"Szukaj mnie" Weroniki Wierzchowskiej, to książka o Julii, która odkrywa historię swojej praprababki, zdobywając stopniowo karty jej pamiętnika. Losy współczesnej stereotypowej singielki, co to wieczory spędza z kotem i lampką wina, przeplatają się z losami żyjącej 150 lat wcześniej Józi, kobiety silnej i zdeterminowanej, choć właściwie nie do końca świadomie kierującej swoim życiem. Ogólny pomysł jest więc naprawdę niezły. Niestety, okazuje się, że to kolejna bajeczka o samotnej trzydziestolatce, która cudownym zrządzeniem losu całkowicie zmienia swoje życie. Ba! Ona nawet zostaje księżniczką. Tak sielankowo-różowo-pudrowego happy endu już dawno nie czytałam.
W dodatku złościł mnie niezwykle język - bohaterki dzieli 150 lat, a autorka nie pokusiła się nawet na, choćby minimalną, indywidualizację ich języka. Już nie mówię o archaizmach, stylizowaniu itp. Józia używa całej masy pięknych, współczesnych kolokwializmów.
Czy zatem jest w tej książce coś dobrego poza pomysłem? Nie wiem. To taka typowa lektura na jesienny wieczór, do koca i kubka herbaty. Książka-odmóżdżacz. Choć na półkach jest wiele lepszych literacko pozycji, które mogą spełniać tę funkcję.
Więcej: http://kyriakczyta.blogspot.com/

"Szukaj mnie" Weroniki Wierzchowskiej, to książka o Julii, która odkrywa historię swojej praprababki, zdobywając stopniowo karty jej pamiętnika. Losy współczesnej stereotypowej singielki, co to wieczory spędza z kotem i lampką wina, przeplatają się z losami żyjącej 150 lat wcześniej Józi, kobiety silnej i zdeterminowanej, choć właściwie nie do końca świadomie kierującej...