„Rozmowy pod drzewem zapomnienia” dotyczą burzliwych losów, które na przestrzeni wieków były udziałem rodziny Alexandry Fuller. Rodzinne grono i afrykańska sceneria towarzyszą autorce w odkrywaniu przeszłości i tajemnic własnych przodków. Podążając ich śladem, z Anglii przenosimy się aż do Afryki - centrum wydarzeń zawartych w książce. Rodzice Alexandry Fuller do tego stopnia byli przywiązani do tej ziemi, że nie potrafili sobie wyobrazić życia z dala od niej.

Jednak ten związek z Afryką jest znacznie bardziej skomplikowany niż może się wydawać. Rodzice autorki zapłacili wysoką cenę za uwielbienie do tego miejsca. To oni, Nicola i Tim Fuller, stają się mimowolnymi bohaterami tej książki. Pomimo przeciwności losu, niebezpieczeństwa i trudnych warunków nigdy nie zrezygnowali ze swoich marzeń. W pewnym momencie nie pragnęli niczego więcej niż tylko spokojnego domu w bezpiecznym miejscu (w warunkach afrykańskich w tym czasie nie było to takie proste). Alexandra Fuller jako bezpośrednia uczestniczka tych zdarzeń przygląda się rodzicom, poszukując źródeł ich pasji, uporu i determinacji.

Książka ta jest również ciekawym komentarzem na temat sytuacji na kontynencie afrykańskim, przez który przetaczała się fala zrywów niepodległościowych. Rodzina Fullerów znalazła się wielokrotnie w samym środku wojny. Jednak nie był to dla nich dostateczny powód, by opuścić Afrykę. Dlatego tułali się z jednego kraju do drugiego, za każdym razem budując wszystko na nowo. Na ich drodze znalazła się Kenia, Rodezja/Zimbabwe, Malawi czy Zambia. Inna sprawa to ich poglądy na dekolonizację i przejmowanie władzy przez rodowitych Afrykanów. Podobnie jak większość białych widzieli w tym przede wszystkim bezpośrednie zagrożenie dla siebie.

Jednak prawdziwa intencja „Rozmów…” kryje się w słowach Alexandry kierowanych do matki: napiszę kolejną Okropną Książkę i tym razem będzie o tobie. „Dziś wieczorem nie schodźmy na psy” to pierwsza Okropna Książka, a jej tytułu nie wolno nawet wspominać u Fullerów. W „Rozmowach pod drzewem zapomnienia” Alexandra pisze o swojej matce z potężną dawką zrozumienia i miłości. Nicola wyrasta tu na silną, fascynującą, wyrazistą bohaterkę. Choć Alexandra nie zawsze pochwalała wybory mamy, to widać, że jest z niej bardzo dumna.

Pisanie o doświadczeniach własnej rodziny (szczególnie jeśli są bolesne) to niełatwe zadanie. Cały czas trzeba się pilnować, by szczerość nie przerodziła się w ckliwy ton. Jednak bez obaw, Alexandra Fuller ma tę sztukę opanowaną do perfekcji. „Rozmowy pod drzewem zapomnienia”, choć dotyczą wielu dramatycznych wydarzeń, tętnią życiem oraz humorem. To również spotkanie ze skromnymi ludźmi, z których można czerpać inspiracje.

Anna Aniszczenko