Chwilami męczyło mnie przegadanie i suche wykładanie ekspozycji, ale muszę przyznać, że ten tom jest całkiem przygodowy i zachwyca relacjami między postaciami.

Chwilami męczyło mnie przegadanie i suche wykładanie ekspozycji, ale muszę przyznać, że ten tom jest całkiem przygodowy i zachwyca relacjami między postaciami.

Bardzo ciekawy tom, kontynuujący mini-serię w klimatach ameryki środkowej. Tom ten daje nowe spojrzenie na znane postacie i relacje między nimi, dodając nieznaną wcześniej głębie głównych bohaterów.
Tempo akcji jest wyważone, a warstwa graficzna jak zwykle doskonała.

Bardzo ciekawy tom, kontynuujący mini-serię w klimatach ameryki środkowej. Tom ten daje nowe spojrzenie na znane postacie i relacje między nimi, dodając nieznaną wcześniej głębie głównych bohaterów.
Tempo akcji jest wyważone, a warstwa graficzna jak zwykle doskonała.

Kolejny zeszyt podopowieści przezentującej Kriss de Valnor jako jednej z bohaterek drugoplanowych (w stosunku do pierwszoplanowego którym jest rodzina Aegirsonów). Kriss ma być przeciwieństwem Aaricii która miałaby charakter bardziej tradycyjny. Żona, matka, królowa wikingów. Pewnie możnaby znaleźć więcej kontrcech w stosunku do Kriss. Należałoby jednak zwrócic uwagę też na inny element historii Thorgala i Aaricii. Pierwszy lub drugi zeszyt i scena związana z jej przyjaciółką - Solveig i ich stosunek do orłów. Ponadto, nawet w trakcie czy na początku tego zeszytu można już mieć pewność, że damy spotkają się później. Poznają się lepiej. Jeśli więc ktoś chciałby przeczytać komiksy o trudnej przyjaźni dwóch kobiet. To bardzo prawdopodobne, że coś takiego będzie. W zależności od interpretacji. Nie chcę jednak zdradzać nadmiaru wiadomości bo ktoś mógłby uznać to za zdradzanie fabuły serii i jakoś to cenzorować. Dziewczyny też czasami lubią siebie bardziej :) O. Później...

Kolejny zeszyt podopowieści przezentującej Kriss de Valnor jako jednej z bohaterek drugoplanowych (w stosunku do pierwszoplanowego którym jest rodzina Aegirsonów). Kriss ma być przeciwieństwem Aaricii która miałaby charakter bardziej tradycyjny. Żona, matka, królowa wikingów. Pewnie możnaby znaleźć więcej kontrcech w stosunku do Kriss. Należałoby jednak zwrócic uwagę też na...

Jeden z pierwszych przeczytanych przeze mnie tomów, w zamierzchłych czasach dzieciństwa - w domu były właśnie "Oczy Tanatloca", "Między ziemią a światłem", "Aaricia" i "Wilczyca". Dziwię się do dziś, że w smarkatym wieku zdołałam zlepić z tych okruchów sensowną historię (ale może pokazuje to, że nie wolno nie doceniać zdolności poznawczych dzieci).

Być może nostalgia zawyża moją ocenę, ale "Oczy Tanatloca" to tak czy inaczej świetny tom, w którym dzieje się mnóstwo - trochę przygód w dżungli, dramat rodzinny przy spotkaniu Jolana z Xargosem, polityczno-religijne zagrywki Variaya i intronizacja Hurukana, wreszcie kolejne intrygi Kriss de Valnor i tragiczny konflikt między Thorgalem i Tjallem. Do tego genialna okładka, powtarzająca kadr ze środka komiksu, Thorgal w otoczeniu swoich wspomnień, wyborne.

Jeden z pierwszych przeczytanych przeze mnie tomów, w zamierzchłych czasach dzieciństwa - w domu były właśnie "Oczy Tanatloca", "Między ziemią a światłem", "Aaricia" i "Wilczyca". Dziwię się do dziś, że w smarkatym wieku zdołałam zlepić z tych okruchów sensowną historię (ale może pokazuje to, że nie wolno nie doceniać zdolności poznawczych dzieci).

Być może nostalgia...

Thorgal w najlepszym wydaniu!!!

Thorgal w najlepszym wydaniu!!!

Drugi zeszyt sagi amerykańskiej Thorgala to pełnoprawne podsumowanie wszystkich najważniejszych wątków rozpisanych we wcześniejszych tomach, dotyczących historii Nordmana i jego syna, skupione w całość jako w pełni przemyślany plan fabularny. To właśnie tutaj zostaną wyjaśnione wszystkie niejasności związane z rodem kosmicznych ludzi i ich dziedzictwem. Thorgal wraz z żoną, przyjacielem i Kriss de Valnor przedzierają się przez dzikie ostępy Ameryki, parne lasy Amazonii, które w samych rysunkach powodują u odbiorcy kłopotliwe uczucie potu i duchoty. A wszystko to, by dotrzeć do miasta Ogotaia, i zamierzonej kradzieży jego magicznej korony. Jednak tym razem nasz bohater zapadnie na tajemniczą chorobę wyniszczającą zarówno jego umysł jak i ciało. Chorobę, która otworzy w nim szerszą drogę percepcji do zrozumienia jego przeszłości, jak i uświadomienia czytelnikowi wszystkich powiązań między nim, Ogotaiem jak i Tanatlockiem, który przetrzymuje Jolana i Drewnianą Stopę jako zakładników. I tak oto pierwszy raz zarówno syn jak i ojciec będą mieli równie ważny wątek w historii, bowiem dzięki naukom dziadka o istocie materii i jej władaniem tylko Jolan będzie w stanie uratować ojca przed okrutną śmiercią. W między czasie reszta drużyny borykać się będzie z zagubieniem bez przywódcy i wewnętrznymi spiskami uwodzącej famme fatale manipulującej nimi według własnej woli. Ten tom wyróżnia się ponownie na tle poprzednich zeszytów. Tym razem Rosinski i Van Hamme stawiają na szeroką gamę wątków psychologicznych pomiędzy członkami rodziny ludzi gwiazd. Thorgal pojmie swoje znaczenie w historii, Jolan będzie pod wpływem mocy i obiecanej potęgi dziadka, Aaricia przejdzie przemianę z bezradnej kobiety w prawdziwą córkę wodza Wikingów. Ponadto autorzy odejdą na tę jedną chwilę od fantasyki i skupią się na nauce i fizyce dającej moc Jolanowi, by uratować własnego ojca. To tutaj zacznie narastać nowe zagrożenie dla przyszłości świata, w Jolanie nowym wodzu zagubionej cywilizacji Anasazi i jej naukowej potędze. Podsumowanie wszystkich wątków zapewni historii carte blanche, obiecującą już teraz tylko wielkie zwroty akcji i spektakularny finał w następnym tomie.

Drugi zeszyt sagi amerykańskiej Thorgala to pełnoprawne podsumowanie wszystkich najważniejszych wątków rozpisanych we wcześniejszych tomach, dotyczących historii Nordmana i jego syna, skupione w całość jako w pełni przemyślany plan fabularny. To właśnie tutaj zostaną wyjaśnione wszystkie niejasności związane z rodem kosmicznych ludzi i ich dziedzictwem. Thorgal wraz z żoną,...

Trochę słabszy od pierwszego, bo autor skacze między postaciami, a to nigdy nie jest dobre. Do tego podróż przez dżunglę miejscami nuży, czytelnik po prostu czeka już na finał. Plusem jest natomiast całe tło, które pokazuje, że ta historia ma swój głębszy sens.

Trochę słabszy od pierwszego, bo autor skacze między postaciami, a to nigdy nie jest dobre. Do tego podróż przez dżunglę miejscami nuży, czytelnik po prostu czeka już na finał. Plusem jest natomiast całe tło, które pokazuje, że ta historia ma swój głębszy sens.

Oj dzieje się w tym tomie, dzieje! Nowe informacje nt przodków Thorgala zostaną odkryte, Jolan dowiaduje się, że nie jest zwyczajnym dzieckiem... A na to wszystko Thorgal jest umierający i Kriss de Valnor zostawia go samego z Aaricią na mokradłach. Esencja fantasy / sci fi! Tylko osoby, które nie przepadają za tego typu historiami nazwą ją naiwną i głupią.

Oj dzieje się w tym tomie, dzieje! Nowe informacje nt przodków Thorgala zostaną odkryte, Jolan dowiaduje się, że nie jest zwyczajnym dzieckiem... A na to wszystko Thorgal jest umierający i Kriss de Valnor zostawia go samego z Aaricią na mokradłach. Esencja fantasy / sci fi! Tylko osoby, które nie przepadają za tego typu historiami nazwą ją naiwną i głupią.

[Zbiorcza opinia dla tomów 1-15]

Seria ma naiwny i dobroduszny urok starych westernów albo filmów samurajskich. Jest to solidny komiks rozrywkowo-przygodowy w bardzo zgrabnej oprawie fantasy. Tyle i aż tyle. Klasyczny i bardzo plastyczny styl ilustracji. Cudownie wykreowane lokacje. Aż zbyt niezwykłe zbiegi okoliczności. Jednoznaczne i konsekwentne postaci, po których wiadomo, czego się spodziewać i nie zaskoczą cię swoją przemianą.

Thorgal to bohater "nie chcem ale muszem". Koniunkcja gwiazd zmusza go do walki, choć wolałby siedzieć na zapiecku. Nie chciał uderzyć, ale uderzył. A że przypadkiem jest mistrzem fechtunku i strzelania z łuku, to wszystko jakoś tak się układa, że tomy o jego perypetiach nie chcą się skończyć. Na szczęście nie ma tu bezsensownej przemocy i prucia flaków bez powodu, choć z drugiej strony – motyw niezmąconego uczucia Aaricii i Thorgala wpada nieraz w kiczowate tony. Sporym rozczarowaniem jest też wielokrotnie zastosowane podróże w czasie i szantaż – Thorgal jest zmuszony do przygody, bo życie jego żony i syna jest w rękach niemilca.

Zwiedzamy więc świat prostych zasad, gdzie przyjaźń jest mocna i solidna jak noga trolla, miłość przenosi góry a szlachetność i dobre intencje zawsze wygrywają — mimo kosmicznych perypetii, bajkowych zwrotów akcji i przeciwności losu, które wciąż wyskakują z kapelusza. Dialogi bywają patetyczne, reakcje przerysowane, motywacje naciągane, antagoniści przegięci. Zacytuję jedną z kuriozalnych kwestii:

"– Właściwie, aby cię uciszyć, powiniennem cię zabić. Ale jesteś zbyt ładna... Trudno! Spróbuj zapomnieć moją twarz..."

Zdarza się, że sceny obyczajowe (których jest niewiele) albo dialogi mają głębię brazylijskiego serialu (choć jest kilka wzruszających momentów). Dlatego lepiej nie analizuj za bardzo. Potraktuj to jak ładną bajkę, nie oczekuj większej głębi psychologicznej ani logicznego sensu opowieści. Daj się ponieść przygodzie.

Mam wrażenie, że popularność tego komiksu bierze się m.in. z nostalgii za mało skomplikowanym życiem, gdzie wiadomo czego się po kim spodziewać, epicka przygoda jest na wyciągnięcie ręki a szubrawcy kończą z podbitym okiem. Thorgal to idealny bohater romantyczny: odrzutek, który gardzi systemem (władzą w klanach Wikingów, majątkiem) i przez kolejne tomy walczy "sam przeciw wszystkim" o prawo do miłości. Więc rozumiem, że wielu ludziom, szczególnie w przesiąkniętej mitami romantycznymi Polsce, ten komiks się podoba, ale naprawdę nie jest żadnym arcydziełem, a czytelników wymagających logicznej i przemyślanej fabuły może wręcz irytować. W swojej konwencji zasługuje na "bardzo dobry" czyli w tutejszej skali – 7 gwiazdek.

Graficznie jest to bardzo klasyczne i poprawne. Kadry świetnie wspomagają narrację, choć bywa, że są na poziomie malarskiego jelenia na rykowisku. Ale to nie jest komiks awangardowy i nie szukamy tutaj zabaw z graficzną konwencją (ani przełomowych rozwiązań fabularnych).

[Zbiorcza opinia dla tomów 1-15]

Seria ma naiwny i dobroduszny urok starych westernów albo filmów samurajskich. Jest to solidny komiks rozrywkowo-przygodowy w bardzo zgrabnej oprawie fantasy. Tyle i aż tyle. Klasyczny i bardzo plastyczny styl ilustracji. Cudownie wykreowane lokacje. Aż zbyt niezwykłe zbiegi okoliczności. Jednoznaczne i konsekwentne postaci, po których...

Polecam

Polecam