W zapowiedzi, którą czytelnik może przeczytać na okładce tej książki, jest, że mamy do czynienia z hiszpańskim „Imieniem Róży” i po części to jest prawda, bo Javier Sierra w „Tajemnej wieczerzy” zawarł pewne motywy znane z twórczości Umberto Eco. Mamy klasztor, mamy mnicha, tutaj przybyłego z Rzymu, inkwizytora o. Leyre, który w watykanie pracuje w kongregacji zajmującej się szyframi, pod przykrywką tej skromnej w istocie instytucji dobrze zakamuflował się wywiad, który rozwiązuje zagadkę tajemniczego szyfru, która zaprowadziła kilka osób na śmierć. Mamy bibliotekę klasztorną i bibliotekarza o. Alessadra. Nie ma średniowiecza, a jeżeli już to końcówkę tej epoki, gdzie ewidentnie jest widoczne, że myśl renesansowa opanowała umysły intelektualistów, w tym również duchownych. Konkretnie mamy rok 1497, panowanie papieża Aleksandra VI. Dodatkowo mamy tajemnicze zabójstwo zakonnika. I właściwie na tym podobieństwa się kończą, pojawia się postać Leonarda da Vinci, a więc można się domyśleć, że będziemy mieli tu koncepcje znane z książki Dana Browna, a więc obraz „Ostatnia wieczerza”. W tym czasie mistrz Leonardo maluje ten obraz goszcząc w klasztorze dominikanów w Mediolanie. I już w tym czasie wszyscy którzy mają okazję widzieć ten obraz w czasie procesu twórczego dumają jaka jest jego symbolika, czy wszystko tam się zgadza pod katem doktrynalnym, czy przypadkiem wizje malarza nie są heretyczne, a jeżeli tak to o. Leyre powinien zbadać sprawę. Ktoś to przeczytał książkę Browna nic nowego tutaj nie znajdzie.
No może interesujące mogą się wydać odniesienia do znaków zodiaku, ewentualnie mamy też motywy znane z mitologii egipskiej.
Pytanie na ile rzeczywiście ludzie mogą stracić wiarę dowiadując się o istnieniu tajemniczych ewangelii apokryficznych? Pytanie i tego typu refleksja za tym idąca bierze się stąd, że jest to książka o książkach, a w szczególności tej jednej, tajemniczej książce z której Leonardo da Vinci czerpał inspiracje do stworzenia „Ostatniej wieczerzy”

Co do samej akcji o. Leyre na zlecenie przełożonych, w tym samego papieża, rusza do Mediolanu rozwiązać pewną zagadkę szyfrową, przy okazji ma za zadanie odnaleźć autora szyfru, tajemniczego wróżbitę. Oczywiście o. Leyre poznaje Leonarda da Vinci, i co ciekawe artysta zajmuje się nie tylko malowaniem, ale też szukaniem modeli do obrazu, najbardziej kontrowersyjną postacią jest Judasz, padła koncepcja, że został nim, bibliotekarz o. Alessandro, to spowodowało, że współbracia zmienili do niego nastawienie na zdecydowanie negatywne, wkrótce zakonnik ginie zostaje powieszony. Wkrótce ginie jeszcze jeden zakonnik dokonując samospalenia. O co tu chodzi? Czy te wszystkie tajemnice łączą się ze śmiercią zakonników? Czy zostaną wyjaśnione?

Książka jest interesująca, postaci zostały w sposób barwny wykreowane. W szczególności postać Leonarda da Vinci jest ciekawie ujęta. Autor spróbował przedstawić artystę jako zwykłego człowieka, który lubił gotować i biesiadować ze znajomymi spędzając czas na rozmowach. Książkę czyta się z zainteresowaniem. Książka jest dobra. Warto przeczytać.

W zapowiedzi, którą czytelnik może przeczytać na okładce tej książki, jest, że mamy do czynienia z hiszpańskim „Imieniem Róży” i po części to jest prawda, bo Javier Sierra w „Tajemnej wieczerzy” zawarł pewne motywy znane z twórczości Umberto Eco. Mamy klasztor, mamy mnicha, tutaj przybyłego z Rzymu, inkwizytora o. Leyre, który w watykanie pracuje w kongregacji zajmującej...