Wielkie ukłony za tak dużą walkę o siebie i swoją przyszłość dla autorki!

Wielkie ukłony za tak dużą walkę o siebie i swoją przyszłość dla autorki!

Początek zapowiadał się całkiem ciekawie, ale później już było coraz nudniej. Autorka bardzo skoncentrowana na sobie, jakby wciąż była małą dziewczynką w ciele dojrzałej kobiety. Jakieś ciekawe wątki mocno spłycone. Ciągłe wyjazdy spotkania i gloria chwały, bo jej się udało. Nie wciągnęła.

Początek zapowiadał się całkiem ciekawie, ale później już było coraz nudniej. Autorka bardzo skoncentrowana na sobie, jakby wciąż była małą dziewczynką w ciele dojrzałej kobiety. Jakieś ciekawe wątki mocno spłycone. Ciągłe wyjazdy spotkania i gloria chwały, bo jej się udało. Nie wciągnęła.

Prawdziwa historia niepełnosprawnej kobiety, która opisuje jak wygląda jej codzienne życie. Autorka urodziła się z z czterokończynowym niedowładem na skutek dziecięcego porażenia mózgowego.
Jest to lektura o walce ze swoimi słabościami, jednak nie ma tu pretensji i pytań "dlaczego?" .Pani Laura osiągnęła wiele sukcesów, skończyła studia, uwielbia podróże do Włoch i innych krajów, podczas lektury można wywnioskować, że Pani Jurga jest osobą bardzo lubianą i potrafiącą szybko zjednać sobie sympatię ludzi. W książce znajdzie się także opis jak wygląda codzienne życie osób niepełnosprawnych i co jest denerwujące dla autorki.
Była to dla mnie książka motywująca mnie do walki z moimi zmorami. Zawsze miałam problemy z przedmiotami ścisłymi i podobnie jak autorkę lekceważące podejście do osób niepełnosprawnych wkurzało mnie,że oceniano mnie na podstawie umiejętności z matematyki, nie widząc niczego poza tym. Druga wspólna cecha, którą znalazłam w tej książce to taka, że też lubię podróże. Sama uwielbiam Berlin, już raz odwiedziłam, ale nie chcę zaprzestać na jednej wizycie.
To historia z której można się wiele nauczyć. Jak osoba z ograniczeniami ma uwierzyć w siebie skoro za każdym razem jest wytykana i wyszydzana?
Na koniec bardzo mi dały do myślenia słowa autorki "Ta historia się nie kończy, bo moje życie nadal trwa". Muszę także pochwalić okładkę książki, bo jest naprawdę ładna. Polecam każdemu, kto lubi w historiach odnaleźć część siebie i poszukują lektury skłaniającej do refleksji i motywującej.

Prawdziwa historia niepełnosprawnej kobiety, która opisuje jak wygląda jej codzienne życie. Autorka urodziła się z z czterokończynowym niedowładem na skutek dziecięcego porażenia mózgowego.
Jest to lektura o walce ze swoimi słabościami, jednak nie ma tu pretensji i pytań "dlaczego?" .Pani Laura osiągnęła wiele sukcesów, skończyła studia, uwielbia podróże do Włoch i innych...

Bardzo ciekawa historia kobiety dotkniętej niepełnosprawnością. Godna przeczytania - wiele uświadamia. Polecam!

Bardzo ciekawa historia kobiety dotkniętej niepełnosprawnością. Godna przeczytania - wiele uświadamia. Polecam!

Natchniona i całkowicie skupiona na sobie, wyolbrzymiona do granic rzeczywistość poparta absurdalnym kontekstem objawienia po operacji...płaczący personel, płacze jak nad święta figurka pomimo tego ze codziennie widzi kilka takich operacji...więcej pokory, nie każdy moze byc pisarzem...a niektórzy gloryfikują swoje nieszczęście do rangi nadzwyczajnisci i bardzo niepotrzebnie czucia sie lepszym od innych- zdrowych.nudna i miałka ,nic z niej nie wyniosłam i ledwo dobrnęłam do końca.

Natchniona i całkowicie skupiona na sobie, wyolbrzymiona do granic rzeczywistość poparta absurdalnym kontekstem objawienia po operacji...płaczący personel, płacze jak nad święta figurka pomimo tego ze codziennie widzi kilka takich operacji...więcej pokory, nie każdy moze byc pisarzem...a niektórzy gloryfikują swoje nieszczęście do rangi nadzwyczajnisci i bardzo...

„Moje pory roku” Laury Izabelli Jurgi to książka autobiograficzna, ukazująca na swoich stronach jak heroiczną walkę toczy z przeszkodami i losem, który tak bardzo ją naznaczył i jednocześnie ograniczył. Książka pokazuje też bardzo głęboko, że sama poprawa sprawności fizycznej nie jest wszystkim i nie jest najtrudniejsza. Okazuje się, że najtrudniejsza jest walka z własną psychiką, z własnymi psychicznymi ograniczeniami, co po dziś dzień robi nasza bohaterka.
Rozpoczynając czytanie książki miałam już doświadczenie poznawania książek o tematyce niepełnosprawności i znam dokładnie sama tematykę, bo sama jestem osobą z niepełnosprawnością. Myślałam, że będzie to kolejna przykra, przygnębiająca opowieść. Na szczęście bardzo się pomyliłam – „Moje pory roku” to bardzo optymistyczna i wesoła lektura...

Cała recenzja na:
http://ksiazkaznadzieja.pl/2014/07/moje-pory-roku-opowiesc-nieposprawnej-o-pelnoprawnosci-mimo-choroby/

„Moje pory roku” Laury Izabelli Jurgi to książka autobiograficzna, ukazująca na swoich stronach jak heroiczną walkę toczy z przeszkodami i losem, który tak bardzo ją naznaczył i jednocześnie ograniczył. Książka pokazuje też bardzo głęboko, że sama poprawa sprawności fizycznej nie jest wszystkim i nie jest najtrudniejsza. Okazuje się, że najtrudniejsza jest walka z własną...

Po raz pierwszy przeczytałam o tej książce na blogu mojej ukochanej Julki - wtedy pomyślałam sobie, że powieść musi być naprawdę wyjątkowa, skoro wzbudziła w niej tyle emocji. Kiedy dostałam ją na urodziny (właśnie od Juleczki),nie mogłam się doczekać, aż poznam losy autorki i zarazem tytułowej bohaterki, Laury. Czy ta pozycja sprostała moim wymaganiom?

To książka, w której kluczową rolę gra choroba. Nie byłoby w tym nic dziwnego, w końcu wiele utworów teraz odwołuje się do problemów ze zdrowiem, ale właśnie ta jest na swój sposób jedyna w swoim rodzaju. Laura urodziła się z czterokończynowym niedowładem, który nastąpił wskutek dziecięcego porażenia mózgowego. Jak bohaterka radzi sobie z tym i kto jej pomaga, tego dowiecie się już czytając Moje pory roku.

Nie jestem w stanie opisać, co ta książka ze mną zrobiła. Pozornie nic, kilka podobnych pozycji mam już a sobą, więc nie byłam zaskoczona, gdy czytałam o chorobie i problemach, które z niej wynikały, jednak, co najbardziej mi się spodobało, autorka nie pokazuje siebie przez pryzmat nieszczęścia, które ją spotkało, nie. Laura walczy - o pracę, o lepsze życie, o szczęście i pomimo wszystkiego i wszystkich, pokonuje przeszkody, nawet jeśli jedne zatrzymują ją trochę dłużej w miejscu niż inne. Nie poddaje się, jest zdeterminowana i uparta, wyznaczając sobie cel i dążąc do niego. Pod tym względem jest bardziej do nas podobna niż nam się wydaje - tylko ona ma w sobie więcej zaparcia i silnej woli.

Są takie książki, które pojawiają się w naszym życiu dokładnie wtedy, kiedy tego potrzebujemy i ten utwór jest tego idealnym przykładem - Moje pory roku przeczytałam w chwili zwątpienia, a powieść napełniła mnie nowymi pokładami nadziei i miłości do Niego. Nie jestem zagorzałą katoliczką, ale przy takich tekstach człowiek znowu zaczyna wierzyć w cuda i przypomina sobie, jak ostatnio walczył o coś naprawdę ważnego w swoim życiu. Czy zwyciężył, czy nie, to nie ma żadnego znaczenia - ale próbował! Tak jak Laura, nie zważał na problemy i utrudnienia, po prostu szedł do przodu. Właśnie teraz potrzebowałam czegoś takiego do przeczytania, by uświadomić sobie, ile dobrych rzeczy mnie omija, bo zwyczajnie nie podejmuję walki - mówią, że ludzie w obliczu wielu nieszczęść odcinają się od świata i uciekają. To nie jest prawda. Wiele się nauczyłam od głównej bohaterki i jestem pewna i że i Wy wyniesiecie naprawdę dużo z tej książki.

Moje pory roku są króciutkie. Przeczytałam je w kilka godzin i bardzo żałuję, że tak szybko je skończyłam. Przekazują nie tylko najważniejsze wartości, ale również niesamowicie wciągają. Autorka opisuje wszystko przejrzyście, prosto, ale w ogóle nie widać, że jest to debiut książkowy. Najpiękniejsza w tej książce jest rzeczywistość - świadomość, że takie cuda i momenty w życiu człowieka się zdarzają, tylko trzeba o nie walczyć. Chciałabym Wam ją polecić, ale nie żebyście ją przeczytali i zapomnieli, bo... takich historii nie powinno się zapominać. Przeczytajcie, naprawdę warto.

Po raz pierwszy przeczytałam o tej książce na blogu mojej ukochanej Julki - wtedy pomyślałam sobie, że powieść musi być naprawdę wyjątkowa, skoro wzbudziła w niej tyle emocji. Kiedy dostałam ją na urodziny (właśnie od Juleczki),nie mogłam się doczekać, aż poznam losy autorki i zarazem tytułowej bohaterki, Laury. Czy ta pozycja sprostała moim wymaganiom?

To książka, w...

MOJE LUSTRZANE ODBICIE
Dziś opowiem Wam swoją historię.Zapewne wielu z Was zastanawia się jak to możliwe,że recenzując/opiniując książkę,której przecież nie jestem autorką twierdzę,że jest to moja historia.Powód jest bardzo prosty,otóż wielokrotnie już przy okazji recenzowania książek o tematyce niepełnosprawności czy choroby pisałam,że ja również jestem niepełnosprawna ruchowo.Jednak tym razem miałam wrażenie że czytam książkę o sobie,a to dlatego,że moja niepełnosprawność jest identyczna jak niepełnosprawność autorki książki"Moje pory roku" Laury Izabeli Jurga.Obie urodziłyśmy się z Dziecięcym Porażeniem Mózgowym.Obie również jako dzieci "byłyśmy baletnicami" chodząc wyłącznie na palcach w skutek czego obie przeszłyśmy tożsame operacje.Podobieństw jest naprawdę bardzo wiele lecz nie będę o nich pisać,żeby nie zdradzić całej treści utworu.Lektura tej książki nie była dla mnie łatwa,gdyż powróciło do mnie wiele trudnych,często bolesnych wspomnień z sytuacji przez które musiałam przejść,by zaakceptować i nauczyć się żyć z jak ja to określam "Moją przyjaciółką niepełnosprawnością".
Ciąg dalszy znajdziecie na moim blogu.
Zapraszam:)
https://kocieczytanie.blogspot.com/2017/11/moje-lustrzane-odbicie.html

MOJE LUSTRZANE ODBICIE
Dziś opowiem Wam swoją historię.Zapewne wielu z Was zastanawia się jak to możliwe,że recenzując/opiniując książkę,której przecież nie jestem autorką twierdzę,że jest to moja historia.Powód jest bardzo prosty,otóż wielokrotnie już przy okazji recenzowania książek o tematyce niepełnosprawności czy choroby pisałam,że ja również jestem niepełnosprawna...

"Życie składa się z wielu przeszkód. Nie chodzi o to, jak je omijać, ale jak skutecznie je pokonywać. Wtedy zawsze jesteśmy mocniejsi."

Jest to autobiograficzna książka, która ukazuje codzienną walkę bohaterki z chorobą - z czterokończynowym niedowładem na skutek dziecięcego porażenia mózgowego. Jurga skończyła studia, robi doktorat, pracuje i podróżuje po świecie. Aby to wszystko osiągnąć, musiała pokonać wiele barier. Autorka w sposób szczery i otwarty opisuje szczęśliwe chwile, jak i te tragiczne.

"(…) niepełnosprawność nie ma znaczenia, każdy z nas może dawać siebie innym i każdy jest niepowtarzalną wartością."

Na końcu książki zamieszczono suplement o codzienności osób niepełnosprawnych w naszym kraju.

Zaczynając czytać, spodziewałam się przytłaczającej opowieści, ale ku mojemu zaskoczeniu, otrzymałam zaskakująco optymistyczną opowieść osoby, która powinna stać się inspiracją dla wielu osób do zmian.

To książka bardzo wzruszająca, która uczy pokory i innego spojrzenia na swoje życie. To książka o heroicznej walce o spełnienie marzeń. Na koniec warto przytoczyć słowa aktorki Teresy Lipowskiej umieszczone na okładce książki: "Polecam ją zwłaszcza tym, którzy dostali od Pana Boga wszystko, a nie umieją się tym cieszyć i znaleźć właściwego celu w swoim życiu."

"Życie składa się z wielu przeszkód. Nie chodzi o to, jak je omijać, ale jak skutecznie je pokonywać. Wtedy zawsze jesteśmy mocniejsi."

Jest to autobiograficzna książka, która ukazuje codzienną walkę bohaterki z chorobą - z czterokończynowym niedowładem na skutek dziecięcego porażenia mózgowego. Jurga skończyła studia, robi doktorat, pracuje i podróżuje po świecie. Aby to...

Autorka za bardzo skupiła się na chwaleniu swoimi zagranicznymi wyjazdami. Książka byłaby dla mnie lepsza, gdyby więcej w niej zostało opisanych trudności z jakimi borykają się niepełnosprawni...

Autorka za bardzo skupiła się na chwaleniu swoimi zagranicznymi wyjazdami. Książka byłaby dla mnie lepsza, gdyby więcej w niej zostało opisanych trudności z jakimi borykają się niepełnosprawni...