Jestem przeziębiona, ale zdecydowałam się na napisanie recki. Przyszło mi do głowy, że dziś też czuję się jak w szklanym kloszu, ale innym niż to dotyczyło głównej bohaterki niniejszej książki. Perspektywa niebolącego gardła, niezapchanego nosa i dużej siły wydaje się być troszkę odległa. :D

"Szklany klosz" jawi się z początku jako zwykła historia zwykłej dziewczyny, która może i ma pewne problemy z pełnym zaadaptowaniem się do nowego środowiska, ale mało co wskazuje na poważne problemy psychiczne. Dopiero potem robi się poważniej. Próby samobójcze, obecność w szpitalu psychiatrycznym - to nie jest tylko skutek obecnych wydarzeń, ale stopniowy proces, który osiągnął dramatyczną kulminację. Zapoznając się z biografią autorki można łatwo dostrzec, że wiedziała co pisze, zostawiła tutaj swoją małą cząstkę. Smutno tylko, że zabrakło tego małego światełka nadziei na końcu, po wielu zmaganiach, w porównaniu do Esther...

Nie nazwałabym "Szklanego klosza" literaturą feministyczną, choć przez stronice przebija niezbyt pochlebne zdanie o drugiej płci, potrzeba niezależności, lęk przed wydarzeniami, które mogą owy status zmienić czy oddalić. Pokazane są również rozterki, które towarzyszą młodym ludziom, ale przede wszystkim najważniejszy jest opis ciężkiej choroby, gdy człowiek nie do końca może kierować swoimi zachowaniami. W pewnych aspektach brzmiał on dość znajomo. Mimo wszystko czytało mi się szybko, nie czułam żadnego przytłaczającego ciężaru lektury.

Jestem przeziębiona, ale zdecydowałam się na napisanie recki. Przyszło mi do głowy, że dziś też czuję się jak w szklanym kloszu, ale innym niż to dotyczyło głównej bohaterki niniejszej książki. Perspektywa niebolącego gardła, niezapchanego nosa i dużej siły wydaje się być troszkę odległa. :D

"Szklany klosz" jawi się z początku jako zwykła historia zwykłej dziewczyny, która...