Książka trudna, skłaniająca do refleksji nad własnym celem oraz sposobem życia. Po przeczytaniu całości panuje dogłębne odczucie, jak wiele, wiele trzeba jeszcze poprawić w swoim postępowaniu. Książka nie jest łatwa, ale zdecydowanie warta przeczytania.

Książka trudna, skłaniająca do refleksji nad własnym celem oraz sposobem życia. Po przeczytaniu całości panuje dogłębne odczucie, jak wiele, wiele trzeba jeszcze poprawić w swoim postępowaniu. Książka nie jest łatwa, ale zdecydowanie warta przeczytania.

Niesamowicie mocna książka.Zapiski do przeczytania do przedumania, i nie boję się powiedzieć do wyznaczenia kursu własnemu sumieniu.

Niesamowicie mocna książka.Zapiski do przeczytania do przedumania, i nie boję się powiedzieć do wyznaczenia kursu własnemu sumieniu.

Tym razem proponuję wam moi drodzy czytelnicy moich recenzji nieco inną podróż literacką, a mianowicie jest to podróż w poszukiwaniu głębi wiary. Z czasem zapewne tego typu książek będę recenzował więcej. Dla mnie to kolejne nowe doświadczenie recenzenckie, które jest związane z moim podążaniem droga wiary. Jak mam nadzieję to doświadczenie recenzenckie mnie samego wzbogaci, z czasem coraz lepiej będę pisał o sprawach wiary, no i po za tym niewątpliwie ta droga wiary sama w sobie jest piękna i wzbogacająca wewnętrznie. Ale też jak przypuszczam będzie to dla was ciekawym doświadczeniem czytanie o sprawach wiary i jak w każdej recenzji będę przekonywał was czy warto przeczytać konkretną książkę i dlaczego zachęcam, ewentualnie zniechęcam, was do jej przeczytania. Niewątpliwie działalność recenzencka jest specyficzna, czytając wiele recenzji konkretnej osoby można się wiele dowiedzieć o drodze życiowej recenzenta, nawet jeżeli ten niewiele zdradza z tzw. prywaty, co ja czynię niezwykle rzadko, ale w pewnych sytuacjach dobrze zrobić wyjątek. Ten wstęp to specyficzne zaproszenie do lektury tej recenzji, jak i kolejnych, które będą dotyczyć spraw wiary w sensie dosłownym.

To chyba tyle tytułem wstępu, a teraz konkretnie, przeczytałem książkę o. Jamesa Manjackala, tzw. charyzmatyka, czyli osoby która jeździ po całym świecie głosi dobrą nowinę, modli się i zachęca wszystkich, żeby powierzyli życie Jezusowi, podążali droga wiary. Temu celowi służą również książki taka jak ta, zatytułowana „Widziałem wieczność”. Jest to książka z założenia autobiograficzna o. Manjackal pisze o sobie, o swoim przeżywaniu i rozumieniu wiary, czyli pisze o sprawie dla człowieka głęboko wierzącego najważniejszej.

Książka zatytułowana „Widziałem wieczność” traktuje o tym, że o. Manjackal w czasie śpiączki miał okazję odwiedzić niebo, czyściec i piekło, a więc chce opowiedzieć o tym czytelnikowi jak wygląda wieczność. Dużo uwagi autor zwraca na to jacy ludzie trafiają do poszczególnych miejsc w wieczności i jak sam pisze wspomina o ludziach których znał, i zdziwił się, że ludzie którzy uchodzili za bardzo pobożnych do nieba nie trafili, a ludzie którzy za bardzo pobożni nie byli okazało się, że byli wystarczająco dobrzy, żeby po śmierci do nieba trafić.
Ta książka jest swego rodzaju ostrzeżeniem, autor wymienia ludzi którzy mieli różnego rodzaju grzechy, które sprawiły, że trafili do czyśćca lub piekła. Autor w czasie tej wędrówki po zaświatach sam dowiedział się o swoich grzechach, o których w ogóle nie myślał, że to wielki grzech. Wspomina o tym, że ta książka może pełnić bardzo ciekawą funkcję, jej czytanie i rozważanie może dobrym przygotowaniem do spowiedzi generalnej. A wszystko w jednym celu przekonać czytelnika, że warto przykładać się do spraw wiary, bo wszystko ma znaczenie i nie warto tej decyzji o odwlekaniu pójścia drogą wiary odkładać na ostatnia chwilę.

Autor pisze o tym, że w niebie jest naprawdę cudownie. Mógł tam zostać, jednak czuł, że jest tutaj jeszcze potrzebny, bo o tym co przeżył chce opowiedzieć i jeszcze lepiej ewangelizować ludzi. Autor zdecydował się wrócić, mimo, że wiedział, że będzie cierpiał, bo choroba da o sobie znać Ale właśnie przez to swoje cierpienie o. Manjackal dostrzega sens i piękno życia w wierze, bo cierpienie samo w sobie jest swoistym charyzmatem. Jestem przekonany, że są to słowa pocieszenia dla wielu osób cierpiących czy to będących w chorobie, czy to w samotności. Bo o samotności w swoim cierpieniu bardzo wiele o. Manjackal pisze. A jednak mimo, że w tak trudny sposób autor doświadcza tego całego cierpienia podąża z niesamowitą wiarą, bo wie, że tam wróci, a tam będzie cudownie. I to jest przepiękne świadectwo głębokiej wiary. Ojciec Manjackal wraca do zdrowia i mimo trudności ewangelizuje będąc na wózku inwalidzkim.

Podsumowując jestem, przekonany, że każdy powinien tą książkę przeczytać. Zdecydowanie warto. Polecam.

Tym razem proponuję wam moi drodzy czytelnicy moich recenzji nieco inną podróż literacką, a mianowicie jest to podróż w poszukiwaniu głębi wiary. Z czasem zapewne tego typu książek będę recenzował więcej. Dla mnie to kolejne nowe doświadczenie recenzenckie, które jest związane z moim podążaniem droga wiary. Jak mam nadzieję to doświadczenie recenzenckie mnie samego...

Bardzo pouczająca, pełna wskazówek i umacniająca w wierze książka;

Bardzo pouczająca, pełna wskazówek i umacniająca w wierze książka;

Ta książka została mi dana w odpowiednim momencie - kiedy zastanawiałam się nad tym, czym jest miłość. Wiele uczy o cierpieniu, o jego sensie i o dwóch warunkach bycia dobrym chrześcijaninem: miłości Boga i bliźniego.

Ta książka została mi dana w odpowiednim momencie - kiedy zastanawiałam się nad tym, czym jest miłość. Wiele uczy o cierpieniu, o jego sensie i o dwóch warunkach bycia dobrym chrześcijaninem: miłości Boga i bliźniego.

Nie należę do osób praktykujących, ale uważam siebie za wierzącą. Jestem antyklerykałem, o. Tę książkę dostałam od rodziny, która próbuje mnie nawrócić na łono kościoła, ponieważ według nich nie ma czegoś takiego jak wierzący niepraktykujący. Dla nich nie można być wierzącym poza kościołem. Jednak ta pozycja była chyba ich największym błędem jaki mogli mi podarować. Czytałam "Chatę" i nią byłam zachwycona. Ona skłoniła mnie do wielu przemyśleń. Podobnie z "Dowodem". Czytając tę książkę, robiłam coraz większe oczy z szoku. To co przeszedł i wciąż przechodzi o. James jest na pewno ciężkie oraz bolesne. Jednak sposób w jaki opisuje pielęgniarki każdego szpitala, w którym przebywa, jak na kapłana, który rozmawiał z Bogiem, który "widział wieczność" pozostawia wiele do życzenia. Szczerze wątpię, by personel specjalnie rzucał nim o łóżko. Proszę sobie wyobrazić jednak dwie kobiety dźwigające zapewne około 65 kg mężczyznę, którego ciało nijak nie współpracuje, ponieważ jest sparaliżowane. Według mnie książka jest słaba. Autor cały czas mówi o sobie, sugeruje, że tatuaże i piercing to powiązanie z diabłem... Uważam, że zbytnio generalizuje. Książka naprawdę mi się nie podoba, co widać jak po tym jak długa jest ta opinia. Może by zyskała gdyby napisano ją ambitniejszym językiem, niestety stylistyka również pozostawia wiele do życzenia.
Zaznaczę jednak, że bardzo mi się podobają cytaty z Pisma Świętego. Niesamowicie dopełniają treść książki i dużo ze sobą wnoszą.

Nie należę do osób praktykujących, ale uważam siebie za wierzącą. Jestem antyklerykałem, o. Tę książkę dostałam od rodziny, która próbuje mnie nawrócić na łono kościoła, ponieważ według nich nie ma czegoś takiego jak wierzący niepraktykujący. Dla nich nie można być wierzącym poza kościołem. Jednak ta pozycja była chyba ich największym błędem jaki mogli mi podarować....

Książka cudowna. Skłania do przemyśleń i zmian na lepsze! Polecam wszystkim:)

Książka cudowna. Skłania do przemyśleń i zmian na lepsze! Polecam wszystkim:)

Książka ciekawa, a że dostałam w prezencie to i przeczytałam. Dla osoby głęboko wierzącej i bardzo religijnej będzie rewelacyjna !

Książka ciekawa, a że dostałam w prezencie to i przeczytałam. Dla osoby głęboko wierzącej i bardzo religijnej będzie rewelacyjna !