Spod szklanego klosza własnej udręki bardzo dobrze widać świat, którego nie można dotknąć zdrowymi zmysłami. To naczynie pełne pułapek bez wyjścia, gdzie żadna droga nie prowadzi na zewnątrz. To ciężka do przebycia góra zwana życiem, która zamienia się w zły sen. Sen pełen ostrych raf na których rozbijają się nawet najwspanialsze z podejmowanych prób codziennej egzystencji. To mielizny zdolne zatrzymać marzenia wyrwania się z tego zaklętego kręgu ciągłej bezsilności. Taki krajobraz z pewnością nie pomaga żyć osobom chorym psychicznie. Wręcz przeciwnie. Odkształca postrzeganie świata i doprowadza do jeszcze większego rozdźwięku pomiędzy tym, co powszechnie spotykane a tym, co swoją negatywną wyjątkowością wzbudza obawy. A wtedy już tylko krok do najgorszego z możliwego wyboru jakim jest samobójstwo.

Jest ktoś, kto może to wszystko opisać tak dokładnie, jakby sam w tym uczestniczył. Ktoś, komu kreowanie bohaterów "Szklanego klosza" nie stwarza żadnego problemu, bo sam żyje pod kopułą nie do przebicia. To Sylvia Plath będąca świadkiem swej depresji oraz problemów milionów innych ludzi dla których każda próba odebrania sobie życia staje się ponętna. To właśnie ona odkrywając przed czytelnikami otchłań nicości, ukazuje problemy osób cierpiących na zaburzenia umysłowe. W jej prozie wyobcowanie nabiera nowego i groźnego wymiaru. Tutaj wszystko jest obce i stwarzające nieufność. Koszmar egzystencji pokrywa się z biologicznym istnieniem, stwarzając mieszankę obrzydliwego życia pełnego tęsknoty za śmiercią. A to co pokazuje Plath to rumowisko rozbitych ludzi, których próby powrotu do normalności jeszcze bardziej przywołują na myśl wszystkie możliwe beznadziejne zakończenia tej powieści.

"Szklany klosz" poddał mnie eksperymentowi związanemu z akceptacją poczucia stopnia własnej klęski. Uzmysłowił mi, że depresja to synonim przerażenia i błądzenie w świecie ludzi zdrowych. Kiedy nerwy są wystawione tak wielkim próbom, to nawet czekanie na własną śmierć może być ekscytującym zajęciem. Książka Plath pokazuje schematy, według których role społeczne są przypisywane poszczególnym ludziom, którzy się z nimi pogodzą albo je odrzucą, wystawiając się na niebezpieczeństwo zachwiania umysłowej równowagi. Tylko od wytrzymałości danej jednostki zależy czy jej życie zamieni się w sukces lub kupę śmieci. Pomijając ewentualne zwycięstwo nad swoimi słabościami, Plath nakreśla ludzką egzystencję jako ciągłą walkę z wykluczającymi się pragnieniami.

Sylvia Plath tak jak każdy z nas pragnęła pełni szczęścia. Różniła się jednak od wielu tym, że bardzo wyraźnie widziała wynaturzenia współczesnej cywilizacji. Zdawała sobie sprawę z braku możliwości sterowania swoimi wyborami, co jeszcze głębiej pchało ją w ramiona okrutnej choroby. Mając podejrzenia co do własnej wartości nie chciała robić niczego innego poza tym, na czym poznała się najlepiej. I to właśnie przekazanie obaw przyszłym pokoleniom na kartach tej powieści spowodowało, że stała się przedstawicielką wszystkich tych, dla których życie to zły koszmar. Z mojej strony tej amerykańskiej pisarce należy się podziw dla siły jej tworzenia w tak trudnych dla niej sytuacjach a jednocześnie szacunek dla osobistego trudu, który włożyła w walce z depresją.

Spod szklanego klosza własnej udręki bardzo dobrze widać świat, którego nie można dotknąć zdrowymi zmysłami. To naczynie pełne pułapek bez wyjścia, gdzie żadna droga nie prowadzi na zewnątrz. To ciężka do przebycia góra zwana życiem, która zamienia się w zły sen. Sen pełen ostrych raf na których rozbijają się nawet najwspanialsze z podejmowanych prób codziennej egzystencji....