niemal świętej, złotowłosej dziewicy i ognistej czarownicy bez zahamowań?

„Salamandra” to powieść typowa dla Grabińskiego – tajemnicze siły podlane metafizyką i zagubiony w natłoku zdarzeń bohater. Fabuła jest troszkę niespójna, ale to ciekawy przykład klasyki powieści grozy.

Dla osób, które przeczytały „Wampira” Reymonta, „Salamandra” Garbińskiego nie będzie niczym oryginalnym. Podobna tematyka i konstrukcja fabuły, tylko okoliczności przyrody inne. Moim zdaniem powieść Grabińskiego jest bardziej esencjonalna niż dzieło noblisty i mniej nużąca. Podobnie jak u Reymonta rozważania filozoficzno – okultystyczne znakomicie spowalniają...